Πόση αύξηση «δικαιούνται» οι κοινοτικοί υπάλληλοι ;

18.000 ευρώ το μήνα (καθαρά) για έναν τμηματάρχη και 2.500 ευρώ για μία γραμματέα δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στην Ευρώπη. Ασυνήθιστο φαίνεται βέβαια ότι ο νέος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν φαν Ρομπέι έχει υψηλότερο μισθό από τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υποστηρίζουν ότι σε μία εποχή που το δημόσιο χρέος εκρήγνυται, η ανεργία καλπάζει και οι μισθοί μειώνονται δεν είναι δυνατόν οι ήδη καλοπληρωμένοι υπάλληλοι της Ε.Ε. να απαιτούν γενναία αύξηση 3,7% και μάλιστα αναδρομικά από τον Ιούλιο του 2009. Το Συμβούλιο τους δίνει το πολύ 1,85% και μέχρι στιγμής δεν συγκινείται από αντιδράσεις ή απεργιακές κινητοποιήσεις. «Πιο μετριοπαθείς αυξήσεις» αντιπροτείνουν ακόμα και ευρωβουλευτές, όπως ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης Γιενς Γκάϊερ: «Αυτή τη στιγμή μία αύξηση 3,7% για τους υπαλλήλους των ευρωπαϊκών οργάνων είναι απλά εκτός πραγματικότητας. Νομίζω ότι σήμερα καλό θα ήταν και για τους ίδιους να δείξουν λίγη αλληλεγγύη με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους» δηλώνει ο Γερμανός ευρωβουλευτής στην Deutsche Welle…

«Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται» λέει η Κομισιόν

Οι 44.000 υπάλληλοι της Κομισιόν και άλλων ευρωπαϊκών οργάνων έχουν διαφορετική άποψη. Επικαλούνται παλαιότερη συμφωνία για αυτόματη αναπροσαρμογή μισθών με βάση την πορεία του πληθωρισμού σε οκτώ ευρωπαϊκές χώρες (μεταξύ των οποίων η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και το Λουξεμβούργο), αλλά και με βάση το κόστος ζωής στις Βρυξέλλες. Και προσφεύγουν στο Πρωτοδικείο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων εναντίον του Συμβουλίου, όπως δηλώνει η εκπρόσωπος της Κομισιόν Πία ΄Αρενσκιλντε :«Επιβεβαιώνω την απόφαση της Κομισιόν: προσφεύγουμε στη δικαιοσύνη, ζητώντας την ανάκληση της απόφασης του Συμβουλίου με βάση το άρθρο 263 της Συνθήκης της Ε.Ε.»

Η Κομισιόν υποστηρίζει ότι η νομική υπηρεσία του Συμβουλίου έχει ήδη γνωμοδοτήσει υπέρ του «γενναιόδωρου» 3,7% που ζητούσαν οι κοινοτικοί υπάλληλοι, αλλά οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν αποδέχθηκαν αυτήν την εισήγηση για καθαρά πολιτικούς λόγους. Η αλήθεια είναι ότι συμφωνία για το 3,7% πράγματι υπήρξε, αλλά πριν ακόμα ξεσπάσει η οικονομική κρίση. Είναι απίσης αλήθεια ότι η αθέτηση μίας συμφωνίας θεωρείται «έγκλημα καθοσιώσεως» στη δυτική Ευρώπη. Επιπλέον οι κοινοτικοί υπάλληλοι αισθάνονται ότι ανήκουν σε μία ελίτ τεχνοκρατών, η οποία πρέπει να αμείβεται αναλόγως – τονίζουν ότι οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ένα πολύ «βαρύ» βιογραφικό και βρήκαν δουλειά στις Βρυξέλλες μετά από μία σκληρή και αξιοκρατική εξεταστική διαδικασία, κάτι που δεν ισχύει πάντοτε για τους αξιωματούχους στην εθνική διοίκηση των 27 κρατών-μελών. «Τα συμπεφωνημένα πρέπει να τηρούνται» λέει η εκπρόσωπος της Κομισιόν. «Δεν είναι πολιτικό ζήτημα, το δικαστήριο θα αποφασίσει με γνώμονα τα όσα έχουν ήδη συμφωνήσει τα κράτη- μέλη με την Κομισιόν. ΄Αλλωστε αυτή ακριβώς η συμφωνία ήδη αντανακλά τα δεδομένα και τις επιπτώσεις της κρίσης…»

Νομικές ρήτρες και δεδικασμένο 35ετίας

Από την άλλη πλευρά οι «σφιχτοχέρηδες» του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έχουν ένα σοβαρό αντεπιχείρημα: η συμφωνία περί των μισθολογικών περιέχει ειδική ρήτρα, σύμφωνα με την οποία σε περίπτωση «σοβαρής και αιφνίδιας διαταραχής στην οικονομική και κοινωνική κατάσταση» της Ε.Ε. το Συμβούλιο μπορεί να ανακαλέσει τον αυτοματισμό της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής. Και τι άλλο μπορεί να είναι η σημερινή κρίση, αν όχι μία «σοβαρή και αιφνίδια διαταραχή» ; διερωτώνται τα κράτη-μέλη.

Τη λύση καλούνται να δώσουν τώρα οι δικαστές του Λουξεμβούργου. Η Κομισιόν υποστηρίζει ότι υπάρχει δεδικασμένο, γιατί το 1973 ένας κοινοτικός υπάλληλος είχε προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και δικαιώθηκε. Εν έτι 2010, οι δικαστές καλούνται να αποφασίσουν και πάλι σε παρόμοια υπόθεση, που κρύβει και μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: εάν πράγματι εγκρίνουν το επίμαχο 3,7% για όλους τους κοινοτικούς υπαλλήλους, τότε θα δώσουν αύξηση, μεταξύ άλλων, και …στον εαυτό τους!

Christoph Hasselbach/Γιάννης Παπαδημητρίου

Υπεύθ. σύνταξης: Γιώργος Παππάς