Ο Μπλερ είναι το κατάλληλο πρόσωπο στη θέση του εντεταλμένου
27 Ιουνίου 2007
«Η πρόταση να αναλάβει την ειρηνευτική διαδικασία στην Εγγύς Ανατολή ένας πολιτικός που ήταν ένας από τους ιθύνοντες του πολέμου κατά του Ιράκ δεν μπορεί να γίνει ευμενώς αποδεκτή στην περιοχή» γράφει η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung.
«Δεν μπορεί να ‘περάσει’ ως διαμεσολαβητής» υποστηρίζει η επίσης γερμανική Süddeutsche Zeitung: «οι ΗΠΑ θέλουν τον Μπλερ, αλλά για ένα τέτοιο πόστο του λείπει η αξιοπιστία.» «Δημιουργείται έτσι η υποψία ότι ο Μπους θέλει να δει σε αυτό το πόστο έναν δικό του άνθρωπο, αλλά δεν αρκεί αυτό ως κίνητρο.»
«Τι θέλει ή τι μπορεί να πετύχει ο Τόνι Μπλερ στη θέση του εντεταλμένου του κουαρτέτου;» σημειώνει η ελβετική εφημερίδα Tages Anzeiger: «ό,τι και να δρομολογήσει με τον Αμπάς, η κατοχή παραμένει. Εξάλλου θα συνδιαλέγεται μόνον με τη Φατάχ, ενώ ταυτόχρονα ως έμπιστος του Μπους δεν θα τύχει καμίας στήριξης. Εκείνος που θα ωφεληθεί από αυτή την ιστορία θα είναι μόνον η Χαμάς.»
«Ανοησίες» χαρακτηρίζει τις απόψεις αυτές η βρετανική εφημερίδα The Times και επισημαίνει: «το Ιράκ δεν μπορεί να συγκριθεί με την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Στη περίπτωση αυτή εκείνα που μετράνε είναι ότι ο ειδικός εντεταλμένος του κουαρτέτου έχει την εμπιστοσύνη της σημαντικότερης δύναμης εντός του κουαρτέτου, ότι γνωρίζει άριστα το ζήτημα και ότι ο Εχούντ Ολμέρτ και ο Μαχμούτ Αμπάς είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί του. Ο Μπλερ είναι το κατάλληλο πρόσωπο.»
«Ασφαλώς η απόφαση του Μπλερ να ακολουθήσει τον Μπους στην επέμβασή του κατά του Ιράκ προκάλεσε το μίσος του αραβικού κόσμου» υπογραμμίζει η ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera «αλλά από την άλλη είναι γεγονός ότι στην Εγγύς Ανατολή εκτιμώνται οι ισχυρές και αποφασιστικές προσωπικότητες».
«Ενταξιακές διαπραγματεύσεις με το σταγονόμετρο είναι καλή συνταγή για να κερδίσει κανείς χρόνο» παρατηρεί η Süddeutsche Zeitung σχολιάζοντας το άνοιγμα μόνο δύο νέων κεφαλαίων για την Τουρκία μετά από τις πιέσεις Σαρκοζί: «ο Σαρκοζί έχει θέσει ως χρονικό όριο την σύνοδο κορυφής της ΕΕ τον Δεκέμβριο, μέχρι τότε πρέπει να ‘ταξινομήσει’ τη νέα του στρατηγική, ενώ αφήνει ανοιχτό και το ενδεχόμενο της άμεσης διακοπής των διαπραγματεύσεων. Αυτή θα ήταν ασφαλώς η πλέον ειλικρινής μέθοδος, αλλά θα μπορούσε να προκαλέσει ισχυρές δονήσεις στην ΕΕ. Λιγότερο ριψοκίνδυνη είναι η μέθοδος Μέρκελ, η οποία ακολουθεί τον δρόμο της φθοράς, το δρόμο των μακρών και επίπονων διαπραγματεύσεων μέχρι να παραιτηθούν οι ίδιοι οι Τούρκοι από την ένταξή τους στην ΕΕ. Ένας ελκυστικός δρόμος και για τον Σαρκοζί, διότι έτσι αποφεύγει την άμεση ρήξη έχοντας άμεση επίδραση: διότι εάν η Άγκυρα έχει εναντίον της το Παρίσι και το Βερολίνο, θα τα παρατήσει σύντομα.»