ATTAC: Η ελληνική κρίση είναι μέρος του προβλήματος

Ο κ. Ούλιος προσέγγισε το ελληνικό πρόβλημα ως κομμάτι μίας παγκόσμιας συστημικής κρίσης στη βάση της οποίας επωφελείται το κεφάλαιο διεθνώς σε βάρος των απλών πολιτών. Έθεσε επίσης θέμα νομιμότητας των οικονομικών μέτρων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από την τρόικα, θεωρώντας ότι ο τρόπος εφαρμογής τους δεν συνάδει με τη δημοκρατία.

 

 

«Δεν είναι μία ελληνική κρίση, δεν έχει να κάνει με τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα, απορρέει από την οικονομική κρίση και το κραχ που έγινε με το φαλιμέντο των Lehman. Έχει συστημικές πτυχές, δηλαδή δεν είναι τόσο εύκολο να πούμε ότι θα ‘κόψουμε’ κάποιους αχρείαστους δημόσιους υπαλλήλους και λύθηκε το θέμα», υποστηρίζει ο κ. Ούλιος.

 

«Υπάρχει ένα συστημικό πρόβλημα, στο οποίο είναι πολύ δύσκολο βέβαια να δώσεις απάντηση και δε γίνεται να τη δώσει ένας, διότι αυτό είναι αποτέλεσμα πολιτικών διαδικασιών. Βεβαίως είναι πιο εύκολα να βρεις έναν αποδιοπομπαίο τράγο, όπως γίνεται τώρα με τους Έλληνες», συμπληρώνει.

 

Σε επίπεδο δομής της Ε.Ε. εντοπίζει το πρόβλημα η κ. Ένκε Σενκ, μέλος της οργάνωσης Attac - Στουτγάρδης και υπεύθυνη για θέματα της Ε.Ε.

 «Η τωρινή κρίση στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου έχει σχέση με τη δομή της ευρωζώνης, διότι δημιουργήθηκε ένα κοινό οικονομικό και νομισματικό πλαίσιο, στο οποίο όμως συνωθούνται πολύ διαφορετικές χώρες και αυτό διότι δεν υπάρχουν παράλληλες κοινές διατάξεις στην οικονομική πολιτική, στην εξέλιξη των εργατικών και των κοινωνικών εξόδων, με αποτέλεσμα αυτές οι χώρες να οδηγούνται στην οπισθοδρόμηση».

 

 

Η κ. Σενκ αναφέρει ότι σύμφωνα με στοιχεία του Ιδρύματος Φρίντριχ – Έμπερτ η Γερμανία την τελευταία δεκαετία έχει κέρδη 600 δις ευρώ από εξαγωγές προς τους Ευρωπαίους εταίρους της, τονίζοντας ότι πρόκειται για «απώλειες της άλλης πλευράς».

Προτρέπει επίσης, «να παρατηρήσουμε την πρακτική της κεφαλαιαγοράς. Έχουν αρθεί οι ρυθμιστικές διατάξεις και αυτό οδηγεί στο να εξωθούνται χώρες στη γωνία και να εκβιάζονται, όπως συμβαίνει σήμερα».

Ο κ. Ούλιος θεωρεί, ότι «το παράδοξο σε αυτή τη φάση είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο υπεραφθονίας. Παράγουμε τρόφιμα για τα σκουπίδια, παράγουμε πλαστικά παιχνίδια για τα σκουπίδια, παράγουμε αυτοκίνητα για τα σκουπίδια, τόσα πολλά αγαθά τα οποία δεν μπορούν να αγοραστούν καν. Και σε ένα τέτοιο κόσμο αφθονίας λένε στο λαό: ‘πρέπει να κάνεις οικονομία’».

«Η υπερχρέωση των κρατών είναι έκφραση μίας φαύλης κοινωνικής, ταξικής συναίνεσης που υπάρχει στην εποχής μας, που προφανώς έχει φτάσει στο τέλος της και τώρα πρέπει να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και πώς θα τη λύσουμε προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων», επισημαίνει ο κ. Ούλιος.

 

 

Την εκδήλωση παρακολούθησε και ο κ. Κώστας Καρράς, ερευνητής στο πανεπιστήμιο Χόενχαϊμ και πρόεδρος του συλλόγου Ελλήνων επιστημόνων Βάδης-Βυρτεμβέργης, ο οποίος σχολίασε για τους πλούσιους συμπατριώτες του:«Αν αυτοί οι Έλληνες έδιναν ένα μικρό μέρος από τα πλούτη τους στο ελληνικό κράτος, η Ελλάδα σήμερα δεν θα είχε προβλήματα».

 

Ο κ. Καρράς εκτιμά ότι «η λύση μπορεί να ξεκινήσει από την ίδια την ελληνική κυβέρνηση. Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να πει στους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας, όχι τα χρήματά σας, για να πάρουμε τα χρήματα τα δικά μας από τις ελβετικές τράπεζες πίσω».

 

Η κ.Σενκ δίνει έμφαση στο ότι «πρέπει να γυρίσουμε απαραίτητα στους κανονισμούς που είχαμε μέχρι τη δεκαετία του ’80. Πρέπει να περιορίσουμε την ελευθερία διακίνησης του κεφαλαίου, διότι αυτή επιτρέπει π.χ. στους πλούσιους της Ελλάδας να μεταφέρουν την περιουσία τους στο εξωτερικό και τους επιτρέπει να κρατούν σε φορολογικές οάσεις τα χρήματά τους μακριά από την πρόσβαση του κράτους. Επίσης πρέπει να βελτιωθεί η φοροεισπρακτική πολιτική, και σαν τρίτο επείγει η αλλαγή της πολιτικής εντός της Ε.Ε, αυτού του ανταγωνιστικού καθεστώτος στην εσωτερική αγορά».

 

 

Η κ.Σενκ κλείνει τη συζήτηση σχολιάζοντας την αυξανόμενη επιρροή των αγορών στην πολιτική και καλεί για δράση:

«Τα κράτη δεν έχουν ακόμη καταλάβει πόσο υποταγμένα είναι στις αγορές. Μόνο που τα κράτη έχουν θεσπίσει αυτούς τους νόμους. Δεν έπρεπε να το είχαν κάνει αυτό. Και σε αυτό πρέπει εμείς ως λαός ή ως κοινωνικό κίνημα να συμβάλουμε να γίνουν πάλι τα κράτη ικανά να δράσουν».