Συνθήκη Λισαβόνας ρεαλιστική συνέχεια του Μάαστριχτ και της Νίκαιας

«Όπως κάθε συμβιβασμός, έτσι και αυτός της Λισαβόνας δεν ικανοποιεί κανέναν, τουλάχιστον όμως δεν κινητοποιεί και κανέναν εναντίον του» σημειώνει η γαλλική εφημερίδα La Croix για την χθεσινή υπογραφή της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης στην Λισαβόνα από τους αρχηγούς των 27 κρατών: «ο συμβιβασμός αυτός ενδέχεται να προσδώσει στην ΕΕ οργανωτικά νέα ώθηση ή ενδέχεται ακόμη να θέσει εν αμφιβόλω την αναγκαιότητα μιας ισχυρής και ενωμένης Ευρώπης που να κινείται και να μιλά προς τα έξω με μια φωνή.»

«Στην ΕΕ πολλά ζητήματα είναι ρευστά» γράφει η ελβετική εφημερίδα Neue Zürcher Zeitung «η ΕΕ δεν γνωρίζει ούτε τα σύνορά της, ούτε προς τα που κατευθύνεται. Μετά την κατάρρευση της πρώην ΣΕ η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ασχολείται με την διεύρυνση και την εμβάθυνσή της, δηλαδή, τα όριά της διευρύνονται περισσότερο προς Ανατολάς και ταυτόχρονα επιχειρείται η ενίσχυση της εσωτερικής της συνοχής. Η διεύρυνση προχώρησε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, αντίθετα η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης γνωρίζει τουλάχιστον από το 2001 μόνον στασιμότητα. Η χθεσινή Συνθήκη της Λισαβόνας είναι η τελευταία πράξη που στοχεύει στην εσωτερική συνοχή της ΕΕ. Έτσι μπορεί να θεωρηθεί ως ουσιαστική, αλλά κυρίως ρεαλιστική συνέχεια των συνθηκών του Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ και της Νίκαιας.»

«Όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι αναμφίβολα ουσιαστικό έργο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά φροντίζουν μόνον για την καλύτερη και απρόσκοπτη λειτουργία της ΕΕ, συνιστούν δηλαδή ένα νέο μηχανισμό εύρυθμης λειτουργίας» υπογραμμίζει η γερμανική Süddeutsche Zeitung «ποια είναι όμως η ψυχή της Ευρώπης; Ποια είναι η ιδέα που την δημιούργησε και την ωθεί προς τα μπρος; Επειδή η ΕΕ δεν συνιστά ένα κράτος, και μάλιστα ‘ενήλικο’, του οποίου η ύπαρξη να πηγάζει από την επικράτεια, την ιστορία, τη γλώσσα και την κουλτούρα πρέπει συνεχώς να απαντά στο βασικό ερώτημα των πολιτών της: ποιοι είμαστε και που πάμε; Εκείνο λοιπόν που χρειάζεται η Ευρώπη είναι πολιτικούς, που δεν θα εκτοπίζουν τα βασικά αυτά ερωτήματα στις ομάδες εργασίες, αλλά θα τα απαντούν οι ίδιοι και θα είναι εις θέσιν να ριψοκινδυνεύσουν και να αντέξουν τις συγκρούσεις. Ακριβώς όμως τέτοιες πολιτικές προσωπικότητες μας λείπουν.»

«Ακόμη είναι πολύ νωρίς για να χαιρόμαστε: η συνθήκη της Λισαβόνας υπογράφηκε μόνον από τους αρχηγούς κρατών δεν εγκρίθηκε όμως από τα κοινοβούλια» προτρέπει η ισπανική εφημερίδα ABC και η βρετανική Daily Telegraph επικρίνει τον πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν: «ο Βρετανός πρωθυπουργός κράτησε μια τόσο άκομψη στάση κατά την επίσημη υπογραφή της Συνθήκης της Λισαβόνας που τον εμφανίζει αναποφάσιστο και αδύναμο σπρώχνοντας όμως έτσι και τη Μεγάλη Βρετανία στο περιθώριο. Οι 27 αρχηγοί κρατών που υπέγραψαν τη συνθήκη ήταν εκεί με το όπλο παρά πόδα, ο δικός μας όμως όχι. Εάν δεν είναι τόσο ευχάριστο στον κ. Μπράουν να συνδέσει το όνομά του με τη συνθήκη, γι’ αυτό και δεν ήταν εκεί όταν υπέγραφαν όλοι, οφείλει να υλοποιήσει την υπόσχεση του κόμματός του για δημοψήφισμα. Ας αφήσει το λαό να αποφασίσει, δεν έχει να χάσει τίποτε, υπάρχει ακόμη χρόνος να αλλάξει γνώμη.»

Τέλος πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες ασκούν κριτική στην στάση της κυβέρνησης Μπους στη διεθνή διάσκεψη για τις κλιματικές αλλαγές στο Μπαλί.

Berliner Zeitung: «ο Μπους παίζει διπλό παιχνίδι: από τη μια οι αντιπρόσωποί του στις επίσημες ομιλίες τους στη διεθνή διάσκεψη δημιουργούν την εντύπωση ότι ενδιαφέρονται διακαώς για τις κλιματικές αλλαγές και για την επιτυχή έκβαση της διάσκεψης, στο παρασκήνιο μηχανορραφούν, μπλοκάρουν, καθυστερούν. Οι ΗΠΑ τάσσονται εναντίον κάθε δεσμευτικού στόχου για την προστασία του κλίματος, απορρίπτουν το Πρωτόκολλο του Κιότο, δεν θέλουν στην ουσία να εμπλέκονται σε αυτά τα ΗΕ και προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Κι αυτό διότι κάθε μέρα που περνάει χωρίς νέο δεσμευτικό πρωτόκολλο για το κλίμα είναι για τον Τζορτζ Μπους και τους ‘φίλους’ του από την πετρελαϊκή και ενεργειακή βιομηχανία καθαρό κέρδος.»

La Liberte de l’ Est: «Η καλή είδηση είναι ότι ο Μπους έχει μόνον ένα χρόνο εξουσίας ακόμη και ότι ο οποιοσδήποτε διάδοχός του θα συμπεριφερθεί διαφορετικά και πιο συνετά. Το ελπίζουμε. Διότι η αποτυχία στο Μπαλί δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το γνωστό ‘μετά από μας το χάος’. Πρόκειται για ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τις επόμενες γενιές: κάντε ό,τι θέλετε με αυτά που σας αφήσαμε. Ευχαριστούμε πολύ τον κο Μπους και τους ‘συν αυτώ συνενόχους’ στο όνομα των επερχόμενων γενεών.»