Ο Γερμανός σκηνοθέτης Φόλκερ Σλέντορφ γίνεται σήμερα 70 χρονών

Ο 'σκηνοθέτης της λογοτεχνίας', όπως χαρακτηρίζεται επανειλημμένα στη Γερμανία, έγινε γνωστός στα μέσα της δεκαετίας του '70 με την ταινία "Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ" από την εποχή της ΡΑΦ, μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Γερμανού νομπελίστα Χάινριχ Μπελ.

Έγινε δε διάσημος με το περίφημο "Τενεκεδένιο ταμπούρλο", μεταφορά επίσης του ομώνυμου μυθιστορήματος του νομπελίστα Γκίντερ Γκρας. Από τότε ανήκε στον λεγόμενο 'νέο γερμανικό κινηματογράφο' μαζί με τους Φασμπίντερ, Χέρτσοκ και Βέντερς.

Άρχισε όμως την καριέρα του στη γειτονική Γαλλία, διότι στη Γερμανία του ΄50 ο κινηματογράφος δεν εθεωρείτο υψηλή μορφή τέχνης.

Ο ίδιος ο Φόλκερ Σλέντορφ διηγείται ότι "δεν υπήρχαν στην κυριολεξία δυνατότητες κινηματογραφικών σπουδών και γι' αυτό πήγα στη Γαλλία. Τότε η Γαλλία διέθετε τη μόνη σχολή κινηματογραφίας στη Δυτική Ευρώπη. Και ενώ φοιτούσα στη σχολή έκανα παράλληλα πρακτική εξάσκηση δίπλα στον Λουί Μαλ."

Στους μεγάλους δασκάλους του γαλλικού κινηματογράφου Λουί Μαλ, Αλαίν Ρεναί και Ζαν-Πιερ Μελβίλ έμαθε τι σημαίνει κινηματογράφος, κάμερα, ηθοποιοί, σενάριο. Ο Σλέντορφ επέστρεψε αμέσως μετά στη Γερμανία και γύρισε τα πρώτα του έργα. Εκεί γνωρίστηκε με τους ανθρώπους της κουλτούρας, τον κριτικό Αλεξάντερ Κλούγκε και τους περί αυτόν: "Ήταν όλοι τους θιασώτες της σχολής της Φραγκφούρτης, της κοινωνιολογίας και κυρίως της άποψης ότι ο κινηματογράφος πρέπει να δώσει τα πάντα στην κοινωνία. Μπήκα στην παρέα τους όχι σαν θεωρητικός, αλλά σαν εργάτης του κινηματογράφου."

Στο ερώτημα γιατί έδειξε τόσο μεγάλη αφοσίωση στη λογοτεχνία και τη μεταφορά της στο σινεμά ο Σλέντορφ διηγείται πως έμαθε να διαβάζει από πολύ νωρίς, διότι είχε χάσει τη μητέρα του και τα κρύα βράδια του χειμώνα είχε πάντα στα χέρια του ένα βιβλίο. Μυθιστόρημα, ποίημα, αστυνομικό διήγημα. Υποστηρίζει μάλιστα ότι η λογοτεχνία ήταν γι' αυτόν το ίδιο ελκυστική με τον κινηματογράφο.

Μετά το "Τενεκεδένιο Ταμπούρλο" σκηνοθέτησε πληθώρα ταινιών όπως την περίφημη "Η Γερμανία το Φθινόπωρο", "Homo Faber" κ.α.

Πήγε στο Χόλυγουντ, χρησιμοποίησε μεγάλα αστέρια του διεθνούς κινηματογράφου στις ταινίες του, αλλά πάντα τα φιλμ που έκανε είχαν ‘κοινωνικοπολιτική ματιά’.

Τελευταίες του ταινίες: "Η ενάτη ημέρα" με θέμα τη γερμανική περιπέτεια της τρομοκρατίας, "Η σιωπή μετά τον πυροβολισμό", εντυπωσιακή μελέτη για την ενοχή και την ευθύνη των Γερμανών την εποχή του ναζισμού καθώς και "Η απεργία - η ηρωίδα του Γκντάνσκ", μια ταινία συναισθηματικά φορτισμένη με θέμα την άνοδο της 'Σολιντάρνοσκ' του Βαλέσα.

Τον περασμένο χρόνο δημοσίευσε αυτοβιογραφία του με τίτλο "Φως, Σκιές και Κίνηση", ένα έργο που αποτυπώνει την πορεία και τις προσωπικές του μεταπτώσεις και που φανερώνει τις ικανότητές του στο γράψιμο. Ο Σλέντορφ δήλωσε πως στην ουσία έγραφε πάντα: "Προσπάθησα μάλιστα σε νεανική ηλικία να γράψω διηγήματα. Ωστόσο το μόνο που κατάφερα είναι να κρατάω ημερολόγιο. Όταν με ρωτούσαν οι συγγραφείς γιατί δεν γράφω κάτι μόνος μου, αφού μπορώ, τους απαντούσα πως δεν μπορούσα να καθίσω στο γραφείο και να γράψω γιατί έχω την εντύπωση πως δεν ζω. Ο Γκίντερ Γκρας μου είχε πει: και πως νομίζεις ότι αισθάνομαι εγώ στο γραφείο μου;"

Για το κοινό, τους κριτικούς κινηματογράφου αλλά και τους ανθρώπους του σινεμά ο Σλέντορφ μπορεί να δώσει ακόμη πολλά στον κινηματογράφο. Το ευχόμαστε.