Για τα δύσκολα ο Σκολάρι

Όταν του μπει κάτι στο μυαλό του, δύσκολα μπορεί κανείς να του το βγάλει. Ακόμη και μια ολόκληρη χώρα. Τρανό παράδειγμα η περίπτωση του Ρομάριο. Όταν οι βραζιλιάνοι ποδοσφαιρόφιλοι ζήτησαν να συμπεριληφθεί στη Σελεσάο, ο Σκολάρι δεν τους έκανε το χατίρι. Είχε χάσει την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του 35χρονου, πάλαι ποτέ αστεριού, που δημιουργούσε κακό κλίμα αν και εξαιρετικά έμπειρος. Και έτσι ο αποκλεισμός του από τα τελικά του 2002 ήταν αναμενόμενος. Και αυτό δεν άλλαξε παρά τα δάκρυα που είχε χύσει τότε.

Εμπειριών συλλέκτης

Η καριέρα του ως προπονητή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Στα πρώτα του βήματα κινούνταν ανάμεσα σε αραβικές χώρες και στη Βραζιλία. Στη συνέχεια ανέλαβε μεγάλες ομάδες της χώρας του, όπως η Γκρέμιο και η Παλμέιρας και τις οδήγησε στην κατάκτηση πολλών τίτλων, εγχώριους και μη. Από το 2003 ως το 2008 ήταν ομοσπονδιακός προπονητής της Πορτογαλίας και εκεί όμως αντιμετώπισε προβλήματα ασυνεννοησίας με τον βασικό τερματοφύλακα Βίτορ Μπαία και έτσι αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το σχήμα. Αποκορύφωμα της καριέρας του σε συλλογικό επίπεδο ήταν το πέρασμά του από τη φημισμένη Τσέλσι και το επίτευγμά του με τις έντεκα συνεχόμενες εκτός έδρας νίκες, πράγμα που συζητήθηκε και προκάλεσε αίσθηση στη Μ. Βρετανία. Και εκεί όμως δεν είχε και τις καλύτερες των σχέσεων με τους αστέρες της ομάδας, οι οποίοι αρνούνταν να προσαρμοστούν στο στυλ παιχνιδιού του. Έτσι αναπόφευκτα ήρθε η απομάκρυνση από τους μπλε.

«Λυπάμαι αυτόν που θα είναι στον πάγκο»

Σε ερώτηση που του είχαν απευθύνει το 2009, εάν θα αναλάμβανε και πάλι προπονητής στην εθνική ομάδα της χώρας του για το Μουντιάλ 2014, είχε απαντήσει με νόημα: «ο Θεός να φυλάξει, θα είναι το χειρότερ Μουντιάλ για οποιονδήποτε θα κάθεται στον πάγκο εκείνες τις μέρες». Και όμως. Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να είναι ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι αυτός εκεί στην πιο μεγάλη πρόκληση της τεράστιας καριέρας του.

«Σε ένα παγκόσμιο κύπελλο σημασία έχει η ομάδα από τον κάθε παίχτη ξεχωριστά» είχε πει πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ασίας το 2002 ‘ο σερίφης της Βραζιλίας’, όπως τον αποκαλούν στην πατρίδα του. Ήταν τότε που οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του 5ου παγκοσμίου κυπέλου στηριζόμενος στους Ριβάλντο και Ρονάλντο. «Οι Βραζιλιάνοι είναι πολύ αυστηροί κριτές και δεν θα συγχωρέσουν ενδεχόμενο αποτυχίας, ειδικά στα γήπεδα μας. Πρέπει να αποβάλουμε την ρετσινιά του 1950, όταν είχαμε ηττηθεί στην πρεμιέρα από την τότε πρωταθλήτρια κόσμου Ουρουγουάη. Η Βραζιλία έχει υποχρέωση πάντα να νικάει» ανέφερε σε δηλώσεις του ο εκλεκτός της Σελεσάο.

Philip Verminnen/Φώτης Φαρμάκης
Υπεύθ. Σύνταξης Ειρήνη Αναστασοπούλου