Ελληνική Κοινότητα Βερολίνου: από τις διεκδικήσεις στη φιλανθρωπική δράση;

Τότε είχαν προσφέρει πέντε Έλληνες επιχειρηματίες γύρω στις 2.500 ευρώ για τη διοργάνωση της γιορτής, σήμερα μόνον ένας: ο Αχιλλέας Λύκος, ιδιοκτήτης 10 της αλυσίδας ελληνικών εστιατορίων στη γερμανική πρωτεύουσα «Ρωμιοσύνη». Ο 47χρονος πολιτικός μηχανικός είναι εδώ και δύο μήνες ο νέος πρόεδρος της κοινότητας. Για την ανάδειξή του είχε κυριολεκτικά παλέψει ο αντιπρόεδρος, Παναγιώτης Ματλής. Το σκεπτικό του ήταν ότι επειδή: «Οι κοινότητες είχαν απογοητεύσει τον κόσμο, ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, ένας άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό, θα μπορούσε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, να δώσει διεξόδους, να βρει τρόπους πως μπορεί η κοινότητα να επωφεληθεί και από άλλους επιχειρηματίες και πως θα προβληθεί καλύτερα προς τα έξω.» Πως αντιλαμβάνεται ο Αχιλλέας Λύκος το ρόλο του; Βασικός του στόχος προς το παρόν είναι να «συμφιλιώσει τα μέλη της κοινότητας, ώστε να ξεπεραστεί η πόλωση που επικρατεί εδώ και δεκαετίες και που ξεκινά από μια στείρα παραταξιακή νοοτροπία», όπως ισχυρίζεται. Ως επιχειρηματίας γνωρίζει, ότι αν θέλεις να προχωρήσουν οι δουλειές σου, θα πρέπει να δημιουργήσεις τις κατάλληλες συνθήκες στην επιχείρησή σου. «Έχω μια εμπειρία από τα μαγαζιά μου, λέει ο Αχιλλέας Λύκος. Έχω 150 άτομα προσωπικό από περίπου 25 διαφορετικές εθνικότητες, και δεν είναι εύκολο να τους βάλεις να συνεργαστούν αρμονικά. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε και στην κοινότητα. Εδώ έχουμε πολλές παρατάξεις. Πρέπει κανείς να καταβάλει προσπάθειες να συνεργαστεί μαζί τους, να ακούσει τις διαφορετικές απόψεις, και να καταφέρει κάτι καλύτερο για την κοινότητα και τους σκοπούς της». Οι σκοποί της, όπως λέει ο Αχιλλέας Λύκος, «καθορίζονται από το καταστατικό, μεταξύ άλλων όμως είναι η καλλιέργεια καλών σχέσεων με τους Γερμανούς και τις άλλες εθνικότητες που ζουν στο Βερολίνο, η διατήρηση και προώθηση του ελληνικού πολιτισμού, κυρίως σε σχέση με την ελληνική νεολαία, αλλά ως έναν βαθμό και η παροχή βοήθειας σε Έλληνες που έχουν ανάγκη». Αυτό το τελευταίο, δηλαδή οι φιλανθρωπικές πράξεις, που χαρακτηρίζουν πλέον σε μεγάλο βαθμό τη δραστηριότητα του ελληνισμού των ΗΠΑ, καλλιεργείται τώρα τελευταία όλο και περισσότερο στο Βερολίνο. «Έρχονται σε μας άτομα, λέει ο κ. Λύκος, «που έχουν ανάγκες. Πρόσφατα μας επισκέφτηκε κάποια κυρία, η οποία είχε έρθει στο Βερολίνο για να δουλέψει , όταν όμως ήρθε δεν την προσέλαβαν. Η γυναίκα δεν είχε που να μείνει. Τη βοηθήσαμε να βρει σπίτι και δουλειά. Κάποια άλλη έπρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα, δεν είχε όμως τα απαιτούμενα χρήματα. Τελικά της βγάλαμε εμείς εισιτήριο. Προσπαθούμε λοιπόν να βοηθήσουμε όταν προκύπτουν τέτοιες ανάγκες.»

Πιθανώς όλα αυτά να φαίνονται λίγα σε πολλούς που γνωρίζουν τις κοινότητες από παλιά, όταν αυτές είχαν έναν έντονο διεκδικητικό χαρακτήρα. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει. Πολλές κοινότητες στη Γερμανία βρίσκονται σε μια φθίνουσα πορεία. Αυτό αφορά τόσο τη σημασία τους, όσο και την συμμετοχή των μελών στη ζωή της κοινότητας π.χ. στις τελευταίες εκλογές για το ΔΣ της κοινότητας του Βερολίνου πήραν μέρος μόλις 240 άτομα, τα μισά δηλαδή απ΄ ότι τον περασμένο χρόνο.

Από αυτήν την άποψη λοιπόν, αυτό που κάνει το Δ.Σ. της Ελληνικής Κοινότητας Βερολίνου ενδέχεται να είναι ένα είδος πρώτης βοήθειας για να διατηρηθεί στη ζωή ένας θεσμός. Έστω και με τα χρήματα του προέδρου.

Παναγιώτης Κουπαράνης, Βερολίνο