Γερμανία-Μυστικές πτήσεις της CIA

Η διατήρηση φυλακών από τη CIA σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης και το σκάνδαλο των αμερικανικών μυστικών πτήσεων με τις οποίες μετέφεραν κρατουμένους σταθμεύοντας ενδιαμέσως σε διάφορα ευρωπαϊκά αεροδρόμια, παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Μέλη της προηγούμενης γερμανικής κυβέρνησης αλλά και της σημερινής, κατηγορούνται ότι γνώριζαν αλλά δεν έκαναν τίποτα. Η εφημερίδα Berliner Zeitung κατηγόρησε τον πρώην υπουργό εσωτερικών Οτο Σίλυ ότι γνώριζε για την απαγωγή και την κράτηση από τη CIA του Γερμανολιβανέζου Χάλεντ ελ Μάζρι, ενώ οι μυστικές υπηρεσίες φέρονται επίσης να γνώριζαν. Ο κ.Σίλυ πάντως αρνήθηκε ότι γνώριζε οτιδήποτε.

Μπορούν και πως όμως οι γερμανικές αρχές να επέμβουν αν οι παράνομες δραστηριότητες έγιναν σε αμερικανικές βάσεις; Ας πάρουμε για παράδειγμα την υπόθεση του Ιμάμη Αμπου Ομάρ για την οποία διενεργεί έρευνες η εισαγγελία του Ζβάιμπρύκεν από τον περασμένο Ιούλιο. Πράκτορες της CIA απήγαγαν τον Ομάρ στο Μιλάνο, τον μετεπιβίβασαν σε άλλο αεροπλάνο στο Ραμστάιν και στη συνέχεια τον οδήγησαν στο Κάιρο. Οι γερμανικές αρχές ερευνούν τώρα για παράνομη στέρηση της ελευθερίας, παράνομη άσκηση βίας ίσως και για ομηρία. Ο Εμπερχαρντ Μπάγιερ, υπεύθυνος εισαγγελέας για τη διεξαγωγή των ερευνών λέει σχετικά:

«Στην αμερικανική βάση του Ραμστάιν ισχύει το γερμανικό ποινικό δίκαιο για όλα τα πρόσωπα που δεν ανήκουν στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις και στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Όταν πρόκειται λοιπόν για πράκτορες της CIA υποθέτω πως δεν πρόκειται για στρατιώτες και αντιμετωπίζονται όπως οι υπόλοιποι πολίτες.»

Την άποψη αυτή συμμερίζονται πολλοί Γερμανοί διεθνολόγοι. Η γερμανική εισαγγελία πιστεύει μάλιστα ότι όχι μόνο έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να ενεργήσει όταν έχει ενδείξεις για τέλεση παράνομων πράξεων. Για το λόγο αυτό στην υπόθεση του Ομάρ ζήτησε το φάκελο από το Μιλάνο, όμως τα πράγματα είναι δύσκολα:

«Το πρόβλημά μας είναι λέει ο κ. Μπάγιερ ότι δεν έχουμε τα ονόματα των ανθρώπων που πέταξαν προς το Ραμστάιν και κατέβηκαν εκεί. Από τις ιταλικές έρευνες δεν προκύπτουν τα ονόματα. Για το λόγο αυτό ζητήσαμε περισσότερες πληροφορίες από την αμερικανική διοίκηση στο Ραμστάιν, αλλά μέχρι στιγμής δεν τις έχουμε πάρει και ούτε ξέρω αν θα τις πάρουμε γιατί με τη σειρά τους πρέπει να πάρουν άδεια από τις ΗΠΑ και αμφιβάλλω αν θα συμβεί κάτι τέτοιο.»

Παράλληλα η εισαγγελία του Μονάχου διενεργεί έρευνες για την απαγωγή του γερμανού υπηκόου Χάλεντ ελ Μάζρι, ο οποίος απήχθη από τη CIA κρατήθηκε και βασανίστηκε σε στρατόπεδο στο Αφγανιστάν για να αφεθεί πέντε μήνες αργότερα ελεύθερος. Επρόκειτο απλά για λάθος στην ταυτοποίηση του προσώπου. Στην περίπτωση αυτή είναι σαφές πως οι δράστες θα πρέπει να τιμωρηθούν για στέρηση της ελευθερίας, παράνομη άσκηση βίας και σωματικές βλάβες. Τουλάχιστον θεωρητικά. Διότι πρακτικά είναι πολύ δύσκολη η συγκέντρωση αποδεικτικού υλικού. Στα πλαίσια της συνθήκης της Βιέννης για αμοιβαία δικαστική αρωγή μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ, θεωρητικά η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να προσαχθεί ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού δικαστηρίου στη Χάγη αν αρνηθεί τη συνδρομή της. Αυτό υποστηρίζει ο Καναδός νομικός Πολ Ράμπατ, ο οποίος εργάζεται στο Ινστιτούτο Ερευνών Μαξ Πλάνκ στο Φράιμπουργκ. Είναι όμως γνωστή η στάση της Αμερικής απέναντι στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Πέρα όμως από αυτό κάθε πολιτισμένο κράτος έχει την υποχρέωση να καταγγέλλει βασανιστήρια και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως άλλωστε προκύπτει από τη Συνθήκη της Γενεύης.