«Το ταμπού της αιμομιξίας παραμένει ταμπού»

Η ιστορία ανήκει σε αυτές που μόνο η ζωή μπορεί να γράψει. Ο Πάτρικ από τη Σαξονία σε ηλικία τριών χρονών καταλήγει σε ίδρυμα γιατί τον κακομεταχειρίζεται ο αλκοολικός πατέρας του και στη συνέχεια μεγαλώνει σε θετή οικογένεια. Σε ηλικία 23 χρονών γνωρίζει τη βιολογική του αδελφή – εκείνη τότε 16. Ερωτεύονται. Και κάνουν τέσσερα παιδιά, εκ των οποίων τα δύο με γενετικές ανωμαλίες. Ο Πάτρικ δικάζεται με την κατηγορία της αιμομιξίας και καταδικάζεται σε φυλάκιση τριών χρόνων. Το ζευγάρι χωρίζει, τα τρία παιδιά καταλήγουν σε ίδρυμα, το τέταρτο μένει με τη μητέρα.

Παραβιάστηκαν ανθρώπινα δικαιώματα;

Ο δικηγόρος του Πάτρικ, Έντρικ Βίλχελμ προσφεύγει στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης. Επιρρίπτει στη γερμανική δικαιοσύνη την κατηγορία ότι παραβίασε την προσωπική και οικογενειακή ζωή του πελάτη του, όπως προβλέπει η Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ζητά αποζημίωση ύψους 36.000 ευρώ. Και χάνει, αλλά δεν εγκαταλείπει. Το 2008 προσφεύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Στρασβούργου. Η απόφαση, που εκδόθηκε αυτές τις μέρες, επιβεβαιώνει το γερμανικό δικαστήριο. Η αιμομιξία παραμένει αξιόποινη πράξη στη Γερμανία…
Ενδιαφέρον έχει να δούμε την επιχειρηματολογία των Ευρωπαίων δικαστών. Παραδέχονται μεν ότι το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο κατέστρεψε την οικογενειακή ζωή του προσφεύγοντος, αλλά η απαγόρευση αιμομικτικών σχέσεων στοχεύσει στην προστασία της ηθικής και του δικαίου άλλων και γι' αυτό νομιμοποιείται. Παράλληλα, επικαλείται το ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ενιαία γραμμή στο θέμα και επομένως ο Γερμανός δικαστής έχει «ευρύ περιθώριο εκτίμησης».

Ευγονία

Ενδιαφέρον έχει η πολύ σημαντική λεπτομέρεια ότι το άρθρο 173 του γερμανικού Ποινικού Κώδικα ποινικοποιεί την αιμομιξία μόνο όταν ολοκληρωθεί η διείσδυση, όχι όμως όταν γίνονται άλλες σεξουαλικές πράξεις. Η σκέψη πίσω από αυτό είναι η προστασία της ευγονίας. Κι αυτό αποτελεί και το πάτημα του Χέλμουτ Κέρσερ να στηλιτεύσει μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας Süddeutsche τη δικαστική απόφαση του Στρασβούργου σε σχόλιο με τον τίτλο «Έρωτας υπό τιμωρία». Και παρομοιάζει την οπτική της ευγονίας με τη φοβερή ναζιστική ιστορία της χώρας, όπου τέτοιες παράμετροι ήταν στην ημερήσια διάταξη, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι αυξημένοι κίνδυνοι γενετικών ασθενειών δε δικαιολογούν ποινική απαγόρευση της αιμομιξίας.

«Ή μήπως θα ήθελε κάποιος να τεθούν υπό απαγόρευση κι άλλες κατηγορίες ανθρώπων, όπως οι γυναίκες άνω των 40 ή άλλων ανθρώπων με κληρονομικές ασθένειες; Υπάρχει κάποιος που να θέλει το 2012 να ποινικοποιήσει αναμενόμενη γενετική ανωμαλία και να αφαιρέσει το δικαίωμα στη ζωή ανάπηρων παιδιών; Είναι παράλογο» παρατηρεί.

Προβληματισμός

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δεν είναι τελεσίδικη. Ο συνήγορος του αιμομίκτη έχει περιθώριο τριών μηνών για να προσφύγει στο δεύτερο τμήμα του δικαστηρίου αποτελούμενο από 17 δικαστές. Δεν ξέρει ακόμη αν θα το κάνει. Το βέβαιο είναι ότι η υπόθεση θα απασχολήσει για πολύ ακόμη την κοινή γνώμη, πολιτικούς, νομικούς και δικαστές στην προσπάθειά τους να επανακαθορίσουν τη σεξουαλική αυτοδιάθεση σε μιαν εποχή που η μοιχεία έχει αποποινικοποιηθεί. Ορισμένοι νομοθέτες έχουν κατοχυρώσει τη μονογονεϊκή οικογένεια, το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, τα παιδιά εκτός γάμου. Μέχρι τότε, το ταμπού της αιμομιξίας θα παραμείνει ταμπού…

Επιμέλεια: Ειρήνη Αναστασοπούλου
Υπεύθ. Σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής