Vijetnamski prerastao u Irački sindrom?

Prema jednom izvještaju TV stanice „CBS“ tokom 2OO5. godine je više od 6 hiljada veterana rata počinilo samoubistvo. Ministarstvo u Washingtonu koje je nadležno za veterane opet navodi da je riječ o samo 144 takva slučaja. No u ovoj statistici nisu navedeni podaci o onima koji su sebi oduzeli život još za vrijeme aktivne vojne službe. I onda dolaze alaramirajući navodi američke vojske: Da se broj samoubistava u odnosu na stotinu hiljada američkih vojnika povećao kao nikada do sada na 17,3 odsto.

U međuvremenu se u pomenute navode uključio i Odbor američkog predstavničkog doma nadležan za veterane. Naime prilikom saslušavanja se došlo do rezultata da su psihički problemi u američkoj vojsci i dalje tabu-tema, dakle da je postraumatski sindrom nešto o čemu većina onih koji su bili u ratu to prećuti, dok jedan broj njih opet ne nalazi drugi izlaz nego da počini samoubistvo. Predsjedavajući Odbora za veterane Bob Filner o tome kaže: „Ovaj rat nanosi teške rane, kako tjelesne tako i duhovne. A Amerika i dalje ne zna kako se prema tome treba odnositi“.

Loše psihičke terapije sa veteranima

Drugi opet predstavnik Ministarstva za veterane suprotno tome tvrdi da je tokom posljednjih nekoliko nedjelja putem hitnih telefonskih razgovora sa onima koji su važili kao potencijalne samoubice spašeno oko 3 stotine života. No Mike Bowman sumnja u to. Njegov sin po imenu Tim se ubio nakon 8 mjeseci vojne službe u Iraku: „Psihička terapija prema veteranima ne funkcionira. Mnogi od njih traže pomoć ali su pri tom pogrešno dijagnosticirani i na kraju gube bitku u borbi sa sjećanjima na užase te sumnje prema samom sebi“.

Neki od njih sasvim ćute i ne idu kod psihijatra iz straha zbog njihove buduće karijere u okviru vojske te izvan nje. Mike Bowman o tome kaže: „Zašto bi zapravo govorili o smetnjama ? To zvuči kao pogrešno, kao mana, kao ljaga. Mi govorimo da to ima veze sa ratnim povredama kao kada je neko pogođen metkom“.

To također tvrdi i Penny Coleman. Njen muž Daniel se ubio nakon rata u Vijetnamu. Od toga dana ona se bori protiv detabuiziranja psihičkih posljedica rata: „Opasno je sve to nazvati smetnjama. Tada se naime pojačava pretpostavka da je jedan traumatizirani vojnik tako završio. Upravo zbog toga mnogi od njih ne traže pomoć koja im je hitno potrebna“.

Penny Coleman več duže vremena zahtijeva da se u principu kod svakog veterana koji se vratio kući ispitaju smetnje nastale zbog postraumatskih opterećenja te da se za one koji su time pogođeni uradi mnogo više: „6.256 samoubistava među veteranima i to u samo godinu dana. Taj se broj ne može jednostavno ignorirati. Naši vojnici nisu nikakva potrošna roba a prema njima se upravo tako postupa“.