Καταυλισμός ανθρωπιάς στο Κενιγκσβίντερ

Υπεύθυνη του νέου καταυλισμού είναι η Ζίλκε Λορ, εργαζόμενη στον μικρό δήμο του Κενιγκσβίντερ και υπεύθυνη του τμήματος κοινωνικών υποθέσεων και ασύλου, η δουλειά της οποίας περιοριζόταν μέχρι πρότινος στο γραφείο της. Τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Αυγούστου, όταν ήρθε ένα τηλεφώνημα από την περιφερειακή κυβέρνηση του κρατιδίου, με την παράκληση να δεχτεί ο δήμος άλλους 100 πρόσφυγες σε διάστημα μόλις δύο ημερών.

Εθελοντικές υπερωρίες

Από την ημέρα εκείνη η Ζίλκε Λορ «αποχαιρέτησε» το καθιερωμένο 8ωρο στο γραφείο. Συχνά πηγαίνει στον καταυλισμό το πρωί και φεύγει… μεσάνυχτα. Όπως πρόσφατα, όταν αρρώστησε ένα προσφυγόπουλο: «Πιστεύω ότι πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς εγκάρδια τους ανθρώπους και όταν κοιτάς συνεχώς το ρολόι σου και λες ότι πρέπει να φύγεις, τότε δεν το κάνεις με την καρδιά σου», λέει η ίδια.

Την ώρα λοιπόν που η υπόλοιπη Γερμανία μιλάει για συχνά επικίνδυνους πρόσφυγες, διαχωρισμό βάση θρησκείας και περικοπές των επιδομάτων, η μικρή πόλη του Κενιγκσβίντερ δίνει αθόρυβα πρακτικές λύσεις λειτουργώντας ως πρότυπο.

«Είναι πολύ ευγενική, εξυπηρετική, ένας καλός και εγκάρδιος άνθρωπος που μας βοηθά», λέει για την Ζίλκε Λορ ένας πρόσφυγας από το Πακιστάν.

Παράδειγμα προς μίμηση και ο Χούμπερτ Ντουτς. Επί 18 χρόνια εργαζόταν στο δήμο και ήταν υπεύθυνος για τη φιλοξενία και τη φροντίδα αιτούντων άσυλο. Αν και συνταξιοδοτήθηκε πριν από δυο χρόνια, προσφέρει εδώ και λίγο καιρό και πάλι τις υπηρεσίες του στο δήμο. Αυτή τη φορά εθελοντικά. Είχε προηγηθεί προ έξι εβδομάδων ένα τηλεφώνημα από τον δήμαρχο, ο οποίος τον παρακάλεσε να βοηθήσει: «Το έκανα επί 18 χρόνια. Η δουλειά μου άρεσε τότε και συνεχίζει να μου αρέσει», λέει ο συνταξιούχος.

Οι 80 πρόσφυγες που φιλοξενεί σήμερα ο νέος καταυλισμός προέρχονται από τη Συρία και την Αλβανία μέχρι και την Ερυθραία. Όσοι προέρχονται από την ίδια χώρα και έχουν την ίδια θρησκεία στεγάζονται φυσικά στον ίδιο χώρο.

Οικογενειακή ατμόσφαιρα παρά τις δυσκολίες

Και στο Κενιγκσβίντερ όμως οι συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες. Οι έξι συνολικά σκηνές στήθηκαν σε ένα πάρκινγκ που περιβάλλεται από σιδηροδρομικές γραμμές, τις οποίες διασχίζουν κάθε τόσο εμπορικές αμαξοστοιχίες, αλλά και από έναν αυτοκινητόδρομο. Οι πρόσφυγες δεν έχουν πολύ προσωπικό χώρο στη διάθεσή τους, κοιμούνται σε όχι ιδιαίτερα βολικά κρεβάτια, ενώ η τουαλέτα βρίσκεται στην άλλη πλευρά του οικοπέδου. Τα δε βράδια είναι αρκετά κρύα, παρά τα καλοριφέρ που έχουν στο μεταξύ τοποθετηθεί.

Παρά ταύτα όμως, η Ζίλκε Λορ και η ομάδα της κατάφεραν να συμβάλουν στην ειρηνική συνύπαρξη τόσο διαφορετικών ανθρώπων, που έχουν τόσο διαφορετικά βιώματα και αντιλήψεις. «Η ατμόσφαιρα είναι κάπως οικογενειακή, διότι είμαστε πολύ λίγοι. Μετά από δυο μέρες γνωρίζεις τους πάντες με τα ονόματά τους, μπορείς να μιλήσεις με τον καθένα και από την πρώτη μέρα της άφιξής τους γνωρίζεις τα προβλήματά τους. Σε έναν μεγαλύτερο καταυλισμό αυτό φυσικά δεν είναι δυνατόν».

Στο μεταξύ βέβαια υπήρξαν και πολλοί αποχαιρετισμοί. Ο προσφυγικός καταυλισμός του Κενιγκσβίντερ είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός όπου φιλοξενούνται οι πρόσφυγες μέχρι να καταθέσουν την αίτηση ασύλου. «Είχαμε σχεδόν 80 που προωθήθηκαν σε άλλους καταυλισμούς. Πολλές φορές με δάκρυα. Αλήθεια. Ήμουν πάντα παρούσα στις αφίξεις αλλά και στον αποχαιρετισμό. Και όταν βλέπεις ολόκληρους άντρες να κλαίνε επειδή πρέπει να αποχωριστούν ο ένας τον άλλο, τότε με πιάνουν και μένα τα κλάματα», λέει Ζίλκε Λορ, προσθέτοντας ότι σύντομα θα αναλάβει στο Κενιγκσβίντερ ο Ερυθρός Σταυρός.

Γκρέτα Χάμαν / Κώστας Συμεωνίδης