Η αρχή του τέλους του Τόνι Μπλερ

«Εάν ο Μπλερ είναι όντως καλός μαθητής της πάλαι ποτέ 'σιδηράς κυρίας' Θάτσερ, όπως διατείνεται, τότε θα έπρεπε να είχε διδαχθεί από τα λάθη και τα παθήματά της» υπογραμμίζει η Berliner Zeitung: «η τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας μετά από ατέλειωτους κυβερνητικούς ανασχηματισμούς δημιούργησε τόσους πολλούς εχθρούς, ώστε το 1990 κατάφερε να την ανατρέψουν οι ίδιοι οι κομματικοί της φίλοι. Εκεί δεν έχει φθάσει ακόμη ο Μπλερ, αλλά κινδυνεύει. Μπορεί να παραιτηθεί στο συνέδριο του κόμματος τον Σεπτέμβριο και να παραδώσει τον θώκο του προέδρου στον εσωκομματικό του αντίπαλο Γκόρντον Μπράουν. Θα ήταν μια ευκαιρία για τον Μπλερ να θέσει υπεράνω της προσωπικής του φιλοδοξίας το κόμμα του που βρίσκεται στην εξουσία. Θα ήταν μια θυσία, την οποία το Εργατικό Κόμμα θα αναγνώριζε καταλλήλως. Και τότε μάλλον θα καταλάμβανε μια θέση στην ιστορία, όπως το επιδιώκει.»

«Η φθορά του Εργατικού κόμματος στο εσωτερικό της χώρας επιταχύνεται με τους θανάτους Βρετανών στρατιωτών στο Ιράκ» υπογραμμίζει η Frankfurter Allgemeine Zeitung: «Ο χαρισματικός ηγέτης που κατόρθωνε πάντα να εμφανίζεται ως νικητής, έπεσε τώρα θύμα και του καθημερινού εσωτερικού πολέμου στην Βρετανία. Οι φωνές για αντικατάστασή του αυξάνονται και δυναμώνουν και στις δικές του γραμμές.»

«Η κυβέρνηση Ερντογάν δεν έχει πια χρόνο για να ασχοληθεί με την πορεία της ευρωπαϊκής προοπτικής και τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, γιατί φαίνεται πως το τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο απεφάσισε να την εκδιώξει από την εξουσία χτυπώντας το κουρδικό ΠΚΚ» γράφει σε ανάλυσή της η εφημερίδα Die Welt: «Ο Ερντογάν προσπάθησε χθες στο Ντιγιαρμπακίρ να προσεταιριστεί ξανά τους μετριοπαθείς Κούρδους με συνθήματα περί ειρήνης και μεταρρυθμίσεων. Όμως αυτό το σενάριο το έχει ξαναχρησιμοποιήσει. Οι Κούρδοι δεν το θεωρούν πια αξιόπιστο. Παράλληλα ο τουρκικός στρατός με 250.000 άνδρες βρίσκεται στα σύνορα με το Βόρειο Ιράκ σε κατάσταση ετοιμότητας και αναμένει διαταγές. Έτσι ο τουρκικός στρατός θα είναι εκείνος που τελικά θα αποφανθεί, τι θα γίνει με το ΑΚΠ, την κυβέρνηση Ερντογάν, αλλά και με την Τουρκία».

«Ρωγμές στο μέτωπο της ΕΕ για την Χαμάς» σχολιάζει η Tageszeitung: «Η Σουηδία χορήγησε βίζα στον Ατέφ Αντβάν, Παλαιστίνιο υπουργό για τους πρόσφυγες, και η Νορβηγία έδωσε την άδεια για το ταξίδι στο Όσλο του εκπροσώπου της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χαμάς. Το Όσλο και η Στοκχόλμη ήταν και άλλοτε οι πρωτοπόρες πρωτεύουσες στην διαχείριση του παλαιστινιακού: αποδέχθηκαν τον Γιασέρ Αραφάτ, και από τρομοκράτη τον μετέτρεψαν σε συνομιλητή. Επισήμως θα αναγκαστούν τώρα και οι δύο χώρες να δεχθούν φραστικές επιθέσεις από τις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ. Όμως όλα τα κράτη - μέλη είχαν μια εβδομάδα καιρό να αντιδράσουν και να εκφράσουν οποιεσδήποτε αντιρρήσεις. Καμία χώρα δεν προέβαλε κανενός είδους πρόσκομμα, άκρα σιωπή. Τι να υποθέσουμε ότι όλες οι χώρες – μέλη της ΕΕ κοιμούνταν όρθιες ή ότι υπάρχει σιωπηλή και πλατιά συναίνεση να αφήσουν μια χαραμάδα ανοιχτή για την Χαμάς;»

Τέλος η αριστερή εφημερίδα Neues Deutschland σχολιάζει το 4ο Κοινωνικό Φόρουμ στην Αθήνα: «Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διεθνής συνάντηση, μέσω της οποίας να εκφράζεται τόσο μαζικά η αντίδραση εναντίον της κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής. Ασφαλώς είναι δύσκολο να εκφράζει το φόρουμ όλες αυτές τις διαφορετικές πολιτικές. Όμως σ’ αυτό έγκειται και η δυναμική των κοινωνικών φόρουμ: πρόκειται για ανταλλαγή ιδεών, για την ανάπτυξη εναλλακτικών λύσεων, για πολιτικά οράματα. Δεν πρέπει λοιπόν να μετράμε την επιρροή του με το αν αυτά που συζητά ή προτείνει μπορούν να εφαρμοσθούν αύριο.»