Zašlo u godine a još uvijek živahno

Pjesnici i filozofi poput Heinricha Heinea, Victora Hugoa ili Fridricha Nischea su još sredinom 19. stoljeća sanjali o mirnoj, ujedinjenoj Evropi. Da bi taj san prešao u javu morao je proći cijeli jedan vijek. Tek je nakon 2. svjetskog rata britanski premijer Winston Churchill zatražio jednu vrstu, kako je tada rekao, Sjedinjenih Evropskih Država. 5. maja 1949, Churchillov ministar rada je najavio:

"Želio bih istaći da se radi o istorijskom momentu. Ovaj sporazum predstavlja bazu za nešto novo, nešto što daje nadu stanovnicima Evrope. Danas smo svjedoci stvaranja zajedničke, demokratske institucije na starom, evropskom kontinentu."

Među prvih deset članica Vijeća Evrope bila je i Njemačka. Danas su u Vijeće učlanjene gotovo sve zemlje Evrope, njih 47, sve izuzev Bjelorusije. Pored Ministarskog komiteta i parlamentarne skupštine, treći stub Vijeća Evrope je Kongres evropskih opština i regiona. Veliki značaj ima i Evropski sud za ljudska prava, koji je pripojen Vijeću Evrope.

Objedinjena proizvodnja uglja i čelika

Vrlo brzo nakon osnivanja je postalo jasno da Vijeće Evrope nije dovoljno. Tako je Robert Schumann 9. maja 1950. najavio "hrabri i do sada nezamislivi korak". Radilo se o proizvodnji čelika i uglja. S obzirom da je Washington, imajući u vidu rusku okupaciju Istočne Njemačke, odlučio da ojača Zapadnu Njemačku i dozvoli joj proizvodnju čelika, Francuska je, iz straha, tražila da ima kontrolu nad takvom proizvodnjom.

Tako je došlo do odluke da se eksploatacija uglja i proizvodnja čelika u Njemačkoj i Francuskoj objedine. Robert Schumann:"Ovaj prijedlog će biti kamen temeljac evropske federacije. Federacije, bez koje je nezamislivo očuvanje mira."

Bio je to kamen temeljac federacije, koja je 7 godina kasnije dobila ime Evropska zajednica i koja je najprije bila zasnovana na ekonomskim interesima. Iz nje je potom izrasla Evropska Unija.