«Akropolis adieu?»
6 Οκτωβρίου 2014
«Akropolis adieu?», είναι ο τίτλος άρθρου που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική έκδοση της γερμανικής Frankfurter Rundschau με αφορμή τη μελέτη μηχανικών αναφορικά με το πρόβλημα της πτώσης βράχων στην Ακρόπολη.
«Τη στιγμή που η Ελλάδα φέρεται να αφήνει πίσω την κρίση, συμβαίνει το εξής: το ‘ου γαρ έρχεται μόνον' φαίνεται πως ισχύει και για το διασημότερο σήμα κατατεθέν της Αθήνας. Η Ακρόπολη, ο βράχος στο κέντρο της πόλης όπου ο Περικλής έχτισε τον Παρθενώνα, τα Προπύλαια, το Ερέχθειο και το Ναό της Αθηνάς Νίκης, μπορεί να απολέσει τη σταθερότητά του.
‘Akropolis adieu’ τραγουδούσε το 1971 η γαλλίδα τραγουδίστρια Μιρέιγ Ματιέ (…). Περισσότερες από τέσσερεις δεκαετίες μετά, υπάρχει κίνδυνος αυτό να γίνει πραγματικότητα εάν οι αρχαιολόγοι δεν αντιδράσουν εγκαίρως. Το ότι οι ηλικίας 2.500 ετών ναοί στην Ακρόπολη είναι ετοιμόρροποι δεν είναι κάτι καινούργιο. Από τη δεκαετία του 1960 γίνονται εργασίες αναστήλωσης προκειμένου να διαφυλαχτούν από ενδεχόμενη κατάρρευση. Παρά τα συνεχή έργα, ωστόσο, η Ακρόπολη παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα τουριστικά αξιοθέατα. Την περασμένη χρονιά περίπου 1,4 εκατομμύρια άνθρωποι επισκέφθηκαν το σήμα κατατεθέν της Αθήνας. Το 2014 αναμένεται νέο ρεκόρ επισκεπτών (…).
Πώς θα χρηματοδοτηθούν οι εργασίες;
Το άρθρο αναφέρεται στη συνέχεια τόσο στην πρόσφατη μελέτη μηχανικών μετά την πτώση βράχων τον Ιανουάριο, όσο και στο άρθρο των Times του Λονδίνου της περασμένης Πέμπτης υπό τον τίτλο «Η Ακρόπολη καταρρέει, προειδοποιούν έλληνες μηχανικοί». Η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη εμφανίζεται ωστόσο καθησυχαστική, σύμφωνα με το δημοσίευμα, εκτιμώντας ότι «δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος, ούτε κινδυνεύει να καταρρεύσει η Ακρόπολη».
«Οι ειδικοί ωστόσο παίρνουν το θέμα στα σοβαρά. Την περασμένη εβδομάδα το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο συνέστησε τη λήψη μέτρων για τη σταθεροποίηση της νότιας πλευράς του βράχου. Ασαφές παραμένει πώς μπορεί να χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα αφού λόγω της οικονομικής κρίσης και του προγράμματος περικοπών των διεθνών δανειστών, ο προϋπολογισμός του ελληνικού υπ. Πολιτισμού μειώθηκε από το 2010 κατά το ήμισυ.»
Νικητής στην παρούσα φάση το IS
Την εξάπλωση της τρομοκρατίας του Ισλαμικού Κράτους σχολιάζει η γερμανική Frankfurter Allgemein Zeitung, σημειώνοντας ότι «όσο αποτρόπαιο και αν φαίνεται το ολοκληρωτικό σύστημα του Ισλαμικού Κράτος για τον πολιτισμένο κόσμο, τόσο δυνατή είναι η έλξη που ασκεί σε εξτρεμιστές, οι οποίοι μάχονται κατά της ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων. Η έλξη αυτή γίνεται μεγαλύτερη με κάθε στρατιωτική επιτυχία. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι τίποτα δεν είναι πιο πετυχημένο από την ίδια την επιτυχία. Οι ηγέτες της Αλ Κάιντα κρύβονται στα βουνά του Χίντου Κους ή στις ερήμους της Αραβίας, το Ισλαμικό Κράτος όμως εξαπλώνεται μπροστά στα μάτια όλων. Όποιος κινείται στο όνομα του τζιχάντ θέλει να είναι με το μέρος των νικητών και στην παρούσα φάση αυτό σημαίνει: με το Ισλαμικό Κράτος».
Για το ίδιο θέμα το σχόλιο της βρετανικής Independent: «Η κοινή γνώμη στη Μεγάλη Βρετανία στηρίζει τις αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές που γίνονται για να υποστηριχθούν οι κουρδικές, συριακές και ιρακινές χερσαίες επιχειρήσεις που έχουν στόχο να τερματίσουν την προέλαση του Ισλαμικού Κράτους. Είναι σημαντικό να συμμετάσχουν και άλλες μουσουλμανικές χώρες στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Εξίσου σημαντικές με τη βρετανική συμμετοχή σε αεροπορικές επιδρομές εναντίον θέσεων του IS, είναι και οι προσπάθειες για την επίτευξη πολιτικής λύσης προκειμένου να περιοριστεί η στήριξη που παρέχεται στο Ισλαμικό Κράτος σε Ιράκ και Συρία».
ΕΕ: Η διαφορά ηγετών και απλών πρωθυπουργών
Η ισπανική El Pais αναφέρεται σήμερα στις μεγάλες προκλήσεις με τις οποίες είναι αντιμέτωπη η ΕΕ: «Στην ΕΕ ήρθε η ώρα των πολιτικών ηγετών. Για να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις, οι κυβερνήσεις από τρεις χώρες κλειδιά -Ιταλία, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία- θα πρέπει να προχωρήσουν σε βαθιές μεταρρυθμίσεις. Το δίλημμα έγκειται στο ότι αυτό θα πρέπει να γίνει μέσα σε ένα κλίμα γενικότερου σκεπτικισμο, το οποίο μπορεί να δώσει ώθηση σε διάφορες μορφές του λαϊκισμού. Μπροστά σε μείζονος σημασίας αποφάσεις οι πραγματικοί πολιτικοί ηγέτες δεν σκέφτονται το πολιτικό κόστος. Η διαφορά ενός ηγέτη από έναν απλό πρωθυπουργό είναι ότι ο πρώτος λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα ψυχρά και με όραμα, εξηγώντας παράλληλα στους πολίτες τους ακριβείς στόχους».
Κώστας Συμεωνίδης