«Επιτέλους μια ενδιαφέρουσα σύνοδοs κορυφής»

«Επιτέλους θα ζήσουμε ξανά μια ενδιαφέρουσα σύνοδο κορυφής», υπογραμμίζει η ολλανδική εφημερίδα De Volkskrant: «Μετά από δύο χρόνια βαρετές συνόδους τώρα οι αρχηγοί και οι πρωθυπουργοί των κρατών-μελών της ΕΕ έχουν καυτά και επώδυνα θέματα στην ατζέντα τους: πως θα εφαρμοστεί η μεταρρυθμιστική συνθήκη της Λισαβόνας και τι θα κάνουν με την κλιματική αλλαγή.

Ταυτόχρονα οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπαθούν να δώσουν ένα τέλος στην σαπουνόπερα με την έγκριση της μεταρρυθμιστικής συνθήκης.»

«Τα στελέχη του Εργατικού Κόμματος της Μ. Βρετανίας είναι περίεργα», παρατηρεί η γαλλική εφημερίδα Le Monde και εξηγεί: «13 χρόνια είναι οι Εργατικοί στην εξουσία χωρίς να καλλιεργούν κάποια ιδιαίτερη σχέση με την ΕΕ και τώρα τους έπιασε ο φιλοευρωπαϊσμός τους, τώρα που φαίνεται σαφέστατα ότι ο νικητής στις προσεχείς εκλογές θα είναι το συντηρητικό κόμμα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα όψιμου φιλοευρωπαϊσμού είναι ο υπουργός Εξωτερικών Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, ο οποίος υποβάθμισε τις αμερικανο-βρετανικές σχέσεις και αναβάθμισε τις βρετανο-ευρωπαϊκές προπαγανδίζοντας τώρα την αναγκαιότητα μιας κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής.

Βέβαια θα μπορούσαμε να τον κατηγορήσουμε ότι με αυτές τις διακηρύξεις προσπαθεί να στηρίξει την υποψηφιότητα του Τόνι Μπλερ για το πόστο του προέδρου της ΕΕ ή ακόμη ότι εποφθαλμιά ο ίδιος το πόστο του εντεταλμένου για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ.»

Γαλλογερμανικός άξονας και συμβολισμοί

«Η τάση του Νικολά Σαρκοζί να ταυτίζεται συχνά με την Άγκελα Μέρκελ απορρέει από την απλή λογική του προέδρου που λέει: χωρίς τη Μέρκελ δεν είμαι τίποτε στην Ευρώπη, με την Μέρκελ όμως μπορώ να πετύχω πολλά», σημειώνει η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung φωτογραφίζοντας τη χθεσινή συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί: «Αν και οι γαλλο-γερμανικές σχέσεις θεωρούνται θεμελιώδεις για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, παρατηρούμε πάντα δύο βασικές συντεταγμένες: πρώτον η Γαλλία και η Γερμανία, αλλά και οι ηγέτες τους, μπορούν να λειτουργήσουν ευρωπαϊκά μόνον με τη συμφωνία των δύο λαών. Δεύτερον, συγκρούονται συχνά οι αντιλήψεις των δύο κρατών επί της ουσίας. Δηλαδή τι ωφελεί τον γαλλογεμρανικό άξονα, εάν ένας υπουργός ανήκει και στα δύο υπουργικά συμβούλια; Τι οφέλη θα προσκόμιζε μια διασύνδεση των δύο κοινοβουλίων; Υπάρχουν τελικά πέραν των συμβολισμών, που συνιστούν όντως μια σημαντική πτυχή των γαλλο-γερμανικών σχέσεων, και πιο ουσιαστικά σχέδια, όπως π.χ. η στενή συνεργασία των στρατιωτικών δυνάμεων Γαλλίας και Γερμανίας που θα μπορούσε να ωφελήσει και την Ευρώπη;»

«Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Γιούνκερ ανήκει στους Ευρωπαίους που αγωνίζονται για μια ισχυρή Ευρώπη και το δικό του όραμα είναι μια Ευρώπη, στην οποία γίνονται σεβαστά όλα τα κράτη – μέλη, ανεξάρτητα από το πόσα ισχυρά είναι. Ο Τόνι Μπλερ είναι στον αντίποδα του Γιούνκερ και ο κάθε Ευρωπαίος γνωρίζει καλά ποιος είναι και ποια είναι η πολιτική του. Αλλά κανείς μας δεν ξέρει πόσοι τον θέλουν όντως για πρόεδρο της ΕΕ», γράφει η εφημερίδα του Λουξεμβούργου Luxemburger Wort για μια πιθανή υποψηφιότητα Μπλερ: «Υποψιαζόμαστε δυστυχώς ότι πολλοί αρχηγοί και πρωθυπουργοί της ΕΕ θέλουν λιγότερη Ευρώπη ή μάλλον θέλουν την Ευρώπη μόνον όποτε τη χρειάζονται.»

«Η μανιέρα στον κινηματογράφο μπορεί να δώσει υπέροχες στιγμές, αλλά και να αποξενώσει»

Πολλές γερμανικές εφημερίδες δημοσιεύουν στις πολιτιστικές τους σελίδες κριτικές για το τελευταίο φιλμ του Θόδωρου Αγγελόπουλου η ‘Σκόνη του Χρόνου’ που από σήμερα παίζεται στους γερμανικούς κινηματογράφους.

Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο της Frankfurter Rundschau: «Η μανιέρα είναι πάντα μια ακροβασία, διότι στον κινηματογράφο η προσήλωση στην τέχνη μπορεί να δημιουργήσει το ωραίο, αλλά και το φρικτό, μπορεί να δώσει υπέροχες στιγμές, αλλά μπορεί εξίσου να απωθήσει και να αποξενώσει.

Ειδικά ο Θ. Αγγελόπουλος, του οποίου τα παλαιότερα έργα ‘Μελισσοκόμος’ και ‘Τοπίο στην Ομίχλη’ είναι πρότυπα ποίησης στον κινηματογράφο, φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια έχασε αυτή την ισορροπία…»

«Στο τελευταίο του φιλμ οι εικόνες του Αγγελόπουλου αποκτούν κάποιο νόημα, κάποιο θλιβερό νόημα, μόνον όταν φέρνει κανείς στη μνήμη του τα παλαιότερα έργα του μεγάλου Έλληνα δημιουργού, που σφράγισαν ανεξίτηλα τον παγκόσμιο κινηματογράφο.»

Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου

Υπεύθ. σύνταξης: Γιώργος Παππάς