Η Αθήνα εξάγει ασυνήθιστα ‘σκουπίδια’ στη Γερμανία

Συνεχίζονται στον γερμανικό τύπο οι αναλύσεις και τα σχόλια για το θάνατο του Μιλόσεβιτς. Η σημερινή μας επισκόπηση όμως παραθέτει αποσπάσματα από δύο δημοσιεύματα για την Ελλάδα και την Τουρκία.

«Χωμένη βαθιά στις λάσπες και στα λύματα – η Αθήνα εξάγει ασυνήθιστα σκουπίδια προς τη Γερμανία» γράφει σε ρεπορτάζ της σήμερα η Süddeutsche Zeitung «75.000 τόνοι λυματολάσπης της ελληνικής πρωτεύουσας εξάγονται προς τη Γερμανία. Η ελληνογερμανική εταιρεία Λόμπε – Τζιλάλης έχει αναλάβει την μεταφορά, τον καθαρισμό και την τελική καύση ή χρήση της καθαρής πια μάζας. Η γερμανική βοήθεια είναι αναγκαία γιατί η Αθήνα βρίσκεται πνιγμένη στις λάσπες και στα λύματα. Αν και διαθέτει από το 1998 με την οικονομική ενίσχυση της ΕΕ εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού των λυμάτων και της λυματολάσπης, δεν επαρκούν διότι οι εγκαταστάσεις κόστισαν το διπλάσιο από ότι είχε προγραμματιστεί με αποτέλεσμα να μην φθάσουν τα χρήματα για εγκαταστάσεις αποξήρανσης για την μετατροπή των καταλοίπων σε λίπασμα. Μπορεί οι Αθηναίοι να κολυμπούν ξανά στις ακτές τους λόγω του βιολογικού καθαρισμού της θάλασσας, αλλά χιλιάδες τόνοι λυματολάσπης και λυμάτων στοιβάζονται στη μοναδική, μεγάλη χωματερή της Αθήνας στα Άνω Λιόσια.»

Η εφημερίδα εξηγεί αναλυτικά τη διαδικασία καθαρισμού της λάσπης και των λυμάτων, της αποξήρανσης και της τελικής τους καύσης ή μετατροπής σε λίπασμα για τους γερμανικούς αγρούς.

«Ο τουρκικός εθνικισμός προβληματίζει τους Ευρωπαίους στον ίδιο βαθμό που προβληματίζουν τους Τούρκους οι επιφυλάξεις της ΕΕ έναντι της χώρας τους» σχολιάζει σε ανάλυσή της για την κατάσταση στην Τουρκία η Tageszeitung «χαρακτηριστικό παράδειγμα οι αντιθέσεις ανάμεσα στην γερμανική και στην τουρκική κουλτούρα της μνήμης: από τη μια η ανακοπείσα εθνική υπερηφάνεια των Γερμανών και η συνειδητή τους ενοχή για το ολοκαύτωμα, και από την άλλη η ενδελεχής εθνική υπερηφάνεια των Τούρκων και η ακτινοβολία των ιστορικών μύθων. Διότι μπορεί η τουρκική δημοκρατία και η σύγχρονη εθνική συνείδηση των Τούρκων να προέκυψε από την σύγκρουση με τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και τις χριστιανικές μειονότητες της οθωμανικής επικράτειας, αλλά ουδείς στην Τουρκία θεωρεί τον εθνικισμό ως αναχρονιστικό μηχανισμό, ως τροχοπέδη, αντίθετα η πλειοψηφία τον θεωρεί ως σωτήριο ανακλαστικό στην επαπειλούμενη με εξαφάνιση τουρκική ταυτότητα. Αυτή η άλλη προοπτική που πρέπει να αναζητηθεί δεν μπορεί επομένως να δρομολογηθεί έξωθεν. Είναι αδιανόητο ο ευρωπαϊκός τρόπος αντίληψης να τιθασεύσει τον τουρκικό εθνικισμό και να συνεισφέρει στην ενσωμάτωση της Τουρκίας στην Ευρώπη. Οι Τούρκοι πρέπει να βρουν μόνοι τους τον δρόμο, την άλλη προοπτική για την ένταξή τους στον ευρωπαϊκό κορμό».