«Ανθρωπάκο, τί γίνεται τώρα;»

Το κτίριο που στεγάζει το φεστιβάλ θεάτρου του Βερολίνου, το σημαντικότερο στο είδος του, στο γερμανόφωνο χώρο, θα ξεκινήσει σε λίγες μέρες να ανακαινίζεται. Για τις ανάγκες του φεστιβάλ έγιναν μόνο κάποια μερεμέτια. Πάντως για την ανακαίνιση έχει προβλεφθεί ένα σημαντικό κονδύλι από το πακέτο στήριξης για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Η οικονομική κρίση, οι χαμένοι και η κερδισμένοι, η ηθική που αναπτύσσεται σε τέτοιες εποχές, ήταν ένα από τα βασικά θέματα του φεστιβάλ όπως λέει ο Βόλφγκανγκ Χέμπελ, εκπρόσωπος τύπου της κριτικής επιτροπής: «Βλέπει κανείς πως όλες οι παραγωγές τις οποίες προσκαλέσαμε είχαν να κάνουν με αυτό το θέμα. Ούτως ή άλλως το θέατρο ασχολείται εδώ και χρόνια με αυτή τη θεματική. Στην Γερμανία ακόμα και σε εποχές που ήταν πολύ καλύτερες οικονομικά για τη χώρα, το θέατρο παρουσίαζε τους χαμένους του οικονομικού θαύματος και τους υπερασπιζόταν».

Το βραβείο φέτος απονεμήθηκε στους Ανέτ Πάουλμαν και Πάουλ Χέρβινγκ από το κρατικό θέατρο του Μονάχου για το έργο με τον τίτλο ‘Ανθρωπάκο τι γίνεται τώρα;». Η σκηνοθεσία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Χανς Φαλάντα που έγραψε το 1932 και μιλάει για το κραχ του 1929 και την οικονομική εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η οικονομική εξαθλίωση εκατομμυρίων ….

Ο σκοτεινός κόσμος των φτωχών που ζουν στο περιθώριο ήταν και το θέμα της σκηνοθεσίας της Κάριν Μπάγερ από το κρατικό θέατρο της Κολωνίας. Βασίζεται στην ταινία του Ιταλού Έτορε Σκόλα «Οι βρώμικοι, οι άσχημοι και οι κακοί». Ο θεατής παρακολουθεί τη ζωή μιας οικογένειας που είναι κλεισμένη μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι. Άνθρωποι πάμφτωχοι, εξαθλιωμένοι, πρόθυμοι να πουλήσουν οτιδήποτε και να πουληθούν για να αποκτήσουν λίγα χρήματα. Βρίζουν, φωνάζουν, χτυπιούνται, κάνουν σεξ, κλαίνε, παρακαλάνε, εξευτελίζονται. Ο κόσμος των φτωχών δεν είναι άγιος. «Όταν βλέπω στην τηλεόραση πως μιλάνε γι αυτό το κομμάτι της κοινωνίας βλέπω πως υπάρχει πολύ κακογουστιά. Το βρίσκω εντυπωσιακό ότι φέτος στο φεστιβάλ, μιλήσαμε για αυτό το θέμα με ένα πολύ πνευματικό τρόπο, με απόσταση, με ζωντάνια. Κάναμε συζητήσεις για την οικονομική καταστροφή που έρχεται ή που δεν έρχεται» λέει και πάλι ο Βόλφγκανγκ Χέμπελ.

Αινιγματικό και με χιούμορ ήταν το έργο που σκηνοθέτησε ο Ελβετός Κρίστοφ Μαρτάλερ. Η σκηνογράφος του Άννα Βίμπροκ έφτιαξε ένα περίπτερο, μέσα στο οποίο μένουν άνθρωποι που η ανάγκη τους έφερε να μείνουν μαζί. Έχασαν τα πάντα λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά παρόλα αυτά δεν μπορούν να συνεννοηθούν, δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα.

Το φεστιβάλ θεάτρου στο Βερολίνο φέτος ήταν ίσως περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.

DW / DPA / Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθυνος Σύνταξης:Στέφανος Γεωργακόπουλος