Εγκαινιάστηκε η 61η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου στη Φρανκφούρτη

Ένα παράδειγμα: ο Κινέζος συγγραφέας Ξου Ζεχέν γεννήθηκε το 1978 και στο μυθιστόρημα του ‘Τροχάδην μέσα στο Πεκίνο’ περιγράφει πως οι νέοι άνθρωποι πουλάνε παράνομα CD. Ήρθαν από την επαρχία στη μεγαλούπολη και τώρα προσπαθούν να τα καταφέρουν. Ο Ξου Ζεχέν περιγράφει λεπτομερώς δρόμους, τόπους, καταστάσεις μέσα στην κινεζική πρωτεύουσα. Για τον Κινέζο δημοσιογράφο Σι Μινγκ, ο οποίος μένει εδώ και χρόνια στη Γερμανία, αυτός είναι ένας νέος τρόπος αφήγησης στην κινεζική πεζογραφία: «Εάν προσέξουμε τα θέματα, τότε βλέπουμε ότι υπάρχει μια μετατόπιση του ενδιαφέροντος από το χωριό, την αγροτική ζωή στην πόλη. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους λογοτέχνες που γράφουν αλλά και τις φιγούρες στα μυθιστορήματα».

Με την πόλη ασχολούνται κυρίως οι νέοι συγγραφείς. Εκτός από τον Ξου Ζεχέν, από τους πιο γνωστούς είναι η Μιαν Μιαν και η Ουάι Χούι. Οι δυο τελευταίες κυρίες ασχολούνται περισσότερο με τα πάρτι και το σεξ στην πόλη, ενώ ο 26χρονος Γκούο Ζινγκμίνγκ, ο οποίος ασχολείται με τα προβλήματα στην εφηβεία, έχει γίνει ένας από τους πιο πλούσιους συγγραφείς στην Κίνα. Λογοτεχνικά πάντως τα κείμενά τους δεν αξίζουν και πολλά, επισημαίνει ο Βόλφγκανγκ Κουμπίν, ένας από τους ειδικούς στη Γερμανία στην κινεζική λογοτεχνία: «Η νέα γενιά, θέλει να καταλάβει και να ζήσει το παρόν. Θέλει να διασκεδάσει και να απολαύσει τον πλούτο που υπάρχει στην πόλη. Και αυτό της αρκεί».

Θέματα ταμπού και λογοκρισία

Μεγαλύτεροι σε ηλικία συγγραφείς όπως η Μο Γιαν ή Γιου Χουα που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 50 ασχολούνται με θέματα όπως η ανάπτυξη της Κίνας την περίοδο της πολιτιστικής επανάστασης. Ένα θέμα που διαβάζεται με ενδιαφέρον στην Κίνα αλλά οι απαγορεύσεις είναι πολλές: «Στην πραγματικότητα δεν επιτρέπεται να γράφεται για την πολιτιστική επανάσταση. Οι ιστορικοί δεν επιτρέπεται να ερευνούν για την πολιτιστική επανάσταση. Αλλά συγγραφείς όπως η Γιου Χουά γνωρίζουν πολύ καλά πως όταν γράφουν για αυτό το θέμα το ενδιαφέρον είναι τόσο μεγάλο όπως στη Γερμανία για το Γ Ράιχ. Και αυτός είναι ένας παράγοντας της αγοράς», εξηγεί και πάλι ο Βόλφγκανγκ Κουμπίν.

Διότι δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως και στην Κίνα οι περισσότεροι συγγραφείς έχουν το χρήμα στο μυαλό τους, όπως λίγο πολύ παντού, υπογραμμίζει ο Βόλφγκανγκ Κουμπίν. Και δεν είναι τυχαίο, όπως παρατηρεί, πως τα βιβλία έχουν συχνά 700 – 800 σελίδες: «Οι συγγραφείς δεν μπορούν να περιοριστούν στις 200 με 300 σελίδες διότι πληρώνονται με τη γραμμή. Δεν γράφουν λοιπόν για το καλό της λογοτεχνίας αλλά για το καλό της τσέπης τους».

Πάντως παραδέχεται επίσης πως παρά τη λογοκρισία γράφεται και καλή και ενδιαφέρουσα λογοτεχνία, την οποία οι συγγραφείς δεν μπορούν να τυπώσουν στην Κίνα, μπορούν όμως να το κάνουν οι εκδοτικοί οίκοι στο εξωτερικό.

Silke Ballweg / Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου