«Ταμπού» ο εξοπλισμός των Κούρδων;

Αναμφίβολα, ο μεγαλύτερος είναι να πέσουν τα όπλα σε «λάθος χέρια», παραδέχθηκε και η ίδια η γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ. Τι διδάσκει όμως η ιστορία; Τι έχει συμβεί σε παρόμοιες περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν; Όπως είπε σε συνέντευξή του προς τη Deutsche Welle o γερμανός πολιτικός επιστήμονας Τόμας Σπέκμαν:

«Οι αντίπαλοι του εγχειρήματος επικαλούνται συχνά το παράδειγμα του Αφγανιστάν. Μετά τη ρωσική εισβολή το 1979 ορισμένες χώρες της Δύσης αποφάσισαν να παράσχουν όπλα στους Μουτζαχεντίν οι οποίοι μάχονταν κατά της ρωσικής κατοχής. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τα όπλα αυτά κατέληξαν αργότερα στα χέρια των Ταλιμπάν και της Αλ Κάιντα, ότι χρησιμοποιήθηκαν δηλαδή εντέλει κατά της Δύσης. Εγώ θα προχωρούσα στην εξής επισήμανση: όταν οι Ταλιμπάν και η Αλ Κάιντα έγιναν εχθροί της Δύσης, το μεγαλύτερο μέρος των οπλικών αυτών συστημάτων ήταν ακατάλληλο και δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιηθεί. Επιπλέον, όσον αφορά τα πιο πολύπλοκα συστήματα, αμφιβάλω για το κατά πόσον υπάρχει επί τόπου η απαραίτητη τεχνογνωσία προκειμένου να μπορούν να χρησιμοποιούνται αυτά τα όπλα».

Το παράδειγμα των νήσων Φώκλαντ

Ανατρέχοντας στο πρόσφατο παρελθόν όμως, υπάρχουν και μια σειρά από αρνητικά παραδείγματα, όπως εξηγεί ο Τόμας Σπέκμαν:

«Το 1982 είχαμε τον πόλεμο των Φώκλαντ. Προηγουμένως το στρατιωτικό καθεστώς της Αργεντινής είχε λάβει υπερσύγχρονο στρατιωτικό εξοπλισμό από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Αυτό της έδωσε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει στρατιωτικές επιχειρήσεις στις νήσους Φώκλαντ. Τα όπλα χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο, με το βρετανικό ναυτικό να μετρά τις μεγαλύτερες απώλειες από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εάν Ουάσιγκτον και Παρίσι το αντιλαμβάνονταν αυτό εγκαίρως, δεν θα είχαν επιτρέψει ποτέ τη μεταφορά των όπλων. Αυτό σημαίνει ότι επί της αρχής δεν μπορείς να γνωρίζεις τι θα συμβεί με τα όπλα αυτά πολλά χρόνια μετά την παράδοσή τους».

"Αναστάτωση υπάρχει μόνον στα ΜΜΕ"

Αρκετοί υποστηρίζουν ότι με την απόφασή της να παράσχει όπλα στους Κούρδους του βορείου Ιράκ προκειμένου να καταπολεμήσουν τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» (IS), η γερμανική κυβέρνηση σπάει ένα ταμπού. Ο πολιτικός επιστήμονας διαφωνεί:

«Αμφιβάλω για το αν σπάει εδώ ένα ταμπού. Στην πρόσφατη ιστορία της Γερμανίας υπάρχουν και άλλα παρόμοια παραδείγματα. Για παράδειγμα κατά τη διάρκεια της ρωσικής κατοχής στο Αφγανιστάν στην οποία αναφέρθηκα. (…) Πιστεύω ότι αναστάτωση υπάρχει μόνον στα μέσα ενημέρωσης. Απλά ξεχάστηκε το ότι υπήρχε και παλαιότερα η παροχή τέτοιας βοήθειας».

Jennifer Fraczek / Κώστας Συμεωνίδης