Το Ιράν δεν υποχωρεί – προς το παρόν αποκλείεται στρατιωτικό πλήγμα

«Αποφασισμένοι μέχρις εσχάτων - το Ιράν δεν υποχωρεί, απειλεί μάλιστα με μεταφορά των πυρηνικών σε υπόγειες εγκαταστάσεις» σχολιάζει η Süddeutsche Zeitung: «Η Ουάσιγκτον αναμένεται να ασκήσει σκληρή κριτική και να απαιτήσει από όλες τις χώρες να καταδικάσουν το Ιράν και στηρίξουν τα μέτρα που προβλέπει η Χάρτα των ΗΕ όταν πρόκειται ‘για απειλή ή παραβίαση της ειρήνης ή για επίθεση’.

Εάν δεν ψηφίσουν η Κίνα και η Ρωσία κάτι τέτοιο, όπως αναμένεται, τότε οι ΗΠΑ θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν ένα είδος ‘συμμαχίας των προθύμων’ για την επιβολή κυρώσεων στο Ιράν, η οποία εν ανάγκη θα προχωρήσει χωρίς εντολή του ΟΗΕ σε κυρώσεις όπως π.χ. απαγόρευση εισόδου Ιρανών κυβερνητικών παραγόντων στην επικράτειά τους, πάγωμα των τραπεζικών λογαριασμών του Ιράν κ.α. Για όλα αυτά απαιτείται όμως χρόνος, εβδομάδες ή και μήνες, διότι πρέπει να πειστούν οι μελλοντικοί εταίροι ότι η περίπτωση Ιράν συνιστά απειλεί για την ειρήνη.» «Προς το παρόν είναι απίθανο να προχωρήσουν σε σκληρότερα μέτρα στο πνεύμα του άρθρου 42, δηλαδή η διεθνής κοινότητα δεν πρόκειται τώρα να προχωρήσει σε πλήρη αποκλεισμό του Ιράν, ούτε στην έγκριση στρατιωτικής επέμβασης.»

Η Die Welt υπογραμμίζει «ένα στρατιωτικό πλήγμα εναντίον του ιρανικού ατομικού προγράμματος θα ήταν τώρα άχρηστο και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Όμως η Δύση πρέπει να προσφύγει σε αυτή την απειλή. Πόλεμος στον ορίζοντα; Το Ιράν, εφ’ όσον θέλει να κατασκευάσει ατομική βόμβα, ακολουθεί στόχους που δεν απέχουν πολύ από τον πόλεμο.»

«Οι πολλές σχέσεις της Δύσης με την Γκαζπρόμ φαλκιδεύουν την κριτική κατά του Πούτιν» σχολιάζει τέλος η Tageszeitung με αφορμή τη χθεσινή συνάντηση Μέρκελ – Πούτιν: «η διαφορά ανάμεσα σε έναν δυτικό οικονομικό όμιλο και έναν κρατικό όμιλο, όπως η Γκαζπρόμ, είναι ότι ο πρώτος στοχεύει μόνον στο κέρδος, ενώ ο δεύτερος το συνδυάζει ασφυκτικά με τα κρατικά συμφέροντα. Η Γκαζπρόμ είναι το φερέφωνο της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, όπως απέδειξε και το πρόσφατο εμπάργκο κατά της Ουκρανίας. Πρόκειται δηλαδή για έναν οικονομικό όμιλο που τελεί υπό την σταθερά υποψία της ετοιμότητας έναντι των θελήσεων του Κρεμλίνου. Έτσι η συμμετοχή ενός δυτικού ομίλου όπως η Wingas – θυγατρικής του ομίλου BASF - μειώνει την επικινδυνότητα και μπορεί η κα Μέρκελ να ασκεί κριτική για την Τσετσενία ή να έχει κάποια απόσταση από την πολιτική Πούτιν, έστω κι αν τον ταράζει στα χαμόγελα.»