"Πόσο θα μας στοιχίσει η ΟΝΕ; "

"Πόσο θα μας στοιχίσει η ΟΝΕ;" είναι ο τίτλος ανάλυσης της οικονομικής επιθεώρησης Wirtschaftswoche που θέτει πάλι το ζήτημα της βοήθειας των ισχυρών οικονομικά χωρών προς τις ασθενέστερες. Σε ειδικό κεφάλαιο αναφέρεται και στην Ελλάδα:

"Η οργή στο Βερολίνο είναι φανερή, διότι ενώ η Γερμανία κατάφερε να σταθεροποιήσει τα δημοσιονομικά της και τα συνδικάτα ήταν επιφυλακτικά στα αιτήματά τους για αυξήσεις, χώρες όπως η Ελλάδα έδιναν ετησίως αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους τους πάνω από 7%.

Η παραγωγικότητα στις χώρες αυτές, όπως στην Ιταλία και την Ελλάδα, έπεσε κατά ένα τρίτο από την εισαγωγή του ευρώ, το 1999. Εκείνη την εποχή των παχιών αγελάδων θα έπρεπε οι χώρες αυτές να κάνουν ήδη τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, αλλά συμπεριφέρθηκαν με μεγάλη χαλαρότητα και τώρα η κρίση μάλλον τις καταλαμβάνει εξ απήνης.

Όμως φαίνεται ότι δεν έχουν αντιληφθεί όλοι σε τι κατάσταση βρίσκονται σήμερα: οι Έλληνες υπάλληλοι προγραμματίζουν για τις 2 Απριλίου γενική απεργία για να διαμαρτυρηθούν, όπως λένε, κατά των αυστηρών μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης με δικαιολογία την κρίση".

"Όποιος δεν θέλει να ακούσει, ας αισθανθεί στο πετσί του τις συνέπειες"

"Οικονομολόγοι όπως ο Ελβετός Τσαρλς Βίπλοστς θεωρούν ως καλύτερη λύση να αφεθούν ορισμένες χώρες στην τύχη τους. Όποιος δεν θέλει να ακούσει , ας αισθανθεί στο πετσί του τις συνέπειες είναι η λογική, διότι αλλιώς το σύμφωνο σταθερότητας θα υποστεί ανήκεστο βλάβη σε σημείο να ακυρωθεί αργά η γρήγορα το εγχείρημα της νομισματικής Ένωσης.

Στο πνεύμα αυτό θεσπίστηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ η ρήτρα Νο-Bailout, που απαγορεύει με απλά λόγια να αναλαμβάνει μία χώρα τα χρέη της άλλης. Τις ιαματικές ιδιότητες αυτής της ρήτρας έδειξε η περίπτωση της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του ‘70.

Η Νέα Υόρκη είχε βρεθεί στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ζητώντας τη βοήθεια της Ουάσιγκτον. "Ας χρεοκοπήσει" ήταν η απάντηση της Ουάσιγκτον. Το αποτέλεσμα ήταν η πόλη να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εξυγίανσης και ακολούθησε στη συνέχεια η βοήθεια της Ουάσιγκτον. "

"Το ευρωομόλογο όμως θα είχε για χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, το πλεονέκτημα σαφώς χαμηλότερων επιτοκίων σε σχέση με τα δικά τους κρατικά ομόλογα και έτσι θα ήταν πιο φθηνό το δημόσιο χρέος τους.

Η Γερμανία και η Γαλλία αντίθετα που απολαμβάνουν υψηλής φερεγγυότητας θα έπρεπε να πληρώσουν παραπάνω.

'Θα κοστίσει στη Γερμανία 3 δις ευρώ', λέει ο υπουργός Οικονομικών Πεερ Στάινμπρικ.

Και όμως μπροστά σε μερικά δισεκατομμύρια έχει μεγαλύτερη αξία το ευρωμόλογο που θα έθετε εκτός ισχύος όλους τους μηχανισμούς κυρώσεων και το ενιαίο επιτόκιο θα αντιμετώπιζε τους κινδύνους και τα ρίσκα που επιφυλάσσει η αγορά για κάθε μεμονωμένη χώρα ."

"Ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει το πρόβλημα του νερού"

Τέλος σε άρθρο του για το νερό ο Ισραηλινός αναλυτής Άβι Πρίμορ γράφει στη Frankfurter Rundschau:

"Στα βόρεια της Νεκρής Θάλασσας ο ποταμός Ιορδάνης δεν έχει σχεδόν καθόλου νερό, διότι το Ισραήλ και η Ιορδανία εκμεταλλεύονται εξαντλητικά τις πηγές και τους παραποτάμους του διακυβεύοντας έτσι ακόμη και την ύπαρξη της Νεκρής Θάλασσας, η οποία είναι απολύτως απαραίτητη για τη χημική και τουριστική βιομηχανία αμφοτέρων των χωρών".

"Στην Εγγύς Ανατολή έχει γίνει πια συνείδηση ότι ο κίνδυνος της λειψυδρίας και εάν δεν υπήρχε η εμπόλεμη κατάσταση το πρόβλημα του νερού θα ήταν το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα της περιοχής. Όμως η συνειδητοποίηση αυτού του προβλήματος δεν φαίνεται να υπάρχει σε όλον τον κόσμο."

"Οι ειδικοί επιστήμονες και τεχνοκράτες που συνεδριάζουν στην Κων/πολη πρέπει κατ’ αρχήν να διοργανώσουν μια παγκόσμια καμπάνια παιδαγωγικού χαρακτήρα με στόχο να κάνουν συνείδηση στον κάθε πολίτη του πλανήτη το πρόβλημα του νερού.

Αυτό είναι το πιο επείγον καθήκον και όχι τεχνικές και τεχνοκρατικές λύσεις που ενδέχεται να μην εφαρμοστούν ποτέ."