Τέθηκε σε ισχύ ο νέος νόμος περί Μετανάστευσης στη Γερμανία

σύλου στους πρόσφυγες, οι οποίοι διώκονται για πολιτικούς λόγους, ενώ - το στίγμα του νόμου - μέσω ειδικών διατάξεων διευκολύνονται οι απελάσεις υπόπτων τρομοκρατίας, οπαδών ή και συμπαθούντων τρομοκρατικών οργανώσεων.

Ο σημερινός νόμος περί μετανάστευσης είναι μια συμβιβαστική αποδοχή ορισμένων από τις προτάσεις που έκανε η πολλά υποσχόμενη ανεξάρτητη επιτροπή για τη μετανάστευση υπό την άλλοτε πρόεδρο της βουλής Ρίτα Ζίσμουτ. Γι’ αυτό ακριβώς παρουσιάζει ουσιαστικά ελλείμματα που κατά τη γνώμη πολλών ειδικών θα ανατραπούν ντε φάκτο από την καθημερινή πραγματικότητα. Αυτή την άποψη εκφράζει και ο ειδικός σε ζητήματα μετανάστευσης και μέλος της ανεξάρτητης επιτροπής για τη μετανάστευση καθηγητής Κλάους Μπάντε:

"Αυτός ο νόμος ξεκίνησε με πολύ καλές προδιαγραφές. Συμπεριλάμβανε στην αρχή ένας είδος 'πόιντ-σίστεμ' κατά το πρότυπο της Ν. Ζηλλανδίας και του Καναδά. Δηλαδή η είσοδος και η παραμονή ενός μετανάστη καθορίζονταν από τους πόντους που συγκέντρωνε ανάλογα με τις γνώσεις της γλώσσας της χώρας υποδοχής, το επάγγελμα, την ηλικία κ.α. π.χ. Εγώ είμαι ιστορικός, γνωρίζω αγγλικά, αλλά είμαι 60 χρονών. Έτσι δεν θα μπορούσα να μεταναστεύσω στον Καναδά γιατί δεν θα ήταν δυνατόν να συναγωνισθώ έναν Ινδό ή έναν οποιοδήποτε Ασιάτη, ειδικευμένο σε ό,τιδήποτε ηλικίας 23 ετών. Αυτό το σύστημα οι πολιτικοί μας το απέρριψαν. Αντίθετα κράτησαν τα άρθρα για τον περιορισμό της μετανάστευσης που αποπνέουν το πνεύμα του 1973. Είναι λυπηρό. Εκτιμώ όμως πως η ζωή θα τους αναγκάσει, θα μας αναγκάσει, να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα που λένε ότι στη Γερμανία αυξάνονται οι συνταξιούχοι, γεννιούνται λιγότερα παιδιά και υπάρχει λιγότερο εργατικό δυναμικό. Στα επόμενα 5 το πολύ 10 χρόνια η εξέλιξη αυτών των παραμέτρων θα είναι δραματική και έτσι θα το αποδεχθούν."

Στην αντίθεση των επιστημόνων και των περισσότερων μαζικών μεταναστευτικών οργανώσεων προσέκρουσε, και προσκρούει ακόμη, η ένταξη άρθρων του αντιτρομοκρατικού νόμου στον νόμο περί μετανάστευσης, τα οποία εν πολλοίς αναστέλλουν διατάξεις του. Ο πολιτικός αυτός συμβιβασμός είναι απαράδεκτος, υποστηρίζει ο ιστορικός της μετανάστευσης Κλάους Μπάντε και επισημαίνει:

"Νομίζω ότι οφείλουμε να συνδυάσουμε την μετανάστευση με την ασφάλεια της χώρας, αλλά στις πραγματικές τους διαστάσεις. Εκτιμώ πως πρέπει να υπάρχει αυστηρός διαχωρισμός του όρου μετανάστευση και της έννοιας ασφάλεια, διότι επί της ουσίας δεν συνδέονται τόσο στενά."

Η εντεταλμένη για τους αλλοδαπούς της γερμανικής κυβέρνησης Μαρί Λουίζε Μπεκ υποστηρίζει ότι ο νόμος περί μετανάστευσης, παρά τα ελλείμματά του, είναι μια ουσιαστική αρχή, μια καινοτομία στην ιστορία της Γερμανίας, διότι για πρώτη φορά θεσμοθετείται το πλαίσιο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των μεταναστών, αλλά και του γερμανικού κράτους. Η Μαρί Λουίζε Μπεκ άσκησε κριτική όμως στις παραλείψεις που έγιναν στα 45 χρόνια μετανάστευσης:

"Προσηλωθήκαμε περισσότερο από όσο έπρεπε στους καινούργιους μετανάστες, ενώ το πρώτο μας καθήκον ήταν και είναι η άμεση αντιμετώπιση των αναγκών της ενσωμάτωσης εκείνων των μεταναστών, που επί δεκαετίες παραμελήσαμε. Επιπλέον υπάρχει η τάση να ταυτίζουν πολλοί την πολιτική της ενσωμάτωσης μόνον με την εκμάθηση της γερμανικής γλώσσας και να αγνοούν πλήρως την κοινωνική, σχολική και επαγγελματική πτυχή. Το χειρότερο είναι ότι η ενσωμάτωση ορίζεται ως μονόδρομος που αφορά αποκλειστικά τους μετανάστες, ενώ δεν αναφέρεται καθόλου η ικανότητα της γερμανικής κοινωνίας να τους ενσωματώσει, ώστε να τους προσφέρει την δυνατότητα, την ευκαιρία ενσωμάτωσης."

Στην κατηγορία μεταναστών που αναφέρεται η κ. Μπεκ ανήκουν οι Έλληνες, αλλά και οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι που είναι επίσης Ευρωπαίοι πολίτες. Παρά τις παραπάνω διαπιστώσεις όμως δεν υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή στην πολιτική της Γερμανίας. Η πολιτεία εξακολουθεί να μην καλύπτει τις βασικότερες προϋποθέσεις τόσο στην σχολική, όσο και στην επαγγελματική εκπαίδευση, επαγγελματική ανέλιξη και εξειδίκευση. Αντίθετα φαίνεται το γερμανικό κράτος να αποδύεται των ευθυνών του με τον καθεστώς του Ευρωπαίου πολίτη. Κάτι που διαπιστώνει κανείς και μόνον από το γεγονός πως η γερμανική πολιτεία δεν προχωρά στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που είναι το άλφα και το ωμέγα για την κάλυψη των ελλειμμάτων στην ενσωμάτωση των αλλοδαπών στη γερμανική κοινωνία.

Βιβή Παπαναγιώτου