«Aποσπάσματα και σκόνη» του Απ.Παλαβράκη

κουβάρι της εξουσίας, του έρωτα και της τρέλας.

Άνθρωποι παγιδευμένοι μέσα σε ένα λαβύρινθο από κόκκινες κορδέλες που έχουν κατακλύσει τη σκηνή. Πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον, αναζητούν διέξοδο, χρειάζονται χώρο, προσπαθούν να αναπνεύσουν. Αργότερα οι κορδέλες θα χαθούν. Και πάλι όμως πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, σπρώχνονται, αγγίζονται, τα σώματα τους σχηματίζουν λόφους. Το χάος, η γέννηση της ζωής και μαζί της εξουσίας.

Ο Φαέθωνας παράκουσε την πατρική συμβουλή και πίστεψε πως μπορούσε να οδηγήσει το άρμα του Ήλιου. Η αποκοτιά του παραλίγο να κατέστρεφε τον κόσμο. Η καταστροφή φέρνει όμως το καινούργιο και η σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο είναι αναγκαία για να προχωρήσει ο κόσμος. Ο Φαέθωνας θα δώσει τη θέση του στη Νιόβη, η οποία δεν θα διστάσει από ματαιοδοξία να χειραγωγήσει και τελικά να οδηγήσει στο θάνατο τα παιδιά της. Η απίστευτη εξουσία της μάνας, συχνά υπόγεια και σχεδόν πάντα ανυπέρβλητη. Η Νιόβη θα σκοντάφτει διαρκώς πάνω στα άψυχα κουφάρια των παιδιών της, ενώ στο τέλος οι χορευτές θα τη σηκώσουν ψηλά και το κατακόκκινο φόρεμά της θα καλύψει σχεδόν όλη τη σκηνή.

Ο Απόστολος Παλαβράκης, εικαστικός καλλιτέχνης που ζει περισσότερο από 20 χρόνια στη Γερμανία απαντά για την επιλογή των συγκεκριμένων μύθων, για τον κοινό τόπο

«Ο κοινός τόπος, το κοινό στοιχείο σε όλους αυτούς τους μύθους είναι η ύβρις. Είναι η μη γνώση του μέτρου που φτάνει στην εξύψωση και τελικά στην πτώση.»

Το σκηνικό που πλαισιώνει τις πρώτες μισές ιστορίες είναι ένας μαύρος ξύλινος τοίχος σε σχήμα Π όπου πάνω του είναι γραμμένο με λευκή μπογιά ένα απόσπασμα από τη Χαρούμενη Επιστήμη του Νίτσε. Ένα απόσπασμα που διακηρύσσει το θάνατο του Θεού και αναζητά τους δολοφόνους του. Στο δεύτερο μέρος το σκηνικό θα γίνει ψυχρό λευκό και θα θυμίζει σχεδόν αίθουσα νεκροτομείου. Παράλληλα καθόλη τη διάρκεια του έργου θα προβάλλονται στο επάνω μέρος του σκηνικού εξαιρετικά βίντεο. Το καθένα από αυτά σχετίζεται με το μύθο. Ο Νάρκισσος θα βλέπει προσηλωμένος το πρόσωπο του ενώ καθρέφτες θα θρυμματίζονται και θα γίνονται κομμάτια.

«Συγκέντρωσα πολύ υλικό, αυθεντικό υλικό από τον πόλεμο στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν. Βίντεο τα οποία έγιναν από ιδιώτες, από φαντάρους που κάποια στιγμή τα έβαλαν στο ίντερνετ.»

Μαζί με τα βίντεο εντυπωσιάζει και η ομορφιά και η απίστευτη λιτότητα των κουστουμιών, που δεν παραπέμπουν σε εποχές. Το έργο θα κλείσει με την παράνοια. Οι χορευτές μπαίνουν και βγαίνουν σε λευκό ξύλινο κουτί. Μπαίνουν και βγαίνουν από τον εαυτό τους. Ο άνθρωπος έχασε το μέτρο, απομονώθηκε, δεν έγινε πιο ευφυής από τότε που του έφερε ο Προμηθέας τη φωτιά. Στο τέλος τρελάθηκε.

Μαρία Ρηγούτσου