Θρήνος για τους αδικοχαμένους μαθητές

Ανοιχτό έμεινε σήμερα το σχολείο στο Χάλτερν της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας, όμως δεν έγινε μάθημα. Στην αυλή του σχολείου μια θάλασσα από κεριά καίει δίπλα σε μια επιγραφή που λέει: «Χθες ήμασταν πολλοί. Σήμερα είμαστε μόνοι μας». Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και η σκέψη είναι στραμμένη στα 150 θύματα της αεροπορικής τραγωδίας και ιδιαίτερα στους 16 μαθητές και στις δυο καθηγήτριες που έχασαν τη ζωή τους κατά τη συντριβή του αεροσκάφους της Germanwings χθες το πρωί στη νότια Γαλλία, την ώρα που η επιχείρηση ανάσυρσης των σορών βρίσκεται σε εξέλιξη.

Στο γυμνάσιο Γιόζεφ Κένιχ βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή 15 εξειδικευμένοι ψυχολόγοι για να στηρίξουν τους μαθητές και τους δασκάλους. Μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση για όλους αλλά κυρίως για τους συγγενείς των θυμάτων. Ο ψυχολόγος Γιόαχιμ Βίτχεν μιλώντας στο γερμανικό ραδιόφωνο DLF εξηγεί πως προσεγγίζει τους συγγενείς των θυμάτων:

«Τους μιλάω και περιμένω να δω εάν υπάρχει καταρχάς μια αντίδραση. Σημαντικό είναι να τους δώσω το αίσθημα ότι είμαι εδώ γι΄αυτούς. Ότι έχω χρόνο για να διαχειριστούμε μαζί αυτή τη δύσκολη κατάσταση και ότι δεν φεύγω από κοντά τους. Συχνά στην πρώτη φάση, η οποία μπορεί να διαρκέσει πάρα πολύ χρόνο, δεν λένε απολύτως τίποτα, διότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει τίποτα, δεν έχουν δηλαδή καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. Η πρώτη αντίδραση είναι ότι δεν μπορεί να έχει συμβεί κάτι τέτοιο».

Μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία

Στο σχολείο του Χάλτερν από χθες το απόγευμα δεν γίνεται μάθημα αλλά μαθητές, δάσκαλοι, γονείς και ψυχολόγοι συζητούν ό,τι συνέβη. Το σχολείο επισκέφθηκε το πρωί και η υπουργός Παιδείας του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας Σίλβια Λέρμαν και έκανε λόγο για μια φοβερή τραγωδία. Ο διευθυντής του σχολείου Ούλριχ Βέσελ δήλωσε ότι δεν έχει λόγια για να περιγράψει αυτό που συνέβη και συμπλήρωσε ότι «στο σχολείο μας τίποτε δεν θα είναι όπως πριν». Ο Γιόαχιμ Βίτχεν περιγράφει το πιο σημαντικό κομμάτι της δικής του δουλειάς σε αυτή τη φάση:

«Το πιο σπουδαίο ζήτημα για έναν ψυχολόγο είναι φυσικά να ρωτήσουμε τους συγγενείς τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτούς. Ή για να το διατυπώσω διαφορετικά. 'Τι θέλετε εσείς να κάνω για εσάς' και όχι να κάνω εγώ αυτό που θεωρώ σωστό. Πρέπει να μάθω τι θέλει ο απέναντί μου, τι είναι για εκείνον το σωστό».

Όπως επισημαίνει πάντως ο Γερμανός ψυχολόγος, πολύ συχνά δεν παίρνει καμία απάντηση και οι άνθρωποι απλά ξεσπούν σε κλάματα. Η διαδικασία της συνειδητοποίησης και επεξεργασίας ενός τέτοιου τραγικού δυστυχήματος είναι μακρά και επίπονη.

Μαρία Ρηγούτσου (DW, DPA)