Δεν αναγνωρίζεται διατριβή από γερμανικό πανεπιστήμιο
3 Νοεμβρίου 2008
Ο ιστορικός Μάριος Παπακυριακού κατέθεσε αίτηση την άνοιξη του 2007 στο Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ) να του παραχωρηθεί υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό.
Επρόκειτο για διδακτορική διατριβή με θέμα την ελληνική μετανάστευση στην Αίγυπτο, την οποία ο κ. Παπακυριακού αποφάσισε να κάνει στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (Freie Universität Berlin).
Παρά το γεγονός ότι είχε περάσει τις εξετάσεις για την υποτροφία, τον Οκτώβριο του 2007 το ΙΚΥ απέρριψε την αίτησή του, με την αιτιολογία ότι ο Διεπιστημονικός Οργανισμός Αναγνώρισης Τίτλων Ακαδημαϊκών και Πληροφόρησης (ΔΟΑΤΑΠ), δεν αναγνωρίζει το πρόγραμμα σπουδών του.
Ως γνωστόν ο ΔΟΑΤΑΠ αντικατέστησε από το 2005 το ΔΙΚΑΤΣΑ στην αναγνώριση των τίτλων σπουδών του εξωτερικού.
Γιατί πρέπει η διάρκεια της διατριβής να είναι ίδια σε όλα τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια;
Ο Μάριος Παπακυριακού δήλωσε στο μικρόφωνο της Deutsche Welle ότι ο ΔΟΑΤΑΠ του είπε πως «αυτό το οποίο κάνω δεν μπορεί να αναγνωριστεί», διότι με νόμο του 1992 «για να αναγνωριστεί μια διατριβή στην Ελλάδα θα πρέπει να έχει τη χρονική διάρκεια που έχει στην Ελλάδα».
Ο ελληνικός νόμος 2083 του 1992 αναφέρει ρητά ότι «η χρονική διάρκεια εκπόνησης της διατριβής δεν μπορεί να είναι μικρότερη από τρία έτη από την ημερομηνία καθορισμού του θέματος», αντίθετα ο κανονισμός εκπόνησης διατριβής (Promotionsordnung) του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου (Freie Universität Berlin) προβλέπει ως «ελάχιστη χρονική διάρκεια διατριβής δύο χρόνια».
Αυτό το στοιχείο πήρε ο ΔΟΑΤΑΠ σαν κριτήριο για να αποφασίσει ότι η διατριβή αυτού του γερμανικού ΑΕΙ, που σημειωτέον είναι ένα από τα 10 «ελίτ πανεπιστήμια της Γερμανίας», δεν είναι ισότιμη με ανάλογη διατριβή ελληνικού πανεπιστημίου.
Γιατί δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν η πραγματική διάρκεια της διατριβής;
Το περίεργο στην όλη υπόθεση είναι ότι ο κ. Παπακυριακού πληροί τα κριτήρια του νόμου επί της ουσίας και κατά την άποψή του δεν θα έπρεπε να υπήρχε πρόβλημα και αυτό, διότι όπως τονίζει:
«Έχω γίνει δεκτός από την επιτροπή διατριβών του πανεπιστημίου του Βερολίνου με βάση ερευνητική πρόταση διάρκειας τουλάχιστον 3½ χρόνων. Τουλάχιστον, γιατί μάλλον περισσότερο θα χρειαστώ. Απ’ ότι φαίνεται δεν το έχουν λάβει υπόψη τους αυτό.
Εκτός αν το κριτήριό τους είναι η προβλεπόμενη ελάχιστη διάρκεια του πανεπιστημίου.»
Το Φεβρουάριο του 2008 το ΙΚΥ του απαντά οριστικά ότι βάσει του νόμου του 1992 δεν μπορούν να του δώσουν υποτροφία.
Τότε ο κ. Παπακυριακού προσέφυγε στη δικαιοσύνη και αναμένει να οριστεί δικάσιμος.
Θα ακυρωθούν όλες οι αναγνωρίσεις διατριβών από το 1992 και μετά;
Κανείς δεν γνωρίζει βέβαια πoια θα είναι η απόφαση του δικαστηρίου.
Σε περίπτωση όμως που το δικαστήριο αποδεχθεί την επιχειρηματολογία του ΔΟΑΤΑΠ ότι βάση του νόμου 2083 του 1992 ορθώς δεν πρόκειται να αναγνωρισθεί ο διδακτορικός τίτλος του κ. Παπακυριακού, τότε δημιουργείται ένα προηγούμενο με απρόβλεπτες προεκτάσεις - τουλάχιστον για αυτούς που έχουν σπουδάσει θεωρητικές επιστήμες στη Γερμανία.
Όμως δεν αφορά μόνον τις θεωρητικές επιστήμες διότι:
Ως τώρα δεν στάθηκε δυνατό να εντοπίσουμε κλάδο σπουδών στη Γερμανία, είτε σε πανεπιστήμιο, είτε σε πολυτεχνείο, που να προβλέπει ως ελάχιστο χρόνο εκπόνησης διατριβής τρία χρόνια.
Επομένως με τη λογική του ΔΟΑΤΑΠ θα πρέπει να ακυρωθούν όλες οι πιστοποιημένες αναγνωρίσεις διδακτορικών διατριβών από γερμανικά πανεπιστήμια μετά από το 1992.
Εδώ βέβαια προκύπτει διακρατικό θέμα, καθώς πρόκειται για ζήτημα αμοιβαίας αναγνώρισης των πανεπιστημιακών και ακαδημαϊκών τίτλων μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.