Τα σάπια κρέατα και οι Έλληνες μαγαζάτορες

Επανειλημμένα στις τηλεοπτικές μας οθόνες ακούμε από τους ειδήμονες ότι ο γύρος, ο κιμάς και τα αλλαντικά προσφέρονται περισσότερο από όλα τα είδη κρέατος για μείξη με αλλοιωμένο κρέας, ενώ στο τέλος Νοεμβρίου η αστυνομία ανακοίνωσε ότι στη Βόννη κατάσχεσε γύρω στους 2 τόνους αλλοιωμένου κρέατος σε μεγάλη ‘αποθήκη-ψυγείο’ Έλληνα χονδρέμπορα με χρονολογία ανάλωσης κρέατος το 2003. Σε σύντομη έρευνά μας σε γνωστά μαγαζιά της Κολωνίας και της Βόννης διαπιστώσαμε ότι τα περισσότερα ελληνικά εστιατόρια και γυράδικα δεν πλήττονται έντονα από την καχυποψία των καταναλωτών. Όλοι οι εστιάτορες δήλωσαν πως το Α και το Ω για την προστασία από τέτοιες κομπίνες είναι η μακροχρόνια σχέση καταστήματος, κρεοπώλη και πελάτη και ασφαλώς οι έλεγχοι. Κανείς όμως δεν ήθελε να μιλήσει στο μικρόφωνο. Καταφέραμε να μιλήσουμε με τον Λάζαρο Τελλίδη, ιδιοκτήτη του εστιατορίου ΔΙΟΓΕΝΗΣ, του τρίτου παλαιότερου ελληνικού εστιατορίου στην Κολωνία. Ο κος Τελλίδης τόνισε ότι ο κίνδυνος προώθησης αλλοιωμένου κρέατος στον καταναλωτή υπήρχε πάντα και πριν 30 χρόνια:

«Αυτό το γνωρίζαμε και τότε. Και τότε υπήρχαν μυστήριοι τύποι που πουλούσαν μισοτιμής κρέατα κάθε είδους. Ορισμένοι μάλιστα γύριζαν και τις γειτονιές με αυτοκίνητα, σταματούσαν, όπου έβλεπαν ρεστοράν, και προσπαθούσαν να πουλήσουν αμφίβολης ποιότητας κρέατα ή και λαχανικά. Τότε όμως οι Γερμανοί οικογενειάρχες έτρωγαν συχνά έξω. Τώρα όλοι το σκέφτονται. Οι καιροί άλλαξαν.»

Η διαφορά λοιπόν με τότε είναι ότι τώρα ο καταναλωτής απαιτεί όλο και πιο χαμηλή τιμή, γιατί υπάρχουν πια σοβαρές περικοπές στα εισοδήματά του. Έτσι βρίσκουν ευκαιρία οι επιτήδειοι, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τον σκληρό ανταγωνισμό των επιχειρήσεων της βιομηχανίας τροφίμων και το διαφορετικό σύστημα σφραγίδων ποιότητας από κρατίδιο σε κρατίδιο κατορθώνουν να προωθήσουν στην αγορά σάπια κρέατα. Πως μπορεί να προστατευθεί, τόσο ο εστιάτορας, όσο και ο καταναλωτής; Για τον Λάζαρο Τελλίδη εγγύηση είναι α) ότι ψωνίζει 30 χρόνια από τον ίδιο κρεοπώλη, ο οποίος μάλιστα έχει δικό του σφαγείο και β) το γεγονός ότι κόβει μόνος του το κρέας για το γύρο: «Είμαι 30 χρόνια πελάτης δεν μπορεί να μου δώσει σάπιο κρέας. Έρχεται μάλιστα και τρώει με την οικογένειά του στο μαγαζί μου. Υπάρχει εμπιστοσύνη, εξάλλου έχει δικό του σφαγείο και επιπλέον ξέρω και να διαλέγω το κρέας. Φαίνεται το αλλοιωμένο κρέας. Ποτέ δεν αγοράζω έτοιμο κομμένο κρέας για το γύρο. Το παίρνω σε μεγάλα κομμάτια και το κόβω μόνος μου.»

Σημαντικό επίσης είναι να μην ψωνίζουν οι μαγαζάτορες από τις ‘αποθήκες – ψυγεία’ γιατί εκεί δεν γνωρίζει κανείς την προέλευση των κρεάτων και κυρίως επειδή μένουν στα ψυγεία στοιβαγμένα, τουλάχιστον ένα με δύο χρόνια όπως διαπιστώθηκε και στον Έλληνα χονδρέμπορο της Βόννης: «Τα κρέατα από 'αποθήκες-ψυγεία' πρέπει να τα αποφεύγουν όλοι οι μαγαζάτορες. Είναι πάντα φθηνότερα, αλλά είναι γνωστό ότι τα κρέατα προέρχονται από τις πιο διαφορετικές μεριές της Γερμανίας και στοιβάζονται για πολύ καιρό στα ψυγεία γιατί να πάρει τέτοιο κρέας ένας εστιάτορας;»

Πολλοί καταναλωτές δεν καταλαβαίνουν, εάν το κρέας είναι καλό ή αλλοιωμένο ακούγεται συχνά από τις τηλεοράσεις. Τι γίνεται όμως με τον εστιάτορα, ούτε αυτός καταλαβαίνει πότε το κρέας είναι ακατάλληλο ή αλλοιωμένο; Ο Λάζαρος Τελλίδης πιστεύει ότι κάθε μαγαζάτορας καταλαβαίνει αμέσως εάν το κρέας που αγόρασε, είναι καλό ή αλλοιωμένο: «Το κρέας εκτός της παράξενης μυρωδιάς, έχει μια γλίτσα όταν το πιάσεις, είναι μαλακό και εάν το βάλεις να βράσει, βγάζει αφρό. Αδύνατο Έλληνας μαγαζάτορας να μην καταλάβει τι κρέας αγόρασε.»

Τέλος το υγειονομικό τμήμα του κάθε δήμου και του κάθε κρατιδίου ελέγχει, κατά τα λεγόμενα των Ελλήνων εστιατόρων, κάθε δύο μήνες το πολύ την καθαριότητα στην κουζίνα, στα ψυγεία, αλλά και τον τρόπο συντήρησης των τροφίμων και ασφαλώς και των κρεάτων. Ο κος Τελλίδης, όπως και όλοι οι Έλληνες μαγαζάτορες, δήλωσε ότι δεν τους περνάει από το μυαλό να δώσουν σάπιο κρέας στους πελάτες τους γιατί θα τους χάσουν. Ειδικά σε εποχές κρίσης και οικονομικής στενωπού ο καθένας προσπαθεί να κερδίσει λόγω ποιότητας. Εκείνοι που ρισκάρουν είναι συνήθως οι έμποροι και οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων γιατί εκεί είναι δύσκολη η παρακολούθηση της διαδρομής επεξεργασίας, αλλά και η συντήρηση του κρέατος. Κι αυτό γιατί μεσολαβούν τουλάχιστον δυο διαφορετικές χώρες και κρατίδια, αλλά και πάνω από 4 εταιρείες.

Βιβή Παπαναγιώτου