«Η νίκη της 6ης Μαΐου είναι νίκη της αλλαγής»
7 Μαΐου 2007«Η αριστοτεχνική νίκη του Σαρκοζί ανήκει σε εκείνες που μένουν ιστορικές» γράφει η γαλλική Le Figaro «διότι είναι το επιστέγασμα πολλών ρεκόρ: ενός εξαιρετικά δυναμικού και απεγνωσμένου προεκλογικού αγώνα, μιας μαζικής προσέλευσης στις κάλπες και κυρίως μιας νίκης κατά της Αριστεράς, που επιτυγχάνεται για πρώτη φορά από την εποχή του Ντε Γκολ.» «Τώρα όμως πρέπει ο νέος πρόεδρος να προσέξει ώστε να συμφιλιωθούν οι Γάλλοι και να μην συνεχιστεί η διχασμός που προκάλεσε ο οξύς προεκλογικός αγώνας.» «Η νίκη αυτή της 6ης Μαΐου είναι νίκη της αλλαγής.»
«Τολμούμε να αρθρώσουμε τη λέξη ρήξη» σημειώνει η επίσης γαλλική εφημερίδα La Tribune «πρόκειται για μια ρήξη και γι’ αυτήν αποφάσισαν σαφέστατα οι ψηφοφόροι. Οι Γάλλοι έλυσαν τα χέρια του Νικολά Σαρκοζί για να εφαρμόσει αυτή τη ρήξη. Τώρα πρέπει να λειτουργήσει γρήγορα και ως ισχυρός άνδρας.»
«Αυτό το πισωγύρισμα πρέπει να ξυπνήσει τις δυνάμεις της δημιουργικότητας και του εκσυγχρονισμού, οι οποίες σημαίνουν και ρεαλισμό. Με αυτόν αρχίζει από σήμερα και η εφημερίδα μας» σχολιάζει η Liberation και καταλήγει «οι αξίες του ανταγωνισμού νίκησαν. Όμως οι αξίες της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης παραμένουν και εδώ μπορεί κανείς να οικοδομήσει. Η εποχή των κερασιών θα έρθει, τώρα όμως προηγείται η εποχή των σκληρών καρυδιών».
«Για τη γαλλική Αριστερά υπάρχει τώρα μόνον μια ρεαλιστική δυνατότητα άσκησης πολιτικής: να μην δαιμονοποιήσει τη Δεξιά, αλλά να τακτοποιήσει τα του οίκου της» υπογραμμίζει η βρετανική εφημερίδα The Guardian «μετά από τρεις συνεχείς ήττες σε προεδρικές εκλογές ήρθε όντως ο καιρός για κάτι τέτοιο. Χρειάζονται όμως επώδυνες αλλαγές.»
«Ο Σαρκοζί δεν είναι ο πρώτος πρόεδρος της Γαλλίας που εκλέγεται με σύνθημα την αλλαγή» παρατηρεί η επίσης βρετανική Daily Telegraph, «είναι όμως ο πρώτος που έχει ήδη δηλώσει αναλυτικά και συγκεκριμένα πως θα είναι αυτή η αλλαγή: ιδιωτικοποιήσεις, στοπ στους διορισμούς στο δημόσιο, φοροαπαλλαγές και τέρμα στις 35αρο εργασίας την εβδομάδα.»
«Για τους Γάλλους η χθεσινή εκλογική αναμέτρηση έθεσε τέρμα στην εποχή Μιτεράν-Σιράκ» αναφέρει η ιταλική εφημερίδα La Repubblica «τώρα καταλαμβάνει την εξουσία η νέα γενιά πολιτικών που ενσαρκώνει ο Σαρκοζί» και η επίσης ιταλική La Stampa υποστηρίζει: «Ο Σαρκοζί δεν έχει γαλλικές ρίζες, δεν είναι γνήσιος Γάλλος, γι’ αυτό όπως όλοι όσοι είναι ή αισθάνονται outsider έχει άπειρες φιλοδοξίες.»
«Ο νικητής θα καταλάβει το αξίωμά του με τη φήμη του πλέον μισητού προέδρου της νεότερης γαλλικής ιστορίας» επισημαίνει η γερμανική έκδοση των Financial Times «πρόκειται για συνέπεια της αντιπαράθεσής του με τη νεολαία που ζει στο περιθώριο των μεγαλουπόλεων, κάτι που μπορεί να έχει και μακροπρόθεσμες επιδράσεις.» «Η εντολή του γαλλικού λαού προς τον Σαρκοζί για μια εντελώς νέα πολιτική δεν ισχύει, τουλάχιστον όχι ακόμη, όχι πριν τις εκλογές του Ιουνίου. Αλλά ακόμη και αν κάποτε ο Σαρκοζί κάνει όντως μια επανάσταση, τότε αυτή θα βρίσκεται κάπου στο κέντρο.»
Τέλος μια ματιά στον γερμανικό τύπο, ο οποίος σήμερα ασχολείται εκτενώς και με τη σημασία της παραίτησης Γκιουλ.
Berliner Zeitung: «Η παραίτηση Γκιουλ σηματοδοτεί την πολιτική κουλτούρα της Τουρκίας: Μπορεί για πρώτη φορά στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας μια κυβέρνηση να αντιδρά ανοιχτά στις πιέσεις των στρατηγών, όμως κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο δεν συμπαρατάχθηκε με την κυβέρνηση.»
Frankfurter Rundschau: «Παρά τις αντικειμενικές επιτυχίες της κυβέρνησης Ερντογάν τώρα οι εκλογές του Ιουλίου δεν πρόκειται να είναι ένας απλός περίπατος. Ενδέχεται μάλιστα η Τουρκία να αντιμετωπίσει την πραγματική κρίση μετά: τότε δηλαδή, όταν προκύψουν από τις εκλογές ασταθείς, πολιτικές συμμαχίες και ενδοπαραταξιακές αντιπαλότητες.»
Süddeutsche Zeitung: «Όσοι τώρα αισθάνονται ανακουφισμένοι διότι δήθεν αποσοβήθηκε η κρίση και πιστεύουν ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα, δεν πρέπει να βιάζονται. Πρέπει να περιμένουν, ίσως μετά τις εκλογές έρθουν τα χειρότερα.»
Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου