Η περίπτωση Ζαχόπουλου και η αρχαία κληρονομιά

Το ενδιαφέρον για ένα ξένο κοινό δεν είναι βέβαια ο εκβιασμός ενός πολιτικού για ερωτικές απολαύσεις που δεν θα του επιδαψιλεύονταν, αν δεν είχε το προσόν του πολιτικού, αλλά κάτι άλλο. Γράφει λοιπόν η γερμανική εφημερίδα: «Στη χώρα των κλασσικών αρχαιοτήτων αυτή η ιστορία γύρω από σεξ, ψέματα και βίντεο εξελίσσεται σιγά-σιγά σε κυβερνητική κρίση, επειδή το ενοχοποιητικό DVD που έφθασε στα χέρια του κυβερνητικού εκπροσώπου φαίνεται πως περιείχε και ομολογίες του Ζαχόπουλου για παράνομα αλισβερίσια με οικόπεδα που βρίσκονταν κανονικά υπό πολιτιστική προστασία, αλλά αποχαρακτηρίζονταν. Κατά τα άλλα ο πρώην Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού και ως εκ του χαρτοφυλακίου του ανώτατος φύλακας της ελληνικής αρχαιότητας ήθελε να εμφανίζεται δημόσια ως κήρυκας της ηθικής και είχε ζητήσει επανειλημμένα την επιστροφή των Ελγινείων μαρμάρων.» Αυτά από την FAZ.

Κομπορρημοσύνη και ανεπάρκεια

Είναι προφανές. Ανεξάρτητα από το αν οι εικοτολογίες για αποχαρακτηρισμό περιοχών αποδειχθούν αληθείς ή αναληθείς, ο Γερμανός δημοσιογράφος υπαινίσσεται ότι οι Νεοέλληνες, χειμαρρώδεις όταν πρόκειται να υπενθυμίσουν στους άλλους το αρχαίο κλέος, είναι ανεπαρκείς στην ουσία, όταν δηλαδή πρόκειται για τη διαφύλαξη και συντήρηση των αρχαιοτήτων και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ένα μικρό παράδειγμα υπερφίαλης κομπορρημοσύνης δικής μας. Όταν πριν από λίγα χρόνια επισκέφθηκε την Ακρόπολη η τότε Πρόεδρος του Ινστιτούτου Goethe Γιούτα Λίμπαχ συνοδευόμενη από έναν κατ΄ εξοχήν ειδήμονα, τον Διευθυντή του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στην Αθήνα, εκνευρισμένη άγνωστη γυναίκα, που αποδείχθηκε Ελληνίδα αρχαιολόγος, ρώτησε τον Γερμανό αρχαιολόγο με αναίδεια αν έχει άδεια να κάνει ξεναγήσεις στην Ακρόπολη. Σε ένα πρώτο επίπεδο υπερασπιζόταν τα οικονομικά δικαιώματα του κλάδου της, σε ένα δεύτερο τα αποκλειστικά δικαιώματα των Νεοελλήνων να εξηγούν στους άλλους την αρχαιότητα. Και το παράδειγμα της ανεπάρκειάς μας επί της ουσίας; Μα, η περίφημη εκείνη έκθεση της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας που πριν από δεκαετίες ήδη πιστοποιούσε ότι η Ακρόπολη είχε υποστεί από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους περισσότερες καταστροφές από όσες της είχαν προκαλέσει όλοι οι προηγούμενοι αιώνες.

Πού η πολιτιστική συνέχεια;

Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα που πριν από χιλιάδες χρόνια γέννησε έναν θαυμαστό για την εποχή της πολιτισμό. Το ξέρουμε και το ξέρουν και οι άλλοι. Αλλά δεν χρειάζεται να φανταζόμαστε ότι ο πολιτισμός αυτός ήταν δα και δημιούργημα του παππού μας και να διαχειριζόμαστε αλόγιστα τα απομεινάρια του σαν να ήταν όντως τα αμπελοχώραφα του παππού. Και να διαολοστέλνουμε και τους γείτονες. Όχι κραδαίνοντας τα τεκμήρια ιδιοκτησίας, αλλά σεβόμενοι ουσιαστικά την αρχαία κληρονομιά θα αποδεικνύαμε την εσωτερική και αδιάσπαστη σχέση μας με τα επιτεύγματα του αρχαίου ελληνισμού.