«Μια στιγμή»

Πώς να αιχμαλωτίσεις τον χρόνο, πώς να κρατήσεις ζωντανή την στιγμή; Δεν γίνεται. Ίσως μόνο μέσα από την μνήμη. Ο χρόνος, η μνήμη, η εξέλιξη, είναι η κοινή συνισταμένη γύρω από την οποία στήθηκε η έκθεση - και εγκαινιάζεται σήμερα - με τον τίτλο «Μια στιγμή» στην εξαιρετική γερμανική γκαλερί Beck & Eggeling στο Ντίσελντορφ. Εμπνευστής της έκθεσης και επιμελητής είναι ο Απόστολος Παλαβράκης, ζωγράφος, ο οποίος ζει και εργάζεται εδώ και 30 χρόνια στη Γερμανία.

Επέλεξε να παρουσιάσει το έργο τεσσάρων νέων καλλιτεχνών, όλοι γύρω στα 30, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στη Θεσσαλονίκη. Η στιγμή λοιπόν, η μνήμη και η εξέλιξη, το θέμα, ίσως πιο εμφανώς αποτυπωμένο στο έργο του νεαρότερου όλων, 28χρονου Αναστάση Στρατάκη. Παρουσιάζει εντυπωσιακά σε ακρίβεια σχέδια με μολύβι. Πορτρέτα στην πλειονότητά τους, από τα οποία ξεχωρίζουν τα πιο μικρά. Μόλις τρία επί τέσσερα εκατοστά! Σοβαροί κύριοι, επιβλητικοί, μιας άλλης εποχής.

«Οι φωτογραφίες που διάλεξα να απεικονίσω έχουν να κάνουν με ανθρώπους που θέλουν να αφήσουν πίσω τους μια εικόνα εξουσίας και να δείξουν ότι διαθέτουν μια ισχυρή θέση κοινωνικά. Αυτό παρουσιάζεται μέσω της πόζας, του ύφους και συμβόλων όπως η καρέκλα» δηλώνει για το έργο του ο Αναστάσης Στρατάκης.

Μεγαλύτερο το ταξίδι στο χρόνο, είναι του Άλκη Μπουτλή. Του μοναδικού καλλιτέχνη της παρέας που δεν σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης αλλά καταρχήν στο Σεντ Ετιέν της Γαλλίας και ο οποίος διατηρεί καλλιτεχνικές επαφές με τη χώρα. Παρουσιάζει ένα μεγάλο δίπτυχο, μια σειρά με γκουάς σε ξύλο και μια σειρά γκουάς σε χαρτί. Περίεργες σκοτεινές φιγούρες που θυμίζουν προαναγεννησιακή και αναγεννησιακή ζωγραφική.

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης λέει για το έργο του: «Θα μπορούσε κάποιος να πει πως πρόκειται για εγκεφαλικά κολλάζ με αναφορές στο 15ο και 16ο αιώνα. Τα πρόσωπα είναι υβρίδια από πρόσωπα που έχω στο μυαλό μου από τη δική μου περιήγηση στην ιστορία της τέχνης. Βασικά ήταν ένα καταφύγιο η ζωγραφική αυτής της περιόδου. Δεν μπορούσα να βρω λύσεις αλλού σε προβλήματα που με απασχολούσαν. Ανατρέχοντας στην ιστορία της τέχνης ανακούφιζα το μάτι μου και την περιέργειά μου και ουσιαστικά αυτά έχουν αποτυπωθεί και βγαίνουν στο τέλος σε ένα αμάγαλμα εικόνας».

Η μεταμόρφωση, η ύλη και η κρίση

Με το χρόνο μέσα από την εξέλιξη και την μεταμόρφωση ασχολείται ο Νίκος Ασλανίδης. Παρουσιάζει κλασσική ζωγραφική, τελάρα, λάδια σε μουσαμά. Έργα κυρίως μεγάλων διαστάσεων. Δυνατή χειρονομία, ζωντανά χρώματα. Ξεπροβάλλουν παιδικές φιγούρες, τα πρόσωπά τους όμως σβήνονται, δεν φαίνονται ξεκάθαρα. «Πραγματεύομαι πάρα πολύ την ιδέα της μετάβασης, την ιδέα της μεταμόρφωσης, της συμμετοχής βεβαίως και του χώρου, μέσα σε μια τέτοια διαδικασία. Βέβαια υπάρχουν και άλλα πράγματα και άλλες προεκτάσεις στο έργο» λέει ο Νίκος Ασλανίδης.

Τέλος, παρουσιάζονται τα γλυπτά του Δημήτρη Αμελαδιότη. Κατασκευές από αντικείμενα της καθημερινότητας: μεγεθυντικοί φακοί, γυαλιά μυωπίας, βίδες, ξύλα, λάστιχα, ψαλίδια και ένα σωρό άλλα πράγματα. Συνθέσεις που παίζουν και κινούνται ανάμεσα στο τυχαίο και το ηθελημένο. Παράδοξα και με μια λεπτή ευαισθησία. «Η ύλη μου αρέσει πάρα πολύ. Μου δίνει μια προσωπική ευτυχία να αγγίζω τα αντικείμενα. Και έτσι προέκυπτε και η ανάγκη να βγω από το χώρο και να δημιουργώ τρισδιάστατα αντικείμενα. Μου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, η οποία όμως ακυρώνεται διότι δημιουργούν φωλιές τα έργα μου» δηλώνει ο Δημήτρης Αμελαδιότης.

Και οι τέσσερις νέοι καλλιτέχνες χαίρονται που βρίσκονται στη Γερμανία και μπορούν να παρουσιάζουν τα έργα τους. Όχι γιατί το κλίμα έγινε μόνο πιο βαρύ λόγω της οικονομικής κρίσης -ούτως ή άλλως πάντα απαιτούσε πολύ γενναιότητα να αποφασίσει κάποιος να είναι καλλιτέχνης στην Ελλάδα- αλλά γιατί έχουν την εντύπωση πως εδώ αναπτύσσεται ένας διάλογος. Για τους δύο στους τέσσερις η κρίση στην Ελλάδα πάντως είναι μια ευκαιρία και βλέπουν τα πράγματα πιο θετικά. Για όλους όμως είναι μια σημαντική εμπειρία να εκθέτουν σε μια τόσο καλή γκαλερί στη Γερμανία.

Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθ. σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής