Κυνηγώντας βλαβερές ουσίες με ... πλαστικές λωρίδες

«Ταξιδεύουμε στη θάλασσα και σταματάμε σε 20 εώς 30 σταθμούς από τους οποίους παίρνουμε δείγματα τα οποία αναλύουμε σε μεγάλα γυάλινα δοχεία» λέει ο Νόρμπερτ Τέομπαλντ, ο οποίος είναι επαγγελματίας συλλέκτης βλαβερών ουσιών. Αρκετές φορές το χρόνο ο Γερμανός επιστήμονας ξεκινάει από το Ομοσπονδιακό Κέντρο Υδρογραφίας και πηγαίνει ταξίδια στη Βαλτική και στη Βόρεια Θάλασσα για να πάρει δείγματα νερού και να τα αναλύσει.

Ο Νόρμπερτ Τέομπαλντ και η ομάδα του έχουν αναπτύξει μια δική τους ιδιαίτερη μέθοδο,η οποία μοιάζει παράλληλα και εξαιρετικά απλή.

«Ρίχνουμε στο νερό λωρίδες από πλαστικό. Αυτές οι πλαστικές λωρίδες παραμένουν για 4 έως 6 εβδομάδες στο νερό και συγκεντρώνουν τις βλαβερές ουσίες. Μετά από αυτό το διάστημα βγάζουμε τις λωρίδες από το νερό και τις αναλύουμε όπως κάναμε μέχρι σήμερα» λέει ο Νόρμπερτ Τέομπαλντ .

Ο 'παθητικός συλλέκτης' τραβάει σαν μαγνήτης

«Παθητικό συλλέκτη», έτσι ονομάζει ο Νόρμπερντ Τέομπαλντ αυτούς τους ασυνήθιστους αισθητήρες θαλάσσης, οι οποίοι σε μέγεθος δεν είναι μεγαλύτεροι από όσο ένα διαβατήριο.

«Μπορείτε να το φανταστείτε σαν μια πλαστική σακούλα, την οποία προηγουμένως εμείς καθαρίζουμε και την προετοιμάζουμε με έναν ειδικό τρόπο. Αλλά βασικά πρόκειται για ένα απλό και φθηνό υλικό».

To καταπληκτικό είναι ότι αυτού του είδους το πλαστικό τραβάει σαν μαγνήτης τα φυτοφάρμακα, τους υδρογονάνθρακες και ένα σωρό άλλες βλαβερές ουσίες. Φαίνεται πολύ απλό. Ρίχνεις πλαστικές λωρίδες στη θάλασσα, περιμένεις μερικές εβδομάδες και μετά τις βγάζεις και κάνεις τις αναλύσεις σου. Δεν είναι όμως όλα τόσο απλά όσο φαίνονται εξηγεί ο Νόρμπερντ Τέομπαλντ.

«Σημασία έχει η λεπτομέρεια. Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η διαδικασία να αποκτήσει μια στάνταρ μορφή. Πολλές φορές συγκεντρώνουμε βλαβερές ουσίες σε ελάχιστη ποσότητα αλλά δεν ξέρουμε ακριβώς πόσο νερό εξετάσαμε».

Αυτό που κυρίως θέλουν να ξέρουν οι ερευνητές είναι η πυκνότητα των βλαβερών ουσιών. Απαραίτητο όμως είναι να ξέρουν και τί ποσότητα νερού μέσω των ρευμάτων πέρασε πάνω από την επιφάνειά τους. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του πειράματος. Πάνω στην πλαστική επιφάνεια βάζουν σημάδια με χρώμα το οποίο ξεθωριάζει. Αυτός είναι ένας τρόπος να μετρήσουν την ποσότητα του νερού που πέρασε πάνω από το πλαστικό. Το πείραμα απαιτεί βελτίωση αλλά φαίνεται μια καλή και φθηνή μέθοδος.

Frank Grotelüschen / Μαρία Ρηγούτσου

Επιμέλεια Σύνταξης Ειρήνη Αναστασοπούλου