1. Μετάβαση στο περιεχόμενο
  2. Μετάβαση στο κύριο μενού
  3. Μετάβαση σε περισσότερους ιστοτόπους της DW

«Υπερκατανάλωση, φτάνει πια»! Φτάνει;

26 Νοεμβρίου 2013

Βιώσιμη κατανάλωση και εκλογίκευση των εξόδων είναι έννοιες που ζητούν εφαρμογή σε περιόδους κρίσης. Κυρίως οι νέοι αισθάνονται τις πιέσεις προς την υπερκατανάλωση προκειμένου να τονωθεί η οικονομία.

https://p.dw.com/p/1AOWc
Εικόνα: DW/M. Meier

Η Λίζα θα μπορούσε να βρίσκεται στο κρεβάτι της και να κοιμάται, όμως προτίμησε να θυσιάσει το πρωινό του Σαββάτου για να συμμετάσχει στο σεμινάριο «Η περίοδος των παχιών αγελάδων έχει παρέλθει». Βέβαια η ίδια δεν ένοιωσε ποτέ την αφθονία των υλικών αγαθών. Στα 29 της σπουδάζει Γεωγραφία και εργάζεται ευκαιριακά για να τα φέρει βόλτα. «Είμαι πλούσια, αλλά δεν έχω πολλά χρήματα» λέει γελώντας. Τα ρούχα της είναι δώρο ή τα ανταλλάζει με άλλων, και οι τελευταίες της διακοπές στη Γαλλία έγιναν με οτοστόπ.

«Όλο και περισσότερα υλικά αγαθά»

Πόσο πολύ είναι το αρκετά όταν αναφερόμαστε στην κατανάλωση; Πόσα χρήματα πρέπει να έχουμε για να ζήσουμε; Πώς μπορούμε να επιτύχουμε τη λεγόμενη βιώσιμη κατανάλωση. Ο Νίκο Πεχ είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Όλντεμπουργκ και «οργώνει» τη Γερμανία για διαλέξεις με θέμα την καταναλωτική πίεση. Ο ίδιος δεν έχει ούτε κινητό, ούτε αυτοκίνητο. Στην ερώτηση πότε αγόρασε κάτι, θυμάται με δυσκολία. «Ήταν ένα χρησιμοποιημένο CD», λέει. «Διαθέτουμε μόνο ένα σώμα και οι δυνατότητες απόδοσής μας είναι περιορισμένες. Παρόλα αυτά αποκτούμε όλο και περισσότερα υλικά αγαθά, με ποιο δικαίωμα άραγε» αναρωτιέται. Κατά την άποψή του θα πρέπει να περιορίσουμε την κατανάλωση στα απαραίτητα, μόνο έτσι προφυλάσσουμε τις πηγές της φύσης.

Λίζα: είμαι πλούσια χωρίς πολλά χρήματα
Λίζα: είμαι πλούσια χωρίς πολλά χρήματαΕικόνα: DW/M. Meier

Ο Τόμας Φόρμπριγκερ ζει σύμφωνα με αυτές τις αρχές. Είναι ο επικεφαλής του σεμιναρίου που παρακολουθεί η Λίζα. Όταν μιλά για την μη υλιστική αντίληψη του χρήματος, συγκεντρώνει τα ερωτηματικά βλέμματα των συμμετεχόντων.

«Μπαίνω στο περιθώριο»

«Εργαζόμαστε για να αποκτήσουμε κάτι που δεν μπορούμε να παράξουμε ή να επιδιορθώσουμε», λέει. «Θέλω να απωθήσω τη σκέψη αυτή από το μυαλό μου και προσπαθώ να αποκτήσω ικανότητες για να φτιάχνω μόνος μου πράγματα . Έτσι πήρα την απόφαση να μην εργάζομαι το 100% του χρόνου εργασίας και το κάνω ήδη πράξη. Κι αν τα υπολογίσω όλα, συμπληρώνω ποσοστό 50% της εργασιακής θέσης μου. Τα χρήματα μου φτάνουν για να ζήσω. Παράλληλα έχω ελεύθερο χρόνο για άλλες ασχολίες, όπως να επιδιορθώσω ή να κατασκευάσω κάτι».

Μαρλίν: μπαίνω στο περιθώριο με τις αντιλήψεις μου
Μαρλίν: μπαίνω στο περιθώριο με τις αντιλήψεις μουΕικόνα: DW/M. Meier

Οι περισσότεροι που συμμετέχουν στο σεμινάριο μόλις πάτησαν τα 20. Ανάμεσά τους και η Μαρλέν, που είναι η νεώτερη, μόλις 18. Του χρόνου θα πάρει το απολυτήριό της. Στο σχολείο δεν μαθαίνει κάτι που να την ενδιαφέρει. "Στο σχολείο είμαι σχεδόν η μοναδική με αντιλήψεις κατά της υπερκατανάλωσης» λέει. «Με κοιτούν στραβά επειδή έχω κινητό παλαιάς τεχνολογίας και δεν αγοράζω τα πιο μοντέρνα ρούχα. Νοιώθω απομονωμένη και ξέρω ότι έτσι περιθωριοποιούμαι».

Εκτός από τις ηλεκτρονικές συσκευές και τις συσκευασίες μιας χρήσης, τα ταξίδια αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα για τις νεώτερες γενιές. Στο σημείο αυτό όμως οι νέοι δεν είναι διατεθειμένοι να περιορίσουν τις επιθυμίες τους. Άρα ελπίδες για αναθεώρηση του τρόπου κατανάλωσης των νέων δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Υπάρχει εξάρτηση από τον «άπληστο» τρόπο ζωής στο όνομα της ανάπτυξης…

Madeleine Meier / Ειρήνη Αναστασοπούλου
Υπεύθ. Σύνταξης: Στέφανος Γεωργακόπουλος