Η Ιζαμπέλ Αλιέντε 65 χρονών

Η Ιζαμπέλ Αλιέντε γεννήθηκε στη Λίμα του Περού, όπου έζησε μέχρι τα τρία της χρόνια. Τότε επέστρεψε στο Σαντιάγκο της Χιλής, από όπου όμως μετά από διάφορες οικογενειακές περιπέτειες θα βρεθεί μαζί με τη μητέρα της και τα αδέλφια της στη Βηρυτό, τη γνωστή τότε ως Παρίσι της Μέσης Ανατολής, όπου έζησε από το 1956 μέχρι το 1958.

Στα 18 της επιστρέφει πάλι στη Χιλή και εργάζεται ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες και στην τηλεόραση, και βιώνει -όπως θα διηγηθεί η ίδια αργότερα- μια έντονη και ελπιδοφόρα πολιτικοποίηση: αγωνίζεται για κοινωνικές αλλαγές και πρωτοστατεί στο φεμινιστικό κίνημα της χώρας της. Εκείνη την εποχή κάνει τον πρώτο γάμο της και αποκτά την κόρη της Πάουλα και τον γιο της Νικολά.

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 ανατρέπεται με το στρατιωτικό πραξικόπημα του στρατηγού Πινοσέτ ο πρόεδρος της Χιλής, και θείος της, Σαλβατόρ Αλιέντε.

Η Ιζαμπέλ εγκαταλείπει αυτή τη φορά αναγκαστικά την πατρίδα της και καταφεύγει στο Καράκας της Βενεζουέλας. Τελικά θα μετακομίσει στις ΗΠΑ, όπου ζει μέχρι σήμερα και θα πάρει την αμερικανική υπηκοότητα. Όμως η Ιζαμπέλ Αλιέντε ομολογεί και σήμερα ότι αισθάνεται παντού ξένη: «παντού αισθάνομαι ξένη. Κάθε φορά που πηγαίνω στη Χιλή, αισθάνομαι ευτυχισμένη, αλλά συνειδητοποιώ ταυτόχρονα πως δεν μπορώ να ζήσω πια εκεί, γιατί η δουλειά μου και η οικογένειά μου είναι στην Καλιφόρνια. Γιατί η δουλειά μου έχει πια διεθνή απήχηση και η Χιλή είναι πολύ μικρή και πολύ μακριά από την καθημερινότητά μου. Πηγαίνω όμως συχνά και μετά από λίγες εβδομάδες αισθάνομαι και στη Χιλή ξένη, όπως ακριβώς αισθάνομαι και στις ΗΠΑ, και παντού, όπου και αν βρίσκομαι.»

Η Ιζαμπέλ Αλιέντε θεωρείται «η συγγραφέας του νόστου», του νόστου ως μέσου επεξεργασίας τραυματικών εμπειριών από την αναγκαστική απομάκρυνση από την πατρίδα. Είναι γνωστή ως «η Χιλιανή που έζησε πολύ λίγο στην πατρίδα της», διότι δεν γεννήθηκε καν εκεί: «αισθάνομαι Χιλιανή, αν και δεν γεννήθηκα εκεί. Αλλά οι γονείς μου, όλη η οικογένειά μου είναι από τη Χιλή και έζησα εκεί τα πιο βασικά χρόνια της ζωής μου. Και ήταν πολύ σημαδιακά εκείνα τα χρόνια, ήταν τα χρόνια της εκπαίδευσής μου. Ναι, αισθάνομαι εκατό τοις εκατό Χιλιανή. Εκεί είναι οι ρίζες μου, γράφω ισπανικά και πετάω συχνά στη χώρα μου. Μπορώ και γράφω με μεγάλη ευκολία για τη Χιλή.»

Στην ερώτηση ποιοι είναι οι συνδετικοί κρίκοι που σημαδεύουν αυτόν τον δεσμό, η Ιζαμπέλ Αλιέντε θα πει: «η γλώσσα, οι αναμνήσεις, κάποιοι φίλοι, το τοπίο και ασφαλώς οι γονείς μου που ζουν στη Χιλή.»

Στην εξορία εργάζεται ως δασκάλα, ως δημοσιογράφος και ως εκδότρια. Γράφει θεατρικά κομμάτια, παιδικά βιβλία, δραστηριοποιείται κατά της χούντας του Πινοσέτ και συνεχίζει την αγωνιστική δράση της στο φεμινιστικό κίνημα.

Το 1982 η Αλλιέντε δημοσιεύει το πρώτο της μυθιστόρημα το «Σπίτι των Πνευμάτων», που γίνεται διεθνώς μπεστ-σέλλερ. Αυτό το πρώτο της βιβλίο βάζει και τη σφραγίδα της συγγραφικής της σταδιοδρομίας: γίνεται η πρέσβειρα της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Αυτή που συνδυάζει τη νοσταλγία της μακρινής και απαγορευμένης πατρίδας με το πάθος για τη ζωή και τον έρωτα. Αυτή που μιλά με καθαρή και πληθωρική γλώσσα για τον γυναικείο ψυχισμό.

Μερικά από τα πιο γνωστά της έργα είναι: «Εύα Λούνα», «Του Έρωτα και της Σκιάς», «Πάουλα», «Αφροδίτη» «Η Πόλη των Θηρίων» «Το Βασίλειο του Χρυσού Δράκοντα», «Η Ονειρεμένη Πατρίδα μου», «Ζορρό – η αρχή του θρύλου» και «Ινές – ψυχή μου».