Υπό το βάρος της υποψίας

Το βιβλίο της Σεμίγια Σίμσεκ διηγείται την ιστορία της ευτυχισμένης παιδικής της ηλικίας στην ανατολική Έσση, η οποία όμως διακόπηκε από την ξαφνική δολοφονία του πατέρα της. Ακολουθεί μία εποχή που στιγματίζεται από υποψίες και αμφιβολίες.

Η Σεμίγια Σίμσεκ περιγράφει στο βιβλίο της την ιστορία της οικογένειας της χωρίς, όμως, να μπορεί να το διανθίσει με εικόνες. Η αστυνομία έχει κατασχέσει όλα τα οικογενειακά της άλμπουμ και μέχρι σήμερα της έχει επιστρέψει ελάχιστες φωτογραφίες. Λίγο πριν την έναρξη της δίκης ενάντια στην Μπεάτε Τσέπε, το μοναδικό επιζών μέλος της νεοναζιστικής οργάνωσης NSU, η Σεμίγια Σίμσεκ αισθάνεται ξανά ότι η γερμανική πολιτεία την έχει εγκαταλείψει.

Υποψίες και έλλειψη εμπιστοσύνης

Η Σεμίγια Σίμσεκ δημοσιεύει για πρώτη φορά την ιστορία της «διπλής δολοφονίας» του πατέρας της, όπως ονομάζει το χρονικό διάστημα ανάμεσα στον θάνατο του το 2000 και την τυχαία εξάρθρωση της νεοναζιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης NSU. Θέλησε να μιλήσει για τους συγγενείς των 10 θυμάτων της NSU με αφορμή την συμπλήρωση 11 χρόνων από τον θάνατο του πατέρα της.

Περιγράφει τη ζωή της γεμάτη από υποψίες και έλλειψη εμπιστοσύνης των αρχών και των δημόσιων υπηρεσιών απέναντι στην οικογένειά της. «Το ότι ο πατέρας μου ήταν απλά ένα θέμα, δεν ελήφθη υπόψη» υποστηρίζει η Σίμσεκ.

Στο μεταξύ, ως ενάγουσα απέκτησε πρόσβαση στα αρχεία της υπόθεσης, τα οποία δημοσιοποιούν όλες τις υποψίες και τις κατηγορίες με τις οποίες η οικογένεια ήταν για χρόνια αντιμέτωπη. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό» τονίζει η Σεμίγια Σίμσεκ. Ο πατέρας της την ονόμαζε μικρή πριγκίπισσα και η οικογένειά της ήταν αγαπημένη. Ο Ενβέρ Σίμσεκ εργαζόταν ως πωλητής σε ανθοπωλείο. Ταξίδευε μία φορά την εβδομάδα στην Ολλανδία σε αγορές λουλουδιών. Η Σεμίγια Σίμσεκ θυμάται ότι ο πατέρας της είχε ολοένα λιγότερο χρόνο να της αφιερώσει. Πρόκειται για μία συνηθισμένη ιστορία στην Γερμανία: Ένας μετανάστης, ο οποίος κατάφερε να σταδιοδρομήσει με το ταλέντο και την εργατικότητά του. Πρόκειται, όπως την ονόμασε ο Βίλχελμ Τραπ, εκδότης του βιβλίου της Σίμσεκ, για μία «γερμανική καριέρα».

Αστυνομικοί στους διαδρόμους του νοσοκομείου

Την ημέρα που ο Ενβέρ Σίμσεκ πέθανε είχε στήσει τον πάγκο με τα λουλούδια του στην άκρη του αυτοκινητόδρομου Α9 προς την Νυρεμβέργη. Η αστυνομία τον βρήκε πυροβολημένο στο αυτοκίνητό του. Η κόρη του, η οποία πήγανε τότε δημοτικό, ξύπνησε και ένας θείος της την έφερε στο νοσοκομείο, όπου ο πατέρας της βρισκόταν σε κώμα. Ήδη πριν φτάσει δίπλα του, η αστυνομία είχε αρχίσει τις ερωτήσεις προς το 14χρονο κορίτσι, για το αν ο πατέρας της κουβαλούσε όπλα και αν είχε εχθρούς. Από την μητέρα της οι αστυνομικοί αργότερα ήθελαν να μάθουν εάν ο άντρας της ήταν αγαπητός. Την ρωτούσαν αν είχαν μεταξύ τους προβλήματα και εάν ως ζευγάρι έκαναν συχνά σεξ. «Όλο αυτό εμείς δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Θεωρούμασταν ύποπτοι» διηγείται η Σεμίγια Σίμσεκ. Μετά άρχισαν να διαδίδονται φήμες και υποψίες για σχέσεις με την μαφία, διακίνηση ναρκωτικών και χρέη σε στοιχήματα. «Τότε ήταν που και εμείς αρχίσαμε να αμφιβάλουμε» αναφέρει η Σίμσεκ.

Η αίθουσα όπου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Οι δικηγόροι της Σίμσεκ δημιούργησαν μία ασπίδα προστασίας από τους δημοσιογράφους. Η Σεμίγια Σίμσεκ βρισκόταν σε μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση ενώ διάβαζε ένα γραπτό κείμενο που είχε προετοιμάσει. Σε ένα μήνα θα ξεκινήσει στο Μόναχο η δίκη εναντίον της Μπεάτε Τσέπε. Η Σεμίγια Σίμσεκ θα παρίσταται ως ενάγουσα υπέρ της οικογένειας της. Θέλει να θέσει μία σειρά από δύσκολες ερωτήσεις όπως. Θέλει να τις θέσει η ίδια, γιατί πρόκειται, όπως λέει, για προσωπικές ερωτήσεις, αλλά και επειδή δεν εμπιστεύεται τον δημόσιο κατήγορο. «Δεν θέλω να στηρίζομαι στις δημόσιες αρχές» αναφέρει η νεαρή γυναίκα, η οποία τώρα ζει στην Τουρκία.

Ένας δημοσιογράφος τη ρώτησε εάν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της να ζει ξανά στην Γερμανία. «Φυσικά», απάντησε εκείνη. «Η Γερμανία είναι το σπίτι μου» για να θέσει στη συνέχεια ξανά το ζήτημα της εμπιστοσύνης:«Εάν η διαδικασία εξελιχθεί όπως προβλέπουν οι νόμοι, θα μπορούσα να ξαναεμπιστευθώ αυτή τη χώρα. Θέλω να μπορώ να πω με περηφάνια ότι είμαι Γερμανίδα και ότι εδώ αποδίδεται δικαιοσύνη».

Mathias Bölinger / Ηλίας Αντωνιάδης

Υπεύθ. σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής