1. Μετάβαση στο περιεχόμενο
  2. Μετάβαση στο κύριο μενού
  3. Μετάβαση σε περισσότερους ιστοτόπους της DW

"Η επιχείρηση παρέμεινε ημιτελής"

ΕΙρήνη Αναστασοπούλου20 Μαρτίου 2007

Τέσσερα χρόνια απο την εισβολή των αμερικανών στο Ιράκ

https://p.dw.com/p/Autq
Εικόνα: AP

Τέσσερα χρόνια από την εισβολή των αμερικανών στο Ιράκ το τοπίο στη χώρα δεν φαίνεται να είναι καλύτερο από ότι επί Σαντάμ Χουσείν. Η επιχείρηση απελευθέρωσης του ιρακινού λαού από τη σανταμική τυραννία δεν καρποφόρησε και η ανοικοδόμηση τη δημοκρατίας και της σταθερότητας παραμένει το ζητούμενο. Ο εμφύλιος μεταξύ σιιτών και σουνιτών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, η επιχείρηση ασφάλειας στη Βαγδάτη δεν έχει φέρει τα ποθητά αποτελέσματα και η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις που θα μπορούσαν να φέρουν τους λαούς στο Ιράν. Η μνήμη γυρίζει πίσω τέσσερα χρόνια πριν, εκείνο το βράδυ, όταν έπεσαν οι πρώτες βόμβες. Ήταν ένα υπόκωφος θόρυβος, σαν να έβγαινε από τα σπλάχνα της γης. Δεν χρειάστηκαν και πολλές εξηγήσεις, ο πόλεμος που όλοι περίμεναν, είχε αρχίσει. Λίγες ώρες αργότερα βρετανοί στρατιώτες περνούν την ουδέτερη ζώνη που χωρίζει το Κουβέιτ από το Ιράκ με κατεύθυνση την Βασόρα. Στη Βαγδάτη επικρατούσε τεταμένη ηρεμία. Ο περισσότερος κόσμος είχε ήδη φύγει εκτός της πρωτεύουσας. Πρώτα βομβαρδίστηκε ένα κεντρικό εστιατόριο και τα διπλανά του σπίτια. Σύμφωνα με πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών ο Σαντάμ εθεάθη από περαστικούς να γευματίζει. Από τους βομβαρδισμούς δημιουργήθηκε ένας τεράστιος κρατήρας. Μάλιστα το ιρακινό υπουργείο πληροφοριών οδήγησε τους ξένους δημοσιογράφους στο σημείο εκείνο για να δουν με τα μάτια τους τις τεράστιες καταστροφές. Ο Σαντάμ βέβαια ήταν άφαντος. Δύο μέρες αργότερα ξεκίνησε ο βομβαρδισμός των παλατιών του Σαντάμ, που βρίσκονταν στην ανατολική όχθη του ποταμού Τίγρη απέναντι ακριβώς από το ξενοδοχείο Παλαιστίνη, όπου είχαν καταλύσει όλοι οι δημοσιογράφοι. Ο Νικόλας Βαφειάδης, απεσταλμένος του Αντένα στην ιρακινή πρωτεύουσα θυμάται:

«Από τις 11 πολέμους που έχω καλύψει ήταν οι πιο θεαματικοί βομβαρδισμοί. Έβλεπα κτίρια ολόκληρα να γίνονται ένας διάπυρος σωρός που εκτινάζονταν στον αέρα, κάτι σαν έκρηξη ηφαιστείου. Οι βόμβες που έριξαν οι αμερικανοί ήταν πραγματικά ισχυρές και η δύναμη της επαναληπτικότητας στα πλήγματα ήταν, νομίζω, πέρα από κάθε τι που έχουμε δει».

Στις 2 Μαΐου του 2003, έξι εβδομάδες από τη έναρξη του πολέμου ο αμερικανός πρόεδρος από το κατάστρωμα του πολεμικού ΄Αμπραχαμ Λίνκολν και πίσω του η επιγραφή «Αποστολή εξετελέστη» απευθύνεται όλο υπερηφάνεια στην ανθρωπότητα: «Το κύριο τμήμα των εχθροπραξιών στο Ιράκ τελείωσε. Στον πόλεμο στο Ιράκ οι αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους βγήκαν νικητές». Βέβαια ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει. Ο πόλεμος συνεχίζεται μέχρι και σήμερα κάτω από πιο περίπλοκες συνθήκες. Το Πεντάγωνο υποτίμησε τις ιδιαιτερότητες της χώρας. Και ο αμερικανός πρόεδρος χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να το ομολογήσει δημοσίως: « Η κατάσταση στο Ιράκ είναι ανυπόφορη για τον αμερικανικό λαό και είναι ανυπόφορη και για μένα». 3200 αμερικανοί στρατιώτες έχουν χάσει τη ζωή τους στα πεδία των μαχών, άλλοι 24.000 έχουν τραυματιστεί. Η βία παίρνει καθημερινά ανεξέλεγκτες διαστάσεις παρά την ενισχυμένη παρουσία των αμερικανών στη Βαγδάτη και την αύξηση κατά 20.000 ανδρών της δύναμης τους. Αφού η μέχρι τώρα στρατηγική δεν έφερε αποτελέσματα, γιατί θα φέρει τώρα, αναρωτιούνται ακόμη κι αυτοί που στην αρχή ήταν υπέρ της εισβολής. Πώς όμως θα μπορούσε να σταματήσει ο πόλεμος ; ΟΙ Δημοκρατικοί απέτυχαν στις προσπάθειές τους να περάσουν ψήφισμα που να προβλέπει την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ. Ο εμπνευστής αυτού του ψηφίσματος, Χαρι Ραιντ, εκπρόσωπος τα πλειοψηφίας των Δημοκρατικών περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τα διλήμματα της στρατηγικής Μπους : «Η χώρα βρίσκεται σε χαώδη κατάσταση, σταθερότητα δεν υπάρχει. Ο στρατός των ΗΠ ελέγχει έναν εμφύλιο πόλεμο, που συνεχώς τραβά σε μάκρος, αντί να κυνηγούν τους τρομοκράτες που μας χτύπησαν στις 11 Σεπτεμβρίου».