Μόνον η κορυφή του παγόβουνου;

Όπως σημειώνει ο Γιόζεφ Μπραμλ από το Γερμανικό Ίδρυμα Εξωτερικής Πολιτικής: «Πιστεύω ότι αυτό που βλέπουμε τώρα είναι μόλις η κορυφή του παγόβουνου και πως θα δούμε την πραγματική του έκταση αργότερα. Δεν μιλάω για τους νεαρούς που βλέπουμε, αλλά για εκείνους που ίσως δούμε αργότερα και που είναι οι άμεσα θιγόμενοι, εκείνοι που καταγράφονται στις στατιστικές φτώχειας. Αναλογιστείτε ότι ένας στους δέκα Αμερικανούς ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, σε ορισμένες ομάδες μάλιστα, όπως τους αφροαμερικανούς, το αντίστοιχο ποσοστό φτάνει το 30 %, σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά τους δεν έχουν καν να φάνε. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι υπάρχει μια τεράστια δυναμική».

 

Πού όμως μπορεί να οδηγήσει το νέο αυτό κίνημα;

 

«Το είδαμε ήδη στη ‘δεξιά’ πλευρά. Πολλοί δεν κατανόησαν το κίνημα Tea Party εκτιμώντας ότι είναι ένα κίνημα κατά του φερόμενου ως σοσιαλιστή Ομπάμα. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένα κίνημα των Ρεπουμπλικάνων κατά του Τζορτζ Μπους ο οποίος είχε ‘ξελασπώσει’, όπως λένε, τις τράπεζες με 800 δις δολάρια. Το Tea Party συνέβαλε στην εκλογή πολλών υποστηρικτών του κινήματος στο Κογκρέσο και είχε επίσης ως αποτέλεσμα να μείνουν εκτός πολλοί που στήριξαν τον Μπους στο ζήτημα της διάσωσης των τραπεζών».

 

Οι επόμενοι μήνες θα είναι εξαιρετικά δύσκολοι και κρίσιμοι για τον αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα, προβλέπει ο ειδικός:

 

«Με ή χωρίς τη στήριξη του Κογκρέσου είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Ομπάμα να περάσει τα σχέδιά του για τη στήριξη της οικονομίας. Πιστεύω ότι το πακέτο των 400 δις κατά της ανεργίας είναι ένα προεκλογικό τέχνασμα καθώς τα κονδύλια αυτά δεν πρόκειται να εγκριθούν. Μέχρι τις εκλογές το πολιτικό σύστημα θα παραμείνει μπλοκαρισμένο. (…) Πιστεύω ότι τον περασμένο Αύγουστο και στις διαπραγματεύσεις για την αύξηση του ορίου χρέους, ο Ομπάμα έκανε ένα τεράστιο λάθος: συναίνεσε σε μείωση των κοινωνικών δαπανών χωρίς να καταφέρει να περάσει παράλληλα αύξηση της φορολογίας. Τα χρέη μειώνονται μέσω της μείωσης δαπανών ή και της αύξησης των εσόδων. Όταν λοιπόν στο μεταξύ παραπονιούνται οι ίδιοι οι πολυεκατομμυριούχοι ότι οι υπάλληλοί τους πληρώνουν περισσότερους φόρους από ότι οι ίδιοι, τότε πιστεύω ότι είσαι σε θέση να ασκήσεις μεγαλύτερες πιέσεις στον πολιτικό σου αντίπαλο και να επιτύχεις αύξηση της φορολογίας…»