Οι ξένοι μαθητές μπορούν να είναι καλύτεροι από τους Γερμανούς

Στη σύνοδο κορυφής στη Δρέσδη διακηρύχθηκε η βούληση των δύο κυβερνητικών εταίρων για αύξηση των δαπανών για την παιδεία ( 7%) και για την έρευνα (3%).

Εάν όντως υλοποιηθεί αυτή η ‘εκφρασθείσα βούληση’ θα πρέπει να διατεθούν κονδύλια 20 δις ευρώ για παιδικούς σταθμούς, σχολεία, πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα.

Μήνυμα αισιοδοξίας από τη συνάντηση της Δρέσδης;

Πιθανότατα, αλλά τι γίνεται με την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών, αυτών που τα τελευταία χρόνια μας επιβάλλει το πολιτικώς ορθόν να τους λέμε «παιδιά με μεταναστευτική προέλευση»;

Πως είναι η σχολική καθημερινότητα αυτών των μαθητών;

Έχουν χαμηλότερους βαθμούς και επιδόσεις από τους Γερμανούς μαθητές, επειδή δεν έχουν άριστες γνώσεις στα γερμανικά;

Ή μήπως είναι καλύτεροι και από τους Γερμανούς μαθητές;

«Πρέπει να οικοδομήσουμε γερά θεμέλια για τη ζωή μας»

Σε Γυμνάσιο της Λειψίας, ένα από τα καλύτερα και με τις υψηλότερες επιδόσεις, μεταξύ των άριστων μαθητών είναι η 16χρονη Νασανίν από το Αφγανιστάν.

Στην ερώτηση γιατί είναι τόση σημαντική η εκπαίδευση για έναν ξένο μαθητή η νεαρή μαθήτρια εκτιμά πως:

«Σε μια ξένη χώρα είναι ιδιαίτερα σημαντικό να οικοδομήσουμε γερά θεμέλια για τη ζωή μας. Για μας τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ό,τι για τους Γερμανούς, γι’ αυτό πρέπει να προγραμματίσουμε το μέλλον μας συγκεκριμένα και γρήγορα. Τώρα, όχι αύριο.»

Η Νασανίν είναι μία από τους ξένους μαθητές που πηγαίνουν στο γυμνάσιο, μία από τους ξένους μαθητές που σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του 2008 κατάφεραν να αυξήσουν τον αριθμό των ξένων στα γυμνάσια.

Πολλοί μάλιστα από αυτούς τελειώνουν το γυμνάσιο συχνότερα με καλύτερους βαθμούς από τους Γερμανούς συμμαθητές τους, οι οποίοι φαίνεται να έχουν περισσότερες δυσκολίες.

Στα στατιστικά στοιχεία εμφαίνεται ότι το 13% των ξένων μαθητών δεν τέλειωσαν το σχολείο, ούτε καν το δημοτικό, το αντίστοιχο ποσοστό στους Γερμανούς φθάνει το 2%.

Όμως όταν οι ξένοι μαθητές καταφέρουν να περάσουν με επιτυχία τη «στενωπό γλώσσα», γίνονται άριστοι μαθητές. Καλύτεροι και από τους Γερμανούς.

Η ερμηνεία αυτού του φαινομένου είναι απλή και εξηγήσιμη, εκτιμά η παιδαγωγός του Πανεπιστημίου του Αμβούργου Ίνγκριντ Γκόγκολιν, διότι:

«Τα παιδιά με μεταναστευτική προέλευση κατά κανόνα αποστέλλονται στο σχολείο με μεγαλύτερες προσδοκίες από τους γονείς, ενώ και τα ίδια τα παιδιά έχουν άλλες απαιτήσεις.

Για τους μετανάστες η επιτυχία των παιδιών τους είναι η καλύτερη απόδειξη ότι υλοποιούνται οι στόχοι τους.»

Επαρκές διδακτικό προσωπικό, καλύτερες επιδόσεις

Επιπλέον πρέπει να επισημάνουμε ότι στην πρώην ανατολική Γερμανία τα ξένα παιδιά, που είναι αριθμητικά λιγότερα, απ’ ότι στη Δυτική Γερμανία, έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο.

Και αυτό διότι τα ξένα παιδιά έχουν εκεί από την αρχή μια καλύτερη, έστω και μη θεσμοθετημένη, παρακολούθηση από εκπαιδευτικούς και μαθαίνουν πιο γρήγορα τη γλώσσα.

Γιατί να μην υποθέσουμε ότι αυτό συνδέεται με την επαρκή κάλυψη θέσεων εργασίας στους παιδικούς σταθμούς, στα νηπιαγωγεία και στα σχολεία;

Γενικά όμως το γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα, παρά τους εμφανείς τριγμούς που παρουσιάζει και τα κενά που του επιρρίπτουν ειδικοί εκπαιδευτικοί και διεθνείς οργανισμοί είναι δύσκαμπτο στις αλλαγές και κυρίως δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους μαθητές, ώστε να τις «καλύψει» προς όφελος των μαθητών και μακροπρόθεσμα και του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος.

Επανειλημμένα ο Έλληνας παιδαγωγός Βασίλειος Φθενάκης έχει τονίσει αυτό το έλλειμμα.

Και ασφαλώς δεν είναι μόνος του.

Η καθηγήτρια της Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου Ίνγκριντ Γκόγκολιν το επιβεβαιώνει δηλώνοντας ότι η Γερμανία είναι «χειρότερη σε αυτό το σημείο από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ τα ξένα παιδιά δεν ενισχύονται, δεν θεωρούνται δυναμικό, επομένως δεν αξιολογούνται οι δεξιότητες που έχουν, όπως θα έπρεπε.»

Γιατί άραγε πρέπει να ειπωθούν όλα τόσο αναλυτικά, τόσες πολλές φορές και επί τόσα χρόνια;

Γιατί δεν μπορεί επιτέλους η όποια κυβέρνηση να δρομολογήσει ένα πρόγραμμα αλλαγής βάσει των διεθνών κριτηρίων και των δεδομένων προβλημάτων, αλλά και των προτάσεων που υπάρχουν ήδη;

Πότε θα κάνει η παιδεία το βήμα που ζητούν με απλά λόγια οι μετανάστες με το σύνθημα «όχι στο επαγγελματικό και κοινωνικό αδιέξοδο» των νεαρών μεταναστών;