Ελπίδα σε ορφανά από μια 20χρονη

Στα πιάτα τους ήταν λίγες πατάτες, τίποτα περισσότερο, κι αυτό για πρώτη φορά τις δύο τελευταίες μέρες. Όμως τα μάτια των παιδιών ανέδυαν χαρά ζωής και περιέργεια απέναντι σε μια άγνωστη γυναίκα. Η Ραχήλ Γκόγκολιν θυμάται τις εικόνες αυτές, όταν επισκέφθηκε πέρυσι για πρώτη φορά το ορφανοτροφείο στην πόλη Κιτάλε, μια μεγάλη πόλη δυτικά της Κένυας. Βρέθηκε εκεί αμέσως μετά την απόκτηση του απολυτηρίου λυκείου με στόχο να εργαστεί εθελοντικά για τρεις μήνες σε ένα χριστιανικό δημοτικό. Κατά τη διαμονή της εκεί επισκέφθηκε και το ορφανοτροφείο καθώς και την διευθύντριά του, την Μίλυ Ντίντι, με την οποία έγιναν φίλες.

«Έστω και 10 ευρώ το μήνα»

«Μερικά από τα κορίτσια του ορφανοτροφείου είχαν πέσει θύματα βιασμού ή είχαν κακοποιηθεί», λέει η Ραχήλ, «άλλα αναγκάστηκαν να εκδίδονται για να μπορέσουν να επιβιώσουν».

Ήδη από την πρώτη επίσκεψη φάνηκε η έλλειψη χρημάτων. Τα παιδιά πεινούσαν, κρεβάτια υπήρχαν μόνο δύο για 20 ορφανά και κάτι χαλασμένα στρώματα, πόρτες δεν υπήρχαν. Η Ραχήλ αποφάσισε να βοηθήσει την Μίλυ ακόμη και αν επρόκειτο μόνο για 10 ευρώ το μήνα. Μίλησε για το ορφανοτροφείο στους γονείς και στους φίλους της και με τη βοήθειά τους ίδρυσε μια κοινωφελή ένωση. Σήμερα 20 άνθρωποι στηρίζουν σε τακτική βάση το έργο του ορφανοτροφείο με 750 ευρώ, που για την Κένυα είναι δώρο Θεού. «Η Μίλυ μπορεί τώρα να πληρώνει το λογαριασμό του ηλεκτρικού, να δίνει κανονικό φαγητό στα παιδιά, να τους αγοράζει ρούχα, κρεβάτια και στρώματα. Ακόμη κατάφερε να εξοπλίσει ένα δημοτικό σχολείο με έναν εθελοντή για βοηθό και μια παιδαγωγό», λέει με υπερηφάνεια η Ραχήλ.

«Δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα μόνη μου»

Χορηγός από την ίδια την Κένυα δεν υπάρχει. Ένας συνταξιούχος πάστορας πληρώνει το ενοίκιο των 50 ευρώ το μήνα και η Ραχήλ στέλνει αυτά τα 750 ευρώ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της μικρής Τζόυ που βρέθηκε σε φτωχογειτονιά και κανείς δεν ήξερε αν είχε γονείς ή σπίτι. Αν και δύο χρόνια στο ορφανοτροφείο η μικρή δεν γελούσε, δεν μιλούσε και έμενε απαθής σε κάθε εξωτερικό ερέθισμα. Μόνο χάρη στη Ραχήλ ξαναβρήκε το χαμόγελό της.

Σήμερα η Ραχήλ είναι 20 χρονών και κάνει σχέδια για το μέλλον. Όταν τελειώσει τη χρονιά εθελοντικής εργασίας θα σπουδάσει κοινωνική λειτουργός. Ήδη και χωρίς σπουδές καταφέρνει να κρατήσει σε ζωή ένα ολόκληρο ορφανοτροφείο. Στην ερώτηση πώς αισθάνεται για όλα αυτά, απαντά με σεμνότητα: «Ξέρω ότι στην πραγματικότητα η δική μου συμβολή είναι πολύ μικρή. Η ιδέα και η πρωτοβουλία ήταν δική μου, αλλά στο μεταξύ υπάρχουν τόσοι πολλοί, που δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα μόνη μου, σε καμιά περίπτωση».

Regina König – Wittrin / Ειρήνη Αναστασοπούλου
Υπεύθ. Σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη