"Έφυγε" ο Κλαούντιο Αμπάντο

Διαρκούσε πάντοτε μερικά δευτερόλεπτα αλλά έμοιαζε σαν αιωνιότητα. Κάθε φορά που ηχούσε το τελευταίο ακόρντο του κομματιού στην αίθουσα, ο Κλαούντιο Αμπάντο παρέμενε στο πόντιουμ γυρισμένος στον εαυτό του και θέλοντας να ακούσει τον αντίηχο. Το κοινό ένοιωθε τη μαγεία και καταλάβαινε ότι ακόμη και σε αυτές τις στιγμές της απόλυτης σιγής, τη μουσική την φτιάχνουν οι άνθρωποι. Κι όταν τελείωνε αυτή η "ιεροτελεστία" ο κόσμος ξεσπούσε σε χειροκρότημα. Ο μαέστρος γυρνούσε προς το κοινό, χαμογελούσε για λίγο, υποκλινόταν ελαφρά και στη συνέχεια εξαφανιζόταν στα παρασκήνια.

«Το όνομά μου είναι Κλαούντιο»

Όποιος έχει ακούσει το ηχόχρωμα του Αμπάντο, όποιος τον έχει δει να διευθύνει, είναι αδύνατον να ξεχάσει αυτή τη μαγική «συνάντηση». Ο μαέστρος ανήκε στους μεγαλύτερους αρχιμουσικούς του κόσμου. Επί δώδεκα χρόνια διεύθυνε τη Φιλαρμονική του Βερολίνου αφήνοντας ανεξίτηλα τα ίχνη της μουσικής του δημιουργίας στη γερμανική πρωτεύουσα.Παλαίμαχοι μουσικοί θυμούνται ακόμη με πόση απλότητα εμφανίστηκε για πρώτη φορά μπροστά στην ορχήστρα.

«Το όνομά μου είναι Κλαούντιο» τους είπε. Ήταν το 1989. Η απλότητα δεν ήταν επιτηδευμένη αλλά φυσική. Ο Αμπάντο πίστευε ότι για να διευθύνει κανείς μιαν ορχήστρα, χρειάζεται να εφαρμόζει βασικούς κανόνες δημοκρατίας, ιδιαίτερα μάλιστα στη προσωπική του σχέση με τους μουσικούς, τους οποίους και στήριζε. Σε αυτό το σημείο διαφοροποιήθηκε ριζικά από τον προκατοχό του, τον απολυταρχικό Χέρμπερτ φον Κάραγιαν. Η Φιλαρμονική του Βερολίνου ήταν μόνο ένας σταθμός στη διεθνή του καριέρα. Βιέννη, Ζάλτσμπουργκ, Νέα Υόρκη ήταν κάποιοι ακόμα.

Σεμνός μέχρι τέλους

Μόνο στο Βερολίνο ο Αμπάντο διοργάνωσε 20 θεματικά προγράμματα, όπου η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και οι εικαστικές τέχνες αποτελούσαν τις γέφυρες προς τη μουσική. Μετά τα χρόνια της λάμψης υπό τον Κάραγιαν, ο Κλαούντιο Αμπάντο έθεσε φιλόδοξους στόχους, που ίσως να μην ανταποκρίνονταν πάντα στο γούστο των ακροάτών του, αλλά προσέδιδαν έντονη πνευματική λάμψη στην ορχήστρα.

Αυτή η πτυχή λείπει τώρα από τον νυν διευθυντή ορχήστρας, τον σερ Σάιμον Ράτλ. Τα σημειώματα που γράφονται γι αυτόν δεν αρκούν ώστε να περιγράψουν τον άνθρωπο και τον μουσικό Αμπάντο. Στην καριέρα του ίδρυσε ορχήστρες, διοργάνωσε φεστιβάλ, μάζεψε κοντά του τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου και σε πολλούς άνοιξε τον δρόμο για μια λαμπρή καριέρα. Ο ίδιος παρέμεινε πάντα ένας σεμνός και συγκρατημένος μουσικός, αφιερωμένος στη τέχνη του.

Επιμέλεια Ειρήνη Αναστασοπούλου
Υπεύθ. Σύνταξης: Μαρία Ρηγούτσου