1. Μετάβαση στο περιεχόμενο
  2. Μετάβαση στο κύριο μενού
  3. Μετάβαση σε περισσότερους ιστοτόπους της DW

Μια ζωή στη Γερμανία: πορτρέτο ενός πολιτικοποιημένου εργάτη.

27 Ιουλίου 2004
https://p.dw.com/p/Avr3
Κεντρικός σταθμός: τόπος συνάντησης των μεταναστών για δεκαετίες.
Κεντρικός σταθμός: τόπος συνάντησης των μεταναστών για δεκαετίες.Εικόνα: AP

Η καθημερινότητα των μεταναστών, τα ασήμαντα γεγονότα, η προσωπική μνήμη, η μοίρα, η επαγγελματική σταδιοδρομία συνθέτουν και σηματοδοτούν την ποικιλότητα της ταυτότητας του Έλληνα της Γερμανίας. Του Έλληνα του '60, του '70, τους διάσημους επιστήμονες, τους καλλιτέχνες ή τους παράγοντες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής των μεταναστών.

Ο Κοσμάς Λουτσόπουλος είναι ένας από αυτούς τους παράγοντες της τοπικής κοινωνίας των μεταναστών στην Κολωνία. Ήρθε στη Γερμανία τον Οκτώβριο του 1965. Είναι από την Κοζάνη, τότε το 1964-5 πήγαινε σε μια γεωργοτεχνική σχολή και θαύμαζε τους συμπατριώτες του μετανάστες από τη Γερμανία, γιατί είχαν ραδιόφωνο, τηλεόραση και ήταν καλοντυμένοι, κάτι που για να αποκτήσουν ο ίδιος και οι άλλοι συντοπίτες του, έπρεπε να περιμένουν τα χριστούγεννα ή το Πάσχα. Έτσι αποφάσισε να εγκαταλείψει τη γεωργοτεχνική σχολή της Κοζάνης και να έρθει στη Γερμανία. Δεν ήταν ούτε 18 ετών: "Όταν ήρθα στη Γερμανία πήγα στο Λυντεσάιτ, δούλεψα σε βαριά βιομηχανία και έπαιρνα 340 γερμανικά μάρκα. Πολλά λεφτά για μένα, τόσα λεφτά δεν τα έβλεπα τότε στην Ελλάδα με τίποτε."

Από το Λουντεσάιτ έφυγε στην Κολωνία και συγκεκριμένα στο Πορτς. Έπιασε δουλειά στην DIELEKTRA, είχε ενηλικιωθεί πια, και έμεινε στο ίδιο εργοστάσιο, στον ίδιο πάγκο, με τον ίδιο αριθμό, 36 ολόκληρα χρόνια. Μέχρι πρόπερσι που πήρε πρόωρη σύνταξη. Την εποχή εκείνη τη θυμάται με νοσταλγία: "Είμαστε όλοι μαζί, πηγαίναμε σε μπαρ, σε κέντρα διασκεδάσεως για χορό, σε καφενεία. Κάναμε γκριλ, παίζαμε ποδόσφαιρο, είμαστε πολύ αγαπημένοι. Αγοράζαμε σαν τρελοί ελληνικές εφημερίδες και συζητούσαμε για τα προβλήματά μας. Το σημαντικότερο τότε ήταν το πρόβλημα της χωριστής κατοικίας. Υπήρχαν ξεχωριστοί ξενώνες, παράγκες, για τις γυναίκες και ξεχωριστές για τους άνδρες. Τα Σαββατοκύριακα τρέχαμε στους κοινόχρηστους χώρους και στα δάση να συναντήσουμε τις γυναίκες μας, τις μητέρες μας, τις αδελφές μας ή τις φίλες μας."

Ο Κοσμάς είχε πάντα όρεξη για τρέξιμο, για δουλειά και για διάβασμα. Άρχισε να διαβάζει και να μαθαίνει γερμανικά: "Σε τρεις μήνες έμαθα να συνεννοούμε γερμανικά. Μάλιστα τόλμησα και ζήτησα μόνος μου, με τα γερμανικά που ήξερα, αύξηση. Ήμουν πια ενήλικας και ήθελα να πληρώνομαι αναλόγως. Το αφεντικό μου δεν το περίμενε. Μου έδωσε την αύξηση. Τα έχασε που τόλμησα να μιλήσω γερμανικά και να ζητήσω το δίκιο μου."

Εργάστηκε πάντα σκληρά και χωρίς πολλά ρεπό και άδειες. Όλο δωδεκάωρα και βραδινές βάρδιες. Έκανε παρέα με τους συναδέλφους του, πολλοί απ' αυτούς ήταν Έλληνες. Από τους Γερμανούς συναδέλφους του έχει τις καλύτερες αναμνήσεις. "Ποτέ δεν αισθάνθηκα να με υποτιμούν, να μου βάζουν τρικλοποδιές. Αντίθετα με βοηθούσαν. Το λάθος μου είναι, και το αναγνωρίζω, πως απομονώθηκα με τους Έλληνες και τα γερμανικά μου έμειναν στάσιμα, δεν προχώρησα καθόλου. Έμεινα στα επίπεδα του 1970."

Το 1985 οργανώθηκε στην Χριστιανοδημοκρατική Ένωση και αργότερα στη ΝΔ. Δραστηριοποιήθηκε στις Κοινότητες και στους ελληνικούς συλλόγους. Είναι εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος για το Πορτς εδώ και πέντε χρόνια, ήταν μέχρι φέτος τον Μάιο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Κολωνίας και έχει τη φήμη του αεικίνητου και του αυτοδίδακτου σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και κοινωνικής του δράσης. Σε ένα σύντομο απολογισμό του μας είπε ότι η μετανάστευσή του είναι επιτυχής: "Γιατί και εγώ βρήκα το δρόμο μου, και τα παιδιά μου έκαναν κάτι. Οι δυο κόρες μου σπούδασαν και ο γιος μου έγινε μηχανικός αυτοκινήτων. Είμαι ευχαριστημένος και από οικονομική και από κοινωνική άποψη".

Βιβή Παπαναγιώτου