Η προσέγγιση του προβλήματος πορνεία

«Πορνεία – πώς θα πρέπει να προσεγγίσουμε το θέμα αυτό;» Αυτός ήταν ο τίτλος πρόσφατης ημερίδας που διοργάνωσε η επιτροπή αρμόδια για ζητήματα ίσων ευκαιριών ανδρών και γυναικών του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το βασικό ερώτημα που απασχόλησε τους ειδικούς στο Παρίσι πριν από λίγες ημέρες ήταν το εξής: θα πρέπει να θεωρείται η πορνεία νόμιμη ή όχι; Η απάντηση στο ερώτημα, όπως φάνηκε, δεν είναι απλή, δεδομένου ότι στις 46 χώρες που απαρτίζουν το Συμβούλιο της Ευρώπης ισχύουν διαφορετικοί νόμοι και ρυθμίσεις.

Το ζήτημα της πορνείας διχάζει την Ευρώπη. Ειδικά στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπως στην Ουκρανία, η πορνεία απαγορεύεται ρητά, άνδρες και γυναίκες που εκδίδονται, διώκονται και τιμωρούνται. Στη Σουηδία ισχύει εδώ και μερικά χρόνια κάτι τελείως διαφορετικό: εδώ τιμωρούνται μόνον οι πελάτες. Την ίδια ώρα στη Γαλλία, το Βέλγιο, την Αγγλία και άλλες χώρες έχουν καταργηθεί τα τελευταία χρόνια όλες οι διατάξεις που αφορούν στην πορνεία ενώ στη Γερμανία, την Ολλανδία και τη Σουηδία η πορνεία θεωρείται στο μεταξύ νόμιμη. Σε αυτές τις χώρες μάλιστα τα εμπλεκόμενα στην άσκηση της πορνείας άτομα, γυναίκες και άντρες, έχουν μετονομαστεί σε «εργάτριες» και «εργάτες του σεξ», προκειμένου να ατονήσει ο κοινωνικός στιγματισμός που συνεπάγεται ο χαρακτηρισμός «πόρνη».

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι οι 46 χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν έχουν κοινή γραμμή στο ζήτημα, αδυνατώντας έτσι να απαντήσουν και με μία φωνή στο μείζον ζήτημα της αναγκαστικής πορνείας. Η Ρόζεμαρί Τσαπφ – Χέλπλινγκ από το Συμβούλιο της Ευρώπης: «Το σημαντικότερο είναι να πετύχουμε κάποια στιγμή κοινή στάση των 46 χωρών μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας στο ζήτημα της πορνείας, κοινούς νόμους για τις εργάτριες και εργάτες του σεξ».

Στη συζήτηση συμμετείχε και η Μάλκα Μάρκοβιτς από την οργάνωση „Coalition against trafficking in women“, μίας μη κυβερνητικής οργάνωσης που μάχεται τα τελευταία 20 χρόνια κατά της πορνείας: «Το 2000 η γαλλίδα υπουργός για την ισότητα είχε χαρακτηρίσει στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ την πορνεία ‘βία κατά των γυναικών’. Δεν μιλάμε για τη βία που ενδεχομένως να ασκήσει ο πελάτης. Θα πρέπει να μιλάμε για βία ακόμη και όταν η συνουσία γίνεται χωρίς ο ένας να το θέλει πραγματικά. Ακόμη και όταν πληρώνονται. Η κοινωνία λοιπόν θα πρέπει να σκεφτεί εάν το ζήτημα συνιστά πρόβλημα της κάθε γυναίκας που εκδίδεται και εάν μπορούμε να επιτρέψουμε τη μορφή αυτή του σεξ που βασίζεται στην ανισότητα των δύο φύλων».

Το βασικό όπως είπαν κάποιοι από τους συμμετέχοντες δεν είναι μόνον να υπάρχει ένα ενιαίο νομικό πλαίσιο για τις πόρνες, αλλά να αλλάξει η νοοτροπία των ανθρώπων, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι όσες και όσους εκδίδονται. Η Σοφί Γέκελερ από μη κυβερνητική οργάνωση που εδρεύει στο Βέλγιο:

«Όταν στην Ολλανδία νομιμοποιήθηκε η πορνεία, πολλές πόρνες ήρθαν εδώ στο Βέλγιο για να δουλέψουν. Γιατί εδώ παραμένουν ανώνυμες και δεν χρειάζεται να δηλώνουν το επάγγελμά τους. Οι ίδιες δεν θέλουν να μάθουν οι οικογένειά τους και ο κοινωνικός τους περίγυρος πώς βγάζουν τα χρήματα τους».

Μία ενιαία νομοθεσία δεν είναι, σημειώνει η ίδια, η απάντηση σε αυτό το μείζον ζήτημα.

Το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, όπως φάνηκε και κατά την ειδική αυτή ημερίδα, συνεχίζει να διχάζει ειδικούς και μη.