Οι πιο διάσημοι κωμικοί

Γύρισαν περίπου 200 ταινίες του βουβού αλλά και του ομιλούντα κινηματογράφου. Οι Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι είναι το πιο δημοφιλές κωμικό ζευγάρι του αμερικανικού κινηματογράφου και πρωτοπόροι του slapstick (είδος κωμωδίας). Φέτος ο Όλιβερ Χάρντι θα γινόταν 125 ετών.

Ο Τσάπλιν μπορεί να ήταν ένας δεξιοτέχνης της κωμωδίας ωστόσο δεν δίσταζε να ασχοληθεί και με πολιτικο-κοινωνικά θέματα. Στην ταινία «Ο χρυσοθήρας» υποδύεται τον φτωχό που πέφτει θύμα των πιο ισχυρών. Στον «Μεγάλο Δικτάτορα» και σε μια από τις πιο επιτυχημένες ερμηνείες του υποδύεται τον Αδόλφο Χίτλερ, σατιρίζοντάς τον με μοναδικό τρόπο.

Υποδύονταν τον χολερικό και υποδειγματικά φρόνιμο απέναντι στις αρχές μικροαστό, αλλά ταυτόχρονα τυραννούσε με ευχαρίστηση τους κατώτερούς του. Ο ρόλος του συντηρητικού, κακομοίρη υπάκουου πολίτη προκαλούσε το γέλιο του κοινού. Έγινε πολύ αγαπητός όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά διεθνώς.

Δέκα χρόνια δούλευε τον ρόλο του Mr. Bean μέχρι να βγει τελικά στον αέρα το 1990. Ο ρόλος ισορροπεί μεταξύ συμπλεγματικού μικροαστισμού και υπερβολικής αυτοπεποίθησης. Το πρωτότυπο είναι ότι ο Mr. Bean δεν μιλάει, παρά μόνο κάνει γκριμάτσες και παίζει με τα μάτια. Για πρώτη φορά μιλά στην κινηματογραφική ταινία.

«Always look on the bright side of life» τραγουδούν οι σταυρωμένοι στην ταινία «Η ζωή του Μπράιαν». Μια κλασσική πλέον ταινία που θεωρείται από τις κορυφαίες στιγμές της βρετανικής ομάδας. Το στιλ τους ήταν σουρεαλιστικό, τρελό, αναρχικό - αλλά πάνω από όλα ευφυές. Οι Μόντι Πάιθον συνδυάζουν το slapstick με φιλοσοφικές/ιστορικές αναφορές. Για περίπου 20 χρόνια διασκέδαζαν το κοινό τους.

Ο ρόλος του αστυνομικού Φρανκ Ντρέμπιν στα τέλη της δεκατείας του 1980 έμελλε να τον κάνει γνωστό σε όλο τον κόσμο. Στην τριλογία «Τρελές σφαίρες» η μία slapstick σκηνή διαδεχόταν την άλλη. Την ίδια ώρα ο Λέσλι Νίλσεν κοιτούσε στην κάμερα όπως το έκανε παλιότερα ο Όλιβερ Χάρντι. Ένας φόρος τιμής στο «Χοντρός και Λιγνός».

Οι υπερβολικές γκριμάτσες είναι το σήμα κατατεθέν του. Αυτές έδωσαν και το χαρακτηριστικό χρώμα στους ρόλους του στις ταινίες «Η μάσκα» (1994) ή «Ηλίθιος και πανηλίθιος» (1994). Ωστόσο απέδειξε ότι μπορεί να παίξει και σοβαρούς ρόλους όπως στο «Ζωντανή μετάδοση: The Truman Show» (1998) ή «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» με την Κέιτ Γουίνσλετ (2004).

Το χαρακτηριστικό χιούμορ του προκύπτει όταν υποδυόμενος τους γνωστούς του ρόλους (Ali G, Borat, Brüno) υιοθετεί ρατσιστικά κλισέ και οι προκαταλήψεις, φέρνοντας συχνά σε δύσκολη θέση τους απέναντί του. Τα mockumentaries (ένας συνδυασμός ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας) του Κόεν διχάζουν το κοινό, ωστόσο ασφαλώς και αντικατοπτρίζουν πάντα ένα μέρος της κοινωνίας.