Παγκόσμια ημέρα κατά της αυτοκτονίας

Όταν ο διεθνής τερματοφύλακας Ρόμπερτ Ένκε έθεσε τέλος στη ζωή του πέφτοντας στις γραμμές τραίνου το 2009, η δημοσιότητα που έλαβε η υπόθεση αυτοκτονίας του από τα ΜΜΕ παρέσυρε πολλούς να τον μιμηθούν θανάσιμα. Ο Γκέοργκ Φίντλερ, γραμματέας του εθνικού προγράμματος που ασχολείται με την πρόληψη των αυτοκτονιών στην πανεπιστημιακή κλινική στο Αμβούργο-Έπεντορφ, αναφέρει ότι μετά το θάνατο του Ένκε σημειώθηκε μία σημαντική αύξηση στις αυτοκτονίες νεαρών ανδρών με την ίδια ακριβώς μέθοδο.

Το 2010 σημειώθηκαν 10.021 αυτοκτονίες στη Γερμανία, ενώ περίπου δεκαπλάσιος ήταν ο αριθμός εκείνων που αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν. Σύμφωνα με τον Φίντλερ, περισσότεροι είναι οι θάνατοι εξαιτίας της αυτοκτονίας, «παρά εξαιτίας αυτοκινητιστικών, δολοφονιών, ναρκωτικών και AIDS μαζί».

Αναπάντητα τα ερωτήματα για τις πραγματικές αιτίες

Στη Γερμανία, όπως και στις περισσότερες χώρες, ο αριθμός ανδρών αυτοχείρων είναι μεγαλύτερος από εκείνο των γυναικών. Το ρίσκο σε μεγαλύτερες ηλικίες αυξάνεται: το 2010 ο μέσος όρος εκείνων που αποφάσισαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους ήταν τα 56 έτη. Σε μικρότερες ηλικίες η αυτοκτονία αποτελεί τη βασική αιτία θανάτου. Αλλά ποια είναι η πραγματική αιτία;

Το ερώτημα αυτό βασανίζει όλους όσους οι αυτόχειρες αφήνουν πίσω, όπως σημειώνει η Ελίζαμπεθ Μπρόκμαν, διευθύντρια του οργανισμού AGUS για την στήριξη εκείνων που έχασαν κοντινούς τους ανθρώπους εξαιτίας αυτοκτονιών. «Τι συνέβη στον άντρα μου ή το παιδί μου… μήπως δεν έδωσα σημασία σε κάποια περίεργη συμπεριφορά; Φέρω κι εγώ ευθύνη;», είναι μερικά από τα ερωτήματα, στα οποία οι απαντήσεις των επιστημόνων δεν είναι αρκετά ξεκάθαρες.

Γιατροί και ψυχολόγοι συμφωνούν ότι στο 90% των περιπτώσεων αυτοκτονίας, προϋπήρχε η διάγνωση μίας ψυχικής ασθένειας. Στις ομάδες υψηλού κινδύνου ανήκουν εκτός από εκείνους που πάσχουν από κατάθλιψη, ναρκομανείς και άνθρωποι με αγχώδεις διαταραχές. Έρευνες παρουσιάζουν επίσης την επίδραση που ασκούν φαινόμενα όπως η ανεργία και η οικονομική κρίση στις αιτίες της αυτοκτονίας, όπως υποστηρίζει ο Φίντλερ.

Απαραίτητη η ίδρυση αρμόδιας υπηρεσίας για την πρόληψη των αυτοκτονιών

Η πρόληψη των αυτοκτονιών δεν είναι ζήτημα που μπορούν να λύσουν αυτοί που έμειναν πίσω, υπογραμμίζει η Μπρόκμαν. Χρειάζονται να επιστρατεύσουν όλες τις δυνάμεις τους για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες, αφού «αποτελούν και οι ίδιοι μία ομάδα υψηλού κινδύνου για ενδεχόμενη αυτοκτονία».

Δυστυχώς όμως μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία αρμόδια υπηρεσία ή κάποιο πολιτικό γραφείο που να ασχολείται σοβαρά με το ζήτημα, πράγμα που προκαλεί τη διαμαρτυρία και του Γκέοργκ Φίντλερ. Ο ίδιος καταβάλλει επίσης προσπάθειες για να προωθήσει τη θέσπιση ενός νομοθετικού πλαισίου και για την υποβοηθούμενη ευθανασία. Όπως υποστηρίζει μάλιστα, για τους ετοιμοθάνατους δεν μπορεί να υπάρξει άλλος αξιοπρεπής θάνατος, εκτός από αυτόν της χορήγησης φαρμάκων.

Andrea Grunau / Χρύσα Βαχτσεβάνου

Υπεύθ. σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη