Γαλλία: γενική απεργία, κινητοποιήσεις και γενική αποδοχή

«Εκατομμύρια Γάλλοι λένε όχι – καμία δυνατότητα συμβιβασμού στη διένεξη για άρση της προστασίας από απολύσεις» σχολιάζει σήμερα η Berliner Zeitung: «Τα μέτωπα μετά τις χθεσινές διαμαρτυρίες σκλήρυναν, το χάσμα μεγάλωσε. Ουδείς προσδοκά ότι θα βρεθεί μια λύση και μάλιστα μια λύση αποδεκτή και από τις δύο πλευρές. Στην ουσία πρόκειται πια ή για παραίτηση του πρωθυπουργού ή για υποχώρηση των εκατομμυρίων διαδηλωτών.»

«Οι μεν εμμένουν στο νόμο που ψήφισαν, οι δε διαμαρτύρονται συσπειρώνοντας όλο και περισσότερες δυνάμεις» γράφει για το ίδιο θέμα η Süddeutsche Zeitung: «Και ο πρόεδρος Σιράκ; Εάν προτίθεται να μιλήσει τώρα στο έθνος, ενώ οι Γάλλοι εδώ και εβδομάδες αναμένουν, ελπίζουν να ακούσουν από τον πρόεδρό τους μια εξήγηση ή μια προτροπή, είναι πια πολύ αργά. Ο πρόεδρος Σιράκ είναι πρόεδρος με ημερομηνία λήξης. Ο στρατηγός Ντε Γκολ, ο ιδρυτής της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, αντιλαμβανόταν έγκαιρα και μπορούσε να σκηνοθετήσει τέλεια ακόμη και την αποτυχία του προς όφελός του. Ο επίγονός του Σιράκ προχωρεί απλώς στο λυκόφως του τέλους.»

«Για τους δύο αντιπάλους στη διαδοχή του Γάλλου προέδρου Σιράκ αυτή η διένεξη και οι διαστάσεις που έλαβε, είναι μια πρόωρη προεκλογική διαδικασία» υπογραμμίζει η Frankfurter Allgemeine Zeitung: «ο κίνδυνος που ελλοχεύει για τους δύο δελφίνους, Σαρκοζί και Βιλπέν, έγκειται στο γεγονός ότι η κατακόρυφη πτώση του πρωθυπουργού Βιλπέν μπορεί να παρασύρει και τον άσπονδο κομματικό του φίλο».

Τέλος η Tageszeitung σχολιάζει: «Κατά πόσον διατηρεί την νομιμοποιητική της βάση μια κυβέρνηση εναντίον της οποίας έχει ξεσηκωθεί μια ολόκληρη γενιά και μεγάλα τμήματα της μελλοντικής ελίτ; Μετά από τις τέσσερις ημέρες ‘εθνικών κινητοποιήσεων’ δηλαδή σφοδρών διαμαρτυριών, διαδηλώσεων, απεργιών και κινητοποιήσεων ένας είναι ο δρόμος για να σταματήσει η διένεξη: να αποσυρθεί ο νόμος.» Και η εφημερίδα καταλήγει: «χθες δεν έγιναν μόνον στη Γαλλία διαδηλώσεις και απεργίες, αλλά και στην Αγγλία, ενώ συνεχίζονται στη Γερμανία για έβδομη εβδομάδα οι απεργίες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι κινητοποιήσεις αυτές έχουν έναν κοινό στόχο: να χτυπήσουν την κοινή πολιτική της ΕΕ για συρρίκνωση και κατάργηση των δικαιωμάτων στον κοινωνικό και εργασιακό τομέα. Δεν ήταν τυχαία η παρότρυνση του Μπαρόζο κατά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ προς τη γαλλική κυβέρνηση να μην υποχωρήσει. Ο Μπαρόζο κατενόησε την ευρωπαϊκή διάσταση αυτών των φαινομενικά εθνικών διαμαρτυριών.»