Μαθήματα αντι-επιθετικότητας στα γερμανικά σχολεία

Τι γίνεται όμως όταν οι μικροί ή οι νεαροί δράστες δεν σταματούν εκεί, αλλά συνεχίζουν να χτυπούν το θύμα τους ακόμη και όταν πέσει κάτω ή ακόμη και αν τραυματιστεί;

Σε αυτό προσπαθούν να δώσουν απάντηση και ασφαλώς να το αποτρέψουν ειδικά σεμινάρια για το διδακτικό προσωπικό και μαθήματα αντι-επιθετικότητας για τους μαθητές και τις μαθήτριες.

Στη Γερμανία η βία στα σχολεία έχει γίνει πια καθημερινότητα.

Τα σεμινάρια για το διδακτικό προσωπικό και τα μαθήματα αντι-επιθετικότητας για τους μαθητές είναι ο πιο συνήθης τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών.

Βοηθούν όμως όντως τα μαθήματα αντι – επιθετικότητας; Ναι, απαντούν ειδικοί παιδαγωγοί, εμπειρογνώμονες της δίωξης του εγκλήματος και δικαστές που ασχολούνται με την παραβατικότητα των νέων.

Μεταλλαγή της εσωτερικευμένης αποτυχίας σε επιθετικότητα

Καταφατικά απαντά και ο Ούλριχ Κρέμερ, κοινωνικός παιδαγωγός, ηθοποιός και ειδικός δάσκαλος σε μαθήματα αντι – επιθετικότητας και επισημαίνει: «Στην πραγματικότητα αυτή την συμπεριφορά την προκαλούν η απογοήτευση για τις προσωπικές και σχολικές επιδόσεις, οι δυσκολίες κοινωνικοποίησης, η μεγάλη επιβάρυνση που έχουν οι μαθητές σήμερα, αλλά και οι μέθοδοι διδασκαλίας που πρέπει επίσης να προσαρμοστούν στα σύγχρονα δεδομένα.»

Επιπλέον ο Ούλριχ Κρέμερ υποστηρίζει ότι η εμπειρία του λέει ότι τα μαθήματα αντι-επιθετικότητας είναι μεν βοηθητικά, αλλά δεν μπορούν να παίξουν διορθωτικό ρόλο στη συνολική κοινωνική συμπεριφορά των μαθητών, χωρίς ψυχολογική στήριξη, χωρίς γονική και σχολική συμπαράσταση. Διότι όταν ένας νέος χτυπά με λύσσα κάποιον που είναι πεσμένος στο χώμα, αυτό δηλώνει βασική διαταραχή της ψυχικής ισορροπίας, σημαίνει έλλειψη αλληλεγγύης και κουράγιου, σημαίνει μεταλλαγή της εσωτερικευμένης αποτυχίας σε επιθετικότητα.

Το α και το ω των μαθημάτων αντι-επιθετικότητας: ενίσχυση του ομαδικού πνεύματος

Τα μαθήματα αντι - επιθετικότητας στοχεύουν κατ’ αρχήν στην εκτόνωση της επιθετικότητας, γι’ αυτό και διέπονται από συγκεκριμένους κανόνες: π.χ. επιτρέπονται οι γροθιές και η χειροδικία υπό τον όρο ότι δεν θα τραυματιστεί κανείς και δεν θα συνεχίζεται το γρονθοκόπημα, εάν ένας από τους δύο εμπλεκόμενους πέσει κάτω ή φωνάξει πως δεν αντέχει.

Με την τακτική προσέλευση των μαθητών σε τέτοια μαθήματα διαμορφώνεται σιγά, αλλά σταθερά ομαδικό πνεύμα, που οδηγεί στη συνεργασία, στην αλληλοκατανόηση και τελικά στην αλληλεγγύη.

Έτσι συρρικνώνεται ο κίνδυνος να απομονωθεί κάποιος από την ομάδα σαν ‘αουτσάιντερ’, αν και όπως υπογραμμίζει ο Γερμανός κοινωνικός παιδαγωγός: «Αουτσάιντερ θα υπάρχουν πάντα. Κάποιοι απ’ αυτούς θα είναι θύματα ή θύτες, αλλά εάν ενισχυθεί το ομαδικό πνεύμα ενδέχεται να αποφεύγονται οι ακρότητες και οι πράξεις βίας. Διότι εάν λειτουργεί η τάξη ως ομάδα, στηρίζει συνήθως το θύμα και υπενθυμίζει στον δράστη ότι μπορεί να βρεθεί και αυτός στη θέση του θύματος ή ακόμη εκφράζει πρακτικά και σαφέστατα την άποψη ότι θα προστατεύσει το θύμα για να μην του συμβεί τίποτε.»

Τέλος ο Ούλριχ Κρέμερ, όπως και όλοι οι Γερμανοί παιδαγωγοί και ειδικοί σε ζητήματα παιδικής και νεανικής επιθετικότητας, υποστηρίζουν ότι τα ΜΜΕ, όχι μόνον στη Γερμανία, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, υποδαυλίζουν τις πράξεις βίας. Διότι συνήθως παρουσιάζουν ακραίες καταστάσεις, όπως το αμόκ σε σχολεία, με τρόπο σκανδαλοθηρικό και ακόμη χειρότερα: δημιουργούν συχνά την εντύπωση ότι η κατάσταση είναι χειρότερη από ό,τι φαίνεται.

Andrea Lueg / Βιβή Παπαναγιώτου

Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου