Η Ελλάδα παράγει ακόμα πολιτισμό

Το Σβέτσιγκεν είναι μια μικρή ειδυλλιακή κωμόπολη μόλις οχτώ χιλιόμετρα από τη Χαϊδελβέργη. Ο Πρίγκιπας Καρλ Τέοντορ διατηρούσε το 18ο αιώνα τα περίφημα θερινά του ανάκτορα. Το επιβλητικό παλάτι με τους τεράστιους κήπους δεσπόζει ακόμα στο κέντρο της πόλης. Έχει ανακαινιστεί τόσο ο κύριος χώρος όσο και οι γύρω χώροι.

Σε ένα συγκρότημα κτηρίων που τότε χρησίμευε σαν στρατόπεδο στεγάζεται από το 1987 το μουσείο Xylon. Πρόκειται για ένα μουσείο χαρακτικής και το όνομά του είναι η ελληνική λέξη ξύλο. Εκεί σταματάνε και οι οποιεσδήποτε σχέσεις του μουσείου με την Ελλάδα. Τουλάχιστον μέχρι πρότινος. Ο 80χρονος διευθυντής του Οτο Μίντχοφ ήθελε πάντως με κάθε τρόπο να διοργανώσει μια έκθεση χαρακτικής με Έλληνες καλλιτέχνες. Τον ρωτήσαμε γιατί:

«Ο λόγος είναι ότι εγώ προσωπικά εξαγριώθηκα με τον τρόπο παρουσίασης της Ελλάδας στα γερμανικά ΜΜΕ και σκεφθήκαμε ότι θα πρέπει να κάνουμε κάτι που να έχει σχέση με την τέχνη και τον πολιτισμό στην Ελλάδα».

Ο Ότο Μίντχοφ, ο ίδιος ζωγράφος και χαράκτης δεν είναι ο κλασικός Γερμανός που ταξιδεύει στην Ελλάδα συχνά τα καλοκαίρια. Για τελευταία φορά την είδε πριν από 50 χρόνια όταν είχε κερδίσει μια γερμανική κρατική υποτροφία και είχε την ευκαιρία να μείνει αρκετούς μήνες στη χώρα και να γνωρίσει την ιστορία της.

«Ήθελα να δείξω εδώ πως η Ελλάδα έχει μια κουλτούρα που αξίζει τον κόπο να την παρουσιάσουμε» επιμένει να μας λέει.

Πρόθεση η έκθεση να ταξιδέψει και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας

Μέχρι τις 24 Ιουνίου το μουσείο παρουσιάζει 6 γνωστούς Έλληνες χαράκτες: την Αριστέα Κριτσωτάκη, τον Μανώλη Τζομπανάκη, τον Ξένη Σαχίνη, την Μαίρη Σχοινά, την Ανδριάνα Κώτση και την Βίκυ Τσαλαματά. Καλλιτέχνες καταξιωμένοι στο χώρο τους με διαρκή παρουσία σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και ορισμένοι από αυτούς και σημαντικό διδακτικό έργο στο ενεργητικό τους.

Παρουσιάζονται συνολικά 41 έργα τα οποία έχουν ταξινομηθεί ανά καλλιτέχνη ξεκινώντας από την αινιγματική ματιά της Αριστέας Κριτσωτάκη, η οποία παίζει με το αφηρημένο και το συγκεκριμένο. Συνεχίζει ο κατά κύριο λόγο γλύπτης Μανώλης Τζομπανάκης με τα ανθρωποκεντρικά σχέδια και στη συνέχεια παρουσιάζονται τα χαρακτικά του Ξένη Σαχίνη που μοιάζει να έχει μια εμμονή με το θάνατο και την εικόνα του κρεμασμένου. Ακολουθούν τα έργα της Μαίρης Σχοινά που φαίνονται σαν ζωγραφισμένες θάλασσες που παιχνιδίζουν με το φως του ήλιου του Αιγαίου. Ενώ τέλος παρουσιάζονται τα επίσης χρωματιστά χαρακτικά της Βίκυς Τσαλαματά που μοιάζουν λίγο με χωροταξικά σχέδια καθώς και τα χαρακτικά της νεαρότερης όλων Ανδριάνας Κώτση. Τα έργα της τελευταίας μοιάζουν με καρικατούρες και δεν ξέρεις αν τα πρόσωπα κλαίνε ή γελάνε.

Η επιθυμία του Ότο Μίντχοφ είναι η έκθεσή του και το μήνυμα της να γίνει όσο το δυνατόν πιο γνωστό στη Γερμανία. Για το λόγο αυτό θα κάνει ό,τι μπορεί για να παρουσιαστεί η έκθεση και σε άλλες πόλεις.

Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθυνος Σύνταξης: Στέφανος Γεωργακόπουλος