Ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα....σκάνδαλα

Σκάνδαλα διαφθοράς δεν υπάρχουν μόνο στην οικονομία σε μεγάλους οικονομικούς κολοσσούς, αλλά και στην πολιτική. Με δέλεαρ το χρήμα επιχειρείται ο επηρεασμός πολιτικών αποφάσεων προς το συμφέρον εκείνου ή εκείνων που δίνουν τα χρήματα. Τα παραδείγματα από τη Γερμανία είναι πολλά. Εμείς να θυμηθούμε ορισμένα από τα σκάνδαλα που σημάδεψαν τη γερμανική μεταπολεμική ιστορία.

Σκάνδαλο «Αμίγκο»

Το Ιανουάριο του 1993 έγινε γνωστό ότι ο τότε πρωθυπουργός της Βαυαρίας Μαξ Στράιμπλ, την εποχή που ήταν υπουργός Οικονομικών πήρε «δωράκια» από ένα γερμανικό βιομηχανικό συγκρότημα αεροναυπηγικής, που ανήκε σε παιδικό του φίλο, για να μεσολαβήσει υπέρ του στο υπουργείο Άμυνας και να επιτύχει την παραγγελία πολλών αεροσκαφών. Ως ανταμοιβή το συγκρότημα πλήρωσε ιδιωτικές διακοπές του Στράιμπλ στη Βραζιλία και την Κένυα και έκανε δωρεά ενός μεγάλου ποσού στο Χριστιανοκοινωνικό Κόμμα της Βαυαρίας, CSU. Η υπόθεση έμεινε στην ιστορία ως "υπόθεση Αμίγκο". Αλλά δεν έφτανε αυτό. Ο Στράιμπλ απέσπασε με αμφιλεγόμενο τρόπο ποσό από το υπουργείο Ερευνών για λογαριασμό του φίλου. Ο ίδιος ο Στράιμπλ στην αρχή αρνήθηκε τις κατηγορίες: «Κυρίες και Κύριοι, είναι ντροπή να έχει κανείς φίλους στο Χριστιανοκοινωνικό Κόμμα; Υπό αυτή την έννοια, σαλούδος αμίγκος».

Ο αποχαιρετισμός έγινε οριστικός όταν οι κατηγορίες επιβεβαιώθηκαν, τα ποσοστά του κόμματός του έπεσαν κάτω από 40% και ξεσηκώθηκε κύμα διαμαρτυρίας από τις τάξεις του.

Υπόθεση «Φλικ»

Το επόμενο σκάνδαλο αφορά τον όμιλο Φλικ. Αφετηρία του ήταν η πώληση μετοχών ύψους 2 δισ. μάρκων στη τράπεζα Deutsche Bank. Ο μάνατζερ του συγκροτήματος ζήτησε από το αρμόδιο υπουργείο Οικονομικών να γίνει η πώληση αφορολόγητα. Το ποσό του φόρου, αν καταβαλόνταν, θα ανέρχονταν στα ένα δισ. Μάρκα. Τόσο ο τότε υπουργός Οικονομικών όσο και ο διάδοχός του ΄Οτο Λάμπσντορφ έδωσαν τη συναίνεσή τους. Το 1981 όμως οι εφοριακοί έπεσαν πάνω σε αποδείξεις, από τις οποίες προέκυπταν ενδείξεις ότι το συγκρότημα Φλικ είχε εξαγοράσει πολιτικούς όλων των κομμάτων στην ομοσπονδιακή βουλή. Ανάμεσά τους και οι δύο υπουργοί. Άρχισαν ανακρίσεις για δωροδοκία, αλλά ο τότε μάνατζερ του συγκροτήματος ΄Εμπερχαρντ φον Μπράουχιτς προσπάθησε να τα κουκουλώσει, δηλώνοντας ότι επρόκειτο για κομματική δωρεά.

«Καταλογίζουν σε εμάς τους επιχειρηματίες, ότι δεν δραστηριοποιούμαστε πολιτικά», είπε. «Δεν είναι σωστό. Είμαστε όμως τόσο απασχολημένοι με την επιχείρησή μας, που ασχολούμεθα πρωτίστως με αυτή και δίνουμε τη ψήφο μας ως πολίτες σε κάποιο κόμμα».

Τελικά έγινε δίκη και ο΄Εμπερχαρντ φον Μπράουχιτς καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης με αναστολή, ενώ οι δυο υπουργοί σε χρηματική ποινή.

Τα «μαύρα ταμεία» του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος

Το τρίτο σκάνδαλο είναι πιο πρόσφατο και έχει πρωταγωνιστή τον πρώην καγκελάριο Χέλμουτ Κολ. Πρόκειται για τις παράνομες χορηγίες του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, CDU, που βγήκαν στο φως το 1999, όταν εγέρθηκαν υποψίες για φοροδιαφυγή σε βάρος του πρώην ταμία του κόμματος. Κατηγορήθηκε ότι πήρε ένα εκατομμύριο μάρκα από τον έμπορο όπλων, Καρλχάιντς Σράιμπερ και το δήλωσε ως χορηγία χωρίς να το φορολογήσει. Μετά από πολλές διαψεύσεις ο Χέλμουτ Κολ αναγκάστηκε να παραδεχθεί την ύπαρξη «μαύρων ταμείων» στο κόμμα του και ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τα λάθη χωρίς να αποκαλύψει ποτέ τους χορηγούς.

«Στους δωρητές χρημάτων από το 1993 μέχρι το 1998 έδωσα το λόγο μου και δεν πρόκειται να τον παραβιάσω», είχε πει ο Χέλμουτ Κολ. «Δεν πρόκειται να αποκαλύψω ονόματα ακόμη κι αν κάθε μέρα βγαίνουν άλλα στη δημοσιότητα».

Στη συνέχεια ο Χέλμουτ Κολ αναγκάστηκε να παραιτηθεί από επίτιμος πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος. Μέχρι σήμερα τα ονόματα των χορηγών παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό.

Arne Lichtenberg/Ειρήνη Αναστασοπούλου

Επιμέλεια Σύνταξης: Σταμάτης Ασημένιος