Δραπετεύοντας από το καθημερινό στρες

Όλος ο κόσμος του παιγνιδιού από σήμερα στην έκθεση της Νυρεμβέργης, παιγνίδια κάθε είδους, από επιτραπέζια μέχρι ηλεκτρονικά, για μικρά και μεγάλα παιδιά, που θέλουν να χαθούν για λίγη ώρα στη γοητεία ενός άλλου κόσμου. Στη Γερμανία αποτελεί σχεδόν συνήθεια, να συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια το βράδυ γύρω από το τραπέζι και να παίζει ένα από τα καθιστικά, κλασσικά παιγνίδια, μονόπολη, ντόμινο, γκρινιάρη, σκραμπλ ή σκάκι. Τι κάνει τους Γερμανούς να συνεχίζουν αυτή τη συνήθεια στον αιώνα του ηλεκτρονικού παιγνιδιού;

Απόδραση από το καθημερινό στρες

Η εικόνα των ανθρώπων γύρω από ένα καθιστικό παιγνίδι αποτελεί ένα παραδοσιακό γεγονός στη γερμανική κοινωνία, είτε πρόκειται για μέλη της οικογένειας, είτε για φίλους και γνωστούς. Υπάρχουν μάλιστα και ηθοποιοί, όπως ο Τζόνυ Ντεπ και ο Μπρους Γουίλις, που δηλώνουν φανατικοί παίχτες επιτραπέζιων παιγνιδιών. Στον αιώνα του ηλεκτρονικού υπολογιστή, όπου οι ηλεκτρονικές κονσόλες μπορούν να γίνουν κτήμα όλων, δύσκολα αντιλαμβάνεται κανείς αυτή την ροπή. Κάθε άλλο, απαντά ο ψυχολόγος Στέφαν Γκρύνεβαλντ φον Ράινγκολντ, από το Ινστιτούτο Ανάλυσης της Αγοράς και των Μέσων.

«Πολλοί άνθρωποι έχουν την αίσθηση ότι βρίσκονται στο στρόβιλο του καθημερινού στρες και θέλουν το βράδυ, μόλις γυρίσουν στο σπίτι τους, να αποδράσουν σε ένα εικονικό κόσμο», μας εξηγεί. «Κάθονται μπροστά από την τηλεόραση, παίζουν playstation ή σερφάρουν στο κομπιούτερ. Το φαινόμενο αυτό εμφανίστηκε τα τελευταία δέκα χρόνια και καταγράφηκε μια τάση απομάκρυνσης από την πραγματική ζωή. Σήμερα παρατηρείται το αντίθετο φαινόμενο, της επιστροφής στην πραγματική ζωή υπό τη διπλή έννοια του όρου, δηλαδή από την απομόνωση πίσω από το κομπιούτερ, επιστροφή στον οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον».

Οι ψυχολόγοι έχουν κατατάξει τα παιγνίδια, κλασσικά ή ηλεκτρονικά, σε έξι κατηγορίες: τα παιγνίδια εξουσίας, τα παιγνίδια στρατηγικής όπως το σκάκι, τα παιγνίδια τύχης, όπως η ρουλέτα και το πόκερ, τα παιγνίδια προσωπικότητας και τέλος τα παιγνίδια φαντασίας, όπου γίνεται αλλαγή ρόλων.

Το παιγνίδι η χαρά της ζωής

«Τα παιγνίδια ικανοποιούν τις βασικές ανάγκες της ψυχής», υποστηρίζει ο Στέφαν Γκρύνεβαλντ. Θέλουμε να ξεδιπλώσουμε τη φαντασία μας, θέλουμε να δοκιμάσουμε τη δύναμή μας και είναι αδιάφορο αν αυτό γίνεται εικονικά ή στο επιτραπέζιο παιγνίδι». Οι ενήλικες χαίρονται τα παιγνίδια το ίδιο όπως και οι ανήλικοι, αλλά η μαγεία όμως βρίσκεται αλλού, υποστηρίζει ο Γκρύνεβαλντ. «Οι γονείς ζουν σε ένα εντελώς ρυθμισμένο κόσμο και χαίρονται όταν μέσω του παιγνιδιού σπάνε τα όρια και βγαίνουν. Μπορούν να ξαναζήσουν πρωτόγονες δομές ζωής, να στριμώξουν κάποιον στον τοίχο, να τον πετάξουν έξω, να τον σκοτώσουν, κάτι που απαγορεύεται στην πραγματική ζωή. Όλα αυτά όμως παίρνουν ευχάριστες και ακίνδυνες διαστάσεις μέσα από το παιγνίδι».

Σε καμιά άλλη χώρα δεν ανακαλύπτονται κάθε χρόνο τόσα πολλά καινούργια παιγνίδια, όσο στη Γερμανία, γύρω στα 600 με 700. Ακόμη και γι αυτή τη ροπή των Γερμανών στα παιγνίδια ο ψυχολόγος Γκρύνεβαλντ έχει μια εξήγηση.

«Οι Γερμανοί βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα από τη διαδικασία της χειρονακτικής απασχόλησης, αλλά και του παιγνιδιού. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει για τους Γερμανούς μια συγκεκριμένη εικόνα που να τους χαρακτηρίζει, όπως συμβαίνει με τους Γάλλους ή τους Αμερικανούς. Πρέπει να καταπιαστούν με κάτι για να ξυπνήσουν τα αισθήματά τους, να νοιώσουν τον εαυτό τους και φυσικά το παιγνίδι είναι η πιο κατάλληλη στιγμή», καταλήγει ο Γερμανός ψυχολόγος.

Andrea Lueg/Ειρήνη Αναστασοπούλου

Υπεύθ. σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου