Σύγκρουση παλαιού κεφαλαίου και νεόπλουτων;

«Κινδυνεύει όντως η Τουρκική Δημοκρατία;» Αναρωτιέται σε μια από τις αναλύσεις της με αφορμή τις τουρκικές εκλογές της Κυριακής η Süddeutsche Zeitung: «Στο δημοκρατικό παιχνίδι ανήκει και η αποδοχή της διαφορετικής άποψης του αντιπάλου, εφ’ όσον ασφαλώς αυτή συνάδει με το σύνταγμα της χώρας και δεν διακυβεύει την ενότητά της. Όποιος δεν συμφωνεί με το ΑΚΠ πρέπει να το αντιμετωπίσει με δημοκρατικά μέσα. Όμως η αδυναμία της τουρκικής αντιπολίτευσης να αρθρώσει αυτόνομο και προοδευτικό λόγο ενισχύει το ΑΚΠ.» «Πολλοί Τούρκοι είναι αναποφάσιστοι, διότι ενώ δεν είναι υπέρ του ΑΚΠ, δεν ξέρουν κανένα άλλο κόμμα που να έχει προχωρήσει τόσο πολύ με τις μεταρρυθμίσεις.»

«Ένας πρώην ριζοσπαστικός ισλαμιστής προβάλλει ως πρωθυπουργός συνθήματα υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής, για περισσότερη φιλελευθεροποίηση στην οικονομία, για περισσότερη δημοκρατία και υποστηρίζει ότι αγωνίζεται για πολιτική ισορροπία στο κουρδικό» σχολιάζει η Die Welt «Στην πραγματικότητα το ΑΚΠ δεν περιορίστηκε μόνον στους πιστούς μουσουλμάνους οπαδούς του, αλλά πρόσφερε την δυνατότητα στα μεσαία συντηρητικά στρώματα να ανέλθουν οικονομικά και κοινωνικά, γεγονός που αποσταθεροποίησε την παλιά μεσαία τάξη, τους δασκάλους, τους δικηγόρους, τους γιατρούς, που αισθάνονταν από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας ότι είναι εκείνοι είναι ‘αυτή καθ’ εαυτή’ η ενσάρκωσή της. Με τον Ερντογάν έχασαν οι σοσιαλιστές την παραδοσιακή εκλογική τους πελατεία στις φτωχές συνοικίες της Κων/πολης και τα φτωχά χωριά της Ανατολίας και την αναζητούν πια στις πλούσιες περιοχές και συνοικίες. Η αλλεργία των σοσιαλιστών κατά του ΑΚΠ φέρνει στο φως μια παμπάλαια σύγκρουση: εκείνη του παλαιού κεφαλαίου και των νεόπλουτων.»

«Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο εθνικισμός παρέμεινε ισχυρός στην Τουρκία» σημειώνει τέλος η Frankfurter Allgemeine Zeitung: «ταυτόχρονα δε για πολλούς Τούρκους, από εκείνους που θεωρούνται κοσμικοί, το Ισλάμ επανέκτησε τη σημασία του. Έτσι η Οθωμανική Αυτοκρατορία σήμερα αξιολογείται ευνοϊκότερα, διότι ήταν πιο ανεκτική προς τις μειονότητες από ό,τι η δημοκρατία. Στο ΑΚΠ του Ερντογάν βρίσκει σήμερα η Τουρκία ένα κόμμα που εκπροσωπεί μεν το Ισλάμ των ευλαβών κατοίκων της Ανατολίας, αλλά δεν καταστρέφει τις δομές του κεμαλικού κράτους.»