Γιατί δεν υπάρχει υπολογίσιμη πολιτική συμμετοχή των Ελλήνων στη Γερμανία;
10 Αυγούστου 2005
Ως γνωστόν οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις δημοτικές εκλογές. Εξαίρεση αποτελούν τα κρατίδια της Βαυαρίας και της Σαξωνίας όπου οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν ‘περιορισμένο’ το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι: δεν μπορούν να εκλεγούν ως δήμαρχοι ή επικεφαλής κοινοτήτων. Πέραν όμως από τους Ευρωπαίους πολίτες οι υπόλοιποι ξένοι που ζουν πάνω από 10 χρόνια στη Γερμανία δεν έχουν το δικαίωμα της συμμετοχής στις δημοτικές εκλογές, αν και πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους και την εισφορά αλληλεγγύης για την οικονομική ανάπτυξη της πρώην ανατολικής Γερμανίας.
Η γερμανική πολιτεία διστάζει να εκχωρήσει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και στους υπόλοιπους ξένους πολίτες χρησιμοποιώντας συχνά το επιχείρημα ότι ακόμη και η πολιτική συμμετοχή των Ευρωπαίων πολιτών είναι μηδαμινή και αποδεικνύει το μειωμένο ενδιαφέρον τους για τα κοινά. Είναι όντως αλήθεια. Συγκεκριμένα από τους Έλληνες ψηφοφόρους προσήλθαν κάτω του 50% στις κάλπες κατά τις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές στη Γερμανία, αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου αδιαφορία για τα κοινά ή για την πολιτική. Αντίθετα οι Έλληνες της Γερμανίας είναι το πλέον πολιτικοποιημένο κομμάτι των ‘κλασσικών μεταναστών’ από τις χώρες της Νότιας Ευρώπης και μάλιστα οι απαρχές της πολιτικοποίησής τους δεν είναι όψιμο φρούτο, αλλά έχει της ρίζες της στην δεκαετία του ’60. Τότε που συνέρεαν με ‘κοντράτα’ οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες.
Το ζητούμενο είναι άλλο: οι Έλληνες είναι στραμμένοι κατά ένα μεγάλο ποσοστό στα πολιτικά τεκταινόμενα της Ελλάδας. Γιατί; Οι αιτίες είναι πολλές και αντικατοπτρίζουν τη δεδομένη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση τόσο της Γερμανίας και της Ελλάδας, όσο και των ίδιων των αποδήμων. Αν λοιπόν λάβουμε υπ’ όψιν μας τη νέα τάση της μετανάστευσης που επικρατεί στην ΕΕ και στη Γερμανία, δηλαδή τη συνεχή μετακίνηση π.χ. Ελλήνων ή Ευρωπαίων πολιτών μεταξύ της Γερμανίας και της χώρας προέλευσης π.χ. Ελλάδας, Ιταλίας, Πορτογαλίας κλπ., τότε διαπιστώνουμε ασφαλώς ότι αυτοί οι ‘μετακινούμενοι Έλληνες’ δεν έχουν πια τα χαρακτηριστικά του ‘καθαρού μετανάστη’, διότι δεν διαθέτουν τα ίδια οικονομικοκοινωνικά χαρακτηριστικά, ούτε την ίδια νοοτροπία, αλλά ούτε έχουν και τις ίδιες ανάγκες και προβλήματα με αυτόν, ταυτόχρονα όμως επηρεάζουν κοινωνιολογικά και πολιτικά τον ‘σταθερό ελληνικό μεταναστευτικό πυρήνα’ της ελληνικής παροικίας. Έτσι επηρεάζουν σοβαρά την τάση επικοινωνίας πολλών ‘παλιών’ και σταθερών μελών της ελληνικής παροικίας με την γερμανική κοινωνία, ενώ αμβλύνουν με τις θέσεις τους τη δίψα για πολιτική συμμετοχή του ‘σταθερού ελληνικού μεταναστευτικού πυρήνα’.
Βιβή Παπαναγιώτου