30 χρόνια Επιτροπή Γυναικών Ελληνικής Κοινότητας Κολωνίας

Πρόκειται για την μοναδική περίπτωση Επιτροπής Γυναικών που λειτουργεί επί 30 χρόνια στα πλαίσια μιας Ελληνικής Κοινότητας στη Γερμανία. Η επιτροπή ιδρύθηκε το 1975 από μια ολιγομελή μεν, αλλά ιδιαίτερα δραστήρια ομάδα γυναικών διαφορετικής ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου, επαγγέλματος και κοινωνικής τάξης.

Στα 'απόνερα' του κινήματος του ‘68 και υπό την επίδραση της πρόσφατης τότε ψήφισης της Χάρτας του ΟΗΕ για τα δικαιώματα της γυναίκας (1975) η επιτροπή γυναικών της Κοινότητας Κολωνίας μιλά στην ιδρυτική της διακήρυξή για ‘ίδια αμοιβή, σε ίδια εργασία’, για υλοποίηση της Χάρτας του ΟΗΕ, για καταγραφή των παραβιάσεων των δικαιωμάτων της γυναίκας και μάλιστα της μετανάστριας, για καθημερινή προσφορά πρακτικής βοήθειας και αμέριστης συμπαράστασης προς τα μέλη της καθώς και για την τριπλή καταπίεσή τους ως εργαζόμενων, μητέρων και μεταναστριών.

Στην εκδήλωση πολλές γυναίκες θυμήθηκαν τις πρώτες τους εμπειρίες με την επιτροπή. Η Μαρίκα Σιδηροπούλου, η οποία δραστηριοποιείται από το 1976 στην επιτροπή Γυναικών, δήλωσε πως το κυρίαρχο στοιχείο τα πρώτα χρόνια της δράσης της επιτροπής ήταν το κέφι: «Ό,τι κάναμε, ό,τι διοργανώναμε, το κάναμε με ενθουσιασμό χωρίς βαρυγκώμια. Ίσως γιατί τότε όλες μας φτιάχναμε εδώ τον κόσμο μας που μας έλειπε».

Η Σοφία Γεωργαλλίδη, σημερινή πρόεδρος της επιτροπής και δραστήριο μέλος της από το 1978, μαθήτρια τότε, θυμάται: «Η πρώτη εκδήλωση που παρακολούθησα, ήταν μια διάλεξη για την αντισύλληψη. Μου έκανε τρομερή εντύπωση γιατί το κοινό δεν ήταν μόνο πολυπληθές, αλλά και διαφορετικών ηλικιών. Παρευρίσκονταν ακόμη και μητέρες με τα παιδιά τους, καθώς και άντρες. Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο. Οι αντίστοιχες γερμανικές εκδηλώσεις ήταν κλειστές, μόνον για γυναίκες και μάλιστα νεαρών ηλικιών. Από τότε δραστηριοποιήθηκα ενεργά στην επιτροπή και κατ’ επέκταση και στην Ελληνική Κοινότητα.»

Από το αρχείο της Ελληνικής Κοινότητας Κολωνίας, αλλά και από διηγήσεις παλιών μελών γνωρίζουμε όμως ότι επιτροπή Γυναικών υπήρχε και στη διάρκεια της Χούντας. Κάτι που αναφέρθηκε αναλυτικά στην εκδήλωση. Η Μαίρη Πέτρογλου, μέλος της Κοινότητας από εκείνη την εποχή είπε ότι «οι γυναίκες τότε ήταν πολύ λίγες, 4-5, διότι ήταν χούντα και ο κόσμος φοβόταν να δραστηριοποιηθεί σε έναν μαζικό φορέα που ήταν ανοιχτά εναντίον της δικτατορίας. Παρ’ όλα αυτά κινητοποιηθήκαμε συχνά. Πότε για τις φυλακισμένες γυναίκες στις φυλακές Αβέρωφ, πότε για τη μετανάστρια Βαλεντίνα Γαβουχίδου, η οποία συνελήφθη στην Ελλάδα και όλες μαζί με Γερμανούς συνδικαλιστές διαδηλώσαμε για την απελευθέρωσή της.»

Στα 30 αυτά χρόνια η επιτροπή γυναικών απέδειξε ότι μπορούν να συνεργαστούν γυναίκες με διαφορετική πολιτική τοποθέτηση, νοοτροπία, μορφωτικό επίπεδο, επάγγελμα και κοινωνική τάξη, ότι μπορεί μια επιτροπή να εξελιχθεί σε ουσιαστικό στήριγμα της δουλειάς ενός μαζικού φορέα και ακόμη πως μια τέτοια ομάδα μπορεί να γίνει συνδετικός κρίκος με άλλες εθνικές ομάδες μεταναστών.